Ακαδημία Πλάτωνος
Την αμαρτία μου θα την πω: Την Ακαδημία Πλάτωνος τώρα την είδα. Σε DVD. Αν και μου αρέσει ο ελληνικός κινηματογράφος, τον στηρίζω, δεν είχε τύχει να δω την ταινία του Φίλιππου Τσίτου που κέρδισε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ενώ ήταν και υποψήφια για το βραβείο Luxτου ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Ας αφήσουμε, όμως, τις διακρίσεις στην άκρη. Η Ακαδημία Πλάτωνος είναι μια ταινία αστεία. Με αυτό το υποδόριο χιούμορ που δεν σε χτυπά στο κεφάλι, αλλά απλά σου δίνει ένα μικρό τακ-τακ στον ώμο. Ίσα για να γυρίσεις.
Γιατί τα θέματα που θίγει η ταινία του Τσίτου είναι αρκετά σημαντικά, ώστε να απαιτούν της προσοχής μας. Η εθνική ταυτότητα, το ποιος είσαι και σε ποιον κόσμο ζεις, η πολυπολιτισμικότητα, η μετανάστευση.
Ο Σταύρος έχει φτάσει σε τέλμα: Κάθε πρωί σηκώνει τα μεταλλικά στόρια του ψιλικατζίδικου, τακτοποιεί τις καρέκλες που θα κάτσει αυτός και οι φίλοι του, χαζεύει τον σκύλο του «γείτονά» του που γαβγίζει σε όποιον Αλβανό δει. Η παρέα δεν έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση τους Αλβανούς και δεν διστάζει να το δείξει σε κάθε ευκαιρία. Ο Σταύρος ζει με τη μητέρα του που έχει περάσει εγκεφαλικό και φαίνεται να τα χει χαμένα. Όταν η μητέρα του Σταύρου δηλώνει ότι ένας Αλβανός εργάτης είναι ο γιος της και αρχίζει να μιλάει αλβανικά, η ζωή του Σταύρου θα διαταραχθεί.
Η ερμηνεία του Αντώνη Καφετζόπουλου είναι πραγματικά εκπληκτική. Εσωτερική, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, ερμηνεύει έναν παλιό ροκά σε κατάθλιψη. Έναν άνδρα που νόμιζε πως ήξερε ποιος ήταν και τώρα πρέπει να επανεφεύρει από την αρχή τον εαυτό του.
Η ταινία του Τσίτου μιλά για στερεότυπα, για το πως τα ξεπερνάμε, αν τα ξεπερνάμε, για το πως μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε έναν κόσμο που μας φαίνεται ξένος. Και ίσως πως μπορούμε να βρούμε -αν όχι την ευτυχία- τουλάχιστον τη γαλήνη.
Στην επόμενη ταινία του με τίτλο «Άδικος Κόσμος», ο Φίλιππος Τσίτος συνεργάζεται ξανά με τον Αντώνη Καφετζόπουλο. Ο ίδιος δηλώνει σχετικά με την υπόθεση της ταινίας του ότι πρόκειται «για την ιστορία ενός δίκαιου αστυνομικού που διαπιστώνει ότι ο κόσμος είναι άδικος».
Τάιλερ Ντέρντεν