Όλυμπος: Τέσσερα Μονοπάτια για να Φτάσεις τους Θεούς
Μια καλή πρόταση ελληνικού ντοκιμαντέρ στο περσινό 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αποτελούσε το «Όλυμπος – Τέσσερα Μονοπάτια για να Φτάσεις τους Θεούς», του Νίκου Ντουρλιού και εμείς ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του βουνού και της περιπέτειας. Το ντοκιμαντέρ, υπό τις δυσκολίες των καιρών και μη καταφέροντας να πάρει διανομή σε όλες τις αίθουσες ξεκινά να προβάλλεται, αρχικά για μια μόνο προβολή, αυτή την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου, στις 15.40 στον κινηματογράφο Ιντεάλ και ανάλογα του πως θα πάει η προβολή ίσως προβληθεί σε επαναληπτικές και τις επόμενες.
Όπως φανερώνει κι ο τίτλος, το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να προσεγγίσει τις ψηλότερες βουνοκορφές του Μύτικα, της κατοικίας των Θεών, όπως λεγόταν κατά την αρχαιότητα για το δωδεκάθεο, μέσω τεσσάρων διαφορετικών διαδρομών. Διαφορετικές αφετηρίες, από Δριμώνα ή Ελασσώνα, διαφορετικές ομάδες πεζοπόρων και αναβατών κάθε φορά, διαφορετικά καταφύγια που θα συναντήσουν στο δρόμο τους, κοινός στόχος. Παράλληλα μικρή ιστορική αναδρομή στο βουνό και την πρόσφατη ιστορία του, σε αφήγηση του Ακύλλα Καραζήση. Κάθε ομάδα που παρακολουθούμε έχει το δικό της στιλ, το δικό της μουσικό θέμα (πολύ καλή δουλειά στην πρωτότυπη μουσική από τον Θοδωρή Ρεγκλή) και τον κεντρικό παππούλη (υπέροχη προσωπικότητα του Κώστα Ζολώτα που λειτουργεί και ως συνδετικός κρίκος) ή ντόπιο περιηγητή στον οποίο επιστρέφουμε τακτικά να μας διηγηθεί τις εμπειρία και τις αναμνήσεις του. Ωραίο ντοκιμαντέρ μας μιλά πρωτίστως για το φυσικό πλούτο και την ομορφιά της πατρίδας μας που δυστυχώς λίγοι ασχολούμαστε και γνωρίζουμε.
Όταν είχα δει την ταινία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είχα γράψει ότι «ο σκηνοθέτης Νίκος Ντουρλιός επιλέγει μια μάλλον σχετικά παλαιομοδίτικη «κλασική» παρουσίαση, δεν αποφεύγει τα χρονικά μπρος-πίσω, ενώ θα μπορούσε να εισάγει πιο μοντέρνα γραφικά και γραφήματα. Σε αυτό το τελευταίο σημείο ίσως χρειαζόταν λίγο περισσότερη φιλοδοξία, λίγο περισσότερη προσοχή στο τέλος. Το άξιζε και η φιλότιμη προσπάθεια που κατέβαλαν, σε οργάνωση αλλά και εκτέλεση. Θα έπρεπε ίσως να προσεγγίσει περισσότερο το νεανικό κοινό όσο και το ενήλικο, αλλά και να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να αποτελέσει τον απόλυτο -υπερπλήρη οδηγό του βουνού, στοχεύοντας τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Και το γράφω αυτό έχοντας γνώση των λιγοστών κονδυλίων και προϋπολογισμών με τους οποίους παλεύουν οι Έλληνες ντοκιμενταρίστες. Συχνά, κατά τη διάρκεια της προβολής λυπόμουν τους καμεραμέν, που εκτός της επίπονης πεζοπορίας έπρεπε να τρέχουν φορτωμένοι με τον εξοπλισμό και μπρος πίσω από τους οδοιπόρους για να προλάβουν τα πλάνα. Το βουνό τους αντάμειψε όμως, όπως κι εμάς, με υπέροχες εικόνες». Πραγματικά, στο μεσοδιάστημα που ακολούθησε από τότε ο Νίκος Ντουρλιός είχε το χρόνο να κάνει αρκετές μικρές διορθώσεις, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερο την παρουσίαση του υλικού του και τον ήχο.
Αυτό που είναι όμως πιο σημαντικό σε αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η αγάπη για τη φύση, την οποία μας περνά. Ο Νίκος Ντουρλιός ασχολείται με τη φωτογραφία σχεδόν 30 χρόνια, ειδικότερα στη φωτογράφιση του ελληνικού τοπίου με μηχανές μεγάλου φορμά και φωτογραφίζει τον Όλυμπο από το 1995. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι αυτό το ντοκιμαντέρ έγινε από έναν άνθρωπο που αγαπά και ο ίδιος το βουνό, την πεζοπορία και ορειβασία, τους μύθους και τις παραδόσεις του και το προσεγγίζει με σεβασμό. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη διαφορά από το ντοκιμαντέρ «Mountain» της Τζένιφερ Πίντομ, που προβλήθηκε τον προηγούμενο μήνα στις αίθουσες. Εκείνο είχε μεν πιο ακριβή παραγωγή και στιλιζαρισμένη εικόνα, του έλειπε όμως η «ψυχή». Αντιμετώπιζε ανταγωνιστικά το βουνό, τόσο στο κείμενο όσο και στους χαρακτήρες του φαινόταν ο άνθρωπος κατακτητής που έρχεται για να το υποτάξει, να το κατακτήσει. Αντίθετα, τα Τέσσερα Μονοπάτια για να Φτάσεις τους Θεούς εμπερικλείουν αγνή αγάπη για τη φύση, το θαυμασμό, το δέος και τον σεβασμό.
Στο σύνολο του είναι ένα πλήρες και αξιόλογο ντοκιμαντέρ, που αν μπορούσε να προωθηθεί σωστά, ώστε να ενημερωθούν για την ύπαρξη του και ορειβατικοί σύλλογοι και λέσχες ή ομάδες προσκόπων και εκδρομέων, σίγουρα θα μπορούσε και θα έπρεπε να συναντηθεί με το κοινό του. Παράλληλα με το να ξυπνήσει ορέξεις για περιπέτεια και αναρρίχηση, βοηθά να φτάσουν στις κορυφές του Ολύμπου (έστω με μάτια τον φακό του) άνθρωποι που δε μπορούν, είτε λόγω ηλικίας, είτε κινητικών προβλημάτων είτε απλά από υψοφοβία.
