Όπως σπάει η χορδή της κιθάρας

Τραγουδοποιός-τραγουδιστής-θρύλος της κάντρι μουσικής, μεγάλος πότης (όχι χωρίς συνέπειες) και γυναικάς.

Αυτός φαίνεται να ήταν ο Χανκ Γουίλιαμς, τον οποίο, δε γνωρίζω πόσοι γνωρίζουν− κι εγώ μόνο κατ’ όνομα τον ήξερα μέχρι πρότινος− αλλά είμαι βέβαιη πως μετά απ΄την ταινία του Mark Abraham με τίτλο I  SAW  THE  LIGHT (τίτλος ενός τραγουδιού γκόσπελ που έγραψε κι ερμήνευσε ο Γουίλιαμς), τον έμαθαν περισσότεροι, εκτός Η.Π.Α. εννοώ, γιατί φαντάζομαι πως εντός Αμερικής είναι πασίγνωστος. Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο των C.Escott, G.Merritt,W.MacEwen HANK WILLIAMS: THE BIOGRAPHY και χρωστάει πάρα πολλά στον πανέμορφο Tom Hiddleston ο οποίος ενσαρκώνει πειστικότατα τον θρυλικό Αμερικάνο τραγουδοποιό απ΄την Αλαμπάμα, στις δεκαετίες ’40, ‘50. Ο Γουίλιαμς πέθανε νεότατος (29 ετών μολις) από καρδιακή ανακοπή. Ο Hiddleston κρατά ολόκληρη την ταινία στους λεπτούς ώμους του και αποδίδει εξαιρετικά αυτόν τον γοητευτικό νεαρό τον οποίο μανατζάριζαν μητέρα και (πρώτη) σύζυγος—η ελαφρώς τρομακτική μαμά Λίλυ, είναι η Cherry Jones, η γιατρός του Πίλγκριμ στο THE HORSE WHISPERER θυμίζω, και η πανέμορφη Elizabeth Olsen είναι η σύζυγος του Γουίλιαμς, ‘Ωντρεϊ-Μέϊ.

Ο Γουίλιαμς φαίνεται πως είχε την κλισέ μοίρα ενός λαϊκού ειδώλου: φήμη, λεφτά, ωραίες γυναίκες να πηγαινοέρχονται και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά,ή για να το διατυπώσω ακριβέστερα, συμπεριφορά-αντίδραση ίσως, στην πίεση που δεχόταν έξωθεν (μάνα και σύζυγος έλεγχαν την καριέρα του και τα εισοδήματά του, απαιτητικό κοινό, απαιτητικοί συνεργάτες επίσης, εξαντλητικό πρόγραμμα εμφανίσεων) κι έσωθεν (έπασχε από λανθάνουσα δισχιδή ράχη, τουτέστιν η σπονδυλική του στήλη είχε ένα άνοιγμα [!], μ’ αποτέλεσμα αφόρητους πόνους κι εξάρτηση από χάπια).

Ο συνδυασμός τάλαντου και ακαταμάχητης προσωπικότητας είναι κοινός τόπος στο χώρο της Τέχνης, πασπαλισμένος επίσης με μία πρέζα τσογλανιάς : βλέπουμε εν προκειμένω τον γοητευτικό Χανκ όχι απλώς να λωλαίνει τις θαυμάστριές του, αλλά να «κοιμάσαι με διαφορετική γυναίκα κάθε βράδυ», « ν’ ανέχομαι τα τσιλιμπουρδίσματά σου», κατηγορίες που του εκτόξευε η φιλόδοξη κι ωραία ‘Ωντρεϊ-Μέϊ, και όχι άδικα.

Ωραία η ανασύσταση της εποχής, τα κοστούμια, η ατμόσφαιρα, οι Olsen και Jones στέκονται επαρκέστατα ένθεν κι ένθεν του Hiddleston, ο οποίος λάμπει σαν σκοτεινό άστρο σ’ όλη την ταινία, είναι ο στυλοβάτης της και ο μοναδικός λόγος που δεν αγανάκτησα με το overdose μουσικής κάντρι, την οποία απεχθάνομαι. Στα πλούσια έξτρα του dvd, ο Hiddleston –πεντάμορφος πραγματικά− αφηγείται λεπτομερώς το τι πέρασε προκειμένου να ενσαρκώσει το ίνδαλμα Γουίλιαμς : 5 βδομάδες στο Νάσβιλ, όπου μελετούσε αδιάκοπα τα τραγούδια του Χανκ, τους στίχους τους, και δούλευε τη φωνή του για να πετύχει αυτούς τους αστείους, κατ’ εμέ, λαρυγγισμούς που έκανε ο Γουίλιαμς όταν τραγουδούσε^. ο Hiddleston τραγουδάει, φλερτάρει και είναι απολαυστικός στο ρόλο του κάντρι ειδώλου που από νωρίς έγραψε στα παλιά του παπούτσια τους άλλους και τη γνώμη τους γι αυτόν, ήταν σαφώς σκεπτόμενος και ίσως αυτή η ακαταμάχητη αυτοπεποίθηση που έβγαζε προς τα έξω (συνδυασμένη με την εσωτερική σκοτεινιά του), γοήτευε τους ανθρώπους, ερωτικές συντρόφους ή συνεργάτες (βλ. τον εξαιρετικό Bradley Whitford, στο ρόλο του πιστού συνεργάτη και φίλου του Γουίλιαμς, Φρέντ Ρόουζ, ο οποίος τον υπεραγαπούσε και πίστευε στο ταλέντο του).

Η ταινία του Abraham δεν είναι αυτό που λέμε συγκλονιστικό biopic, εμένα δηλαδή δεν με ξετρέλανε οφείλω να ομολογήσω, ένιωθα μία υποτονικότητα διάχυτη, αλλά η παρουσία του υπέροχου Hiddleston με αποζημίωσε. Ο Hiddleston είναι ο Γουίλιαμς.

“No matter how I struggle and strive, I’ll never get out of this world alive”, λέει μία φράση του τραγουδοποιού με το παρατσούκλι Luke the Drifter, που μικρός άκουγε γκόσπελ στην εκκλησία, και ίσως αυτή η φράση να συνοψίζει-ερμηνεύει την όλη στάση του απέναντι στους άλλους, στη δουλειά του, στη ζωή: αφού ό,τι κι αν κάνω, τέσσερις θα με κουβαλήσουν, δικαιούμαι να κάνω ό,τι γουστάρω με τον δικό μου τρόπο, κι αν ο Χάρος με γλυκοκοιτάξει, θα του πω κι ένα τραγούδι.