Αληθινό Θράσος
Είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι στους αδελφούς Κοέν δεν λείπει το αληθινό θράσος (truegrit). Ε, σε αυτή την ταινία λείπει. Ή ίσως λείπει κάτι άλλο.
Το φιλμ ξεκινά με πολύ καλούς οιωνούς. Μια τσαμπουκαλού 14χρονη που έχει χάσει τον πατέρα της από έναν πιστολά, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση προσλαμβάνοντας τον πιο σκληροτράχηλο –και μέθυσο- σερίφη της περιοχής (απολαυστική η σκηνή στο δικαστήριο). Η μικρή κάνει ζάφτι μια παρέα μαντραχαλάδες: προσβάλει, διεκδικεί, απαιτεί, πληρώνει. Σε αυτό το παρεάκι προστίθεται και ένας χωροφύλακας που κυνηγά τον ίδιο δολοφόνο. Κάπου εκεί το φιλμ χάνει το ενδιαφέρον του.
Δεν ξέρω αν σε αυτό φταίει ο Ματ Ντέιμον (είμαι η μοναδική που τον θεωρεί υπερεκτιμημένο;;;), αλλά το TrueGrit στη μέση κάνει μια τεράστια κοιλιά. Μη παρεξηγηθώ: είναι ένα αξιοπρεπέστατο γουέστερν. Αλλά πολύ μακριά από τις καλές εποχές ταινιών όπως το Μόνο Αίμα, το Φάργκο ή το Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους.
Ο Τζεφ Μπρίτζες κάνει ό,τι μπορεί, αλλά σε ρόλο μέθυσου τον είδαμε και στην Ατίθαση Καρδιά (και μάλιστα πολύ καλύτερο), ενώ η μικρή Χάιλι Στάινφελντ είναι απόλαυση να την βλέπεις.
Κι όμως εκεί που το έχεις ξεγράψει το φιλμ κι είσαι έτοιμος να κλείσεις τα ματόκλαδά σου και να πάρεις έναν υπνάκο, ξαφνικά εμφανίζονται οι Τζος Μπρόλιν και Μπάρι Πέπερ tosavetheday… σε ρόλους δύο απολαυστικών «κακών». Γενικά οι δεύτεροι ρόλοι είναι αυτό που ξεχωρίζει –όπως πάντα- σε μια ταινία των Κοέν. Προσωπικά λάτρεψα και την αυστηρή Ελίζαμπεθ Μάρβελ.
Αξιοπρεπής λοιπόν η προσπάθεια των αδελφών Κοέν να… αναδομήσουν το γουέστερν Αληθινό Θράσος του 1969 (το οποίο χάρισε στον Τζον Γουέιν το Όσκαρ ερμηνείας). Αλλά από πότε το «αξιοπρεπές» ήταν χαρακτηριστικό των δύο «τρομερών» αδελφών;
Τάιλερ Ντέρντεν