Ατίθαση Λίλι

Η ταινία της Φαμπιέν Μπερτόντ μου έφερε στο νου τις φωτογραφίες της Σάλι Μαν. Παράξενες, αθώες -αλλά ταυτόχρονα όχι και τόσο-, απόκοσμες και μυστηριώδεις. Ακόμα και ενοχλητικές. Αλλά, πάντως, τρυφερές και βαθύτατα ανθρώπινες.

Η μητέρα της Λίλι και της Κλάρα πεθαίνει ξαφνικά. Η Λίλι που δεν μπορεί να μείνει μόνη της (είναι μια σχεδόν προβληματική προσωπικότητα) βασίζεται στην Κλάρα, η οποία αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη ζωή της στην πόλη για να μείνει με τη Λίλι στο αγρόκτημα των γονιών της. Η Λίλι λέει ό,τι της κατεβαίνει στο κεφάλι, δεν προσέχει τους καλούς της τρόπους, επιζητά το σεξ με έναν τρόπο άγριο, της αρέσει να γδέρνει ζώα και να φτιάχνει γούνινα αντικείμενα και οι συναισθηματικές της εξάρσεις είναι έντονες. Η Κλάρα είναι σταθερή, ήρεμη, υπομονετική, το αντίπαλον δέος της Λίλι, η «τέλεια κόρη» που ποτέ δεν ήταν εκείνη. Οι δύο κόσμοι τους καλούνται να γεφυρωθούν. Στην πορεία συγκρούσεις, ευτράπελα, αλλά και φοβίες θα φέρουν τα δύο κορίτσια πιο κοντά.

Το φιλμ της Μπερτόντ είναι αναζωογωνητικό. Αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα της ηρωίδας της, δεν την κρίνει, την παρατηρεί. Είμαστε εμείς η Κλάρα και καλούμαστε να αποδεχθούμε ή να απορρίψουμε την παράξενη Λίλι. Οι εικόνες της εκθαμβωτικές: το πως στήνει τα κάδρα, το πως χειρίζεται την κάμερα και το πως χρησιμοποιεί τα χρώματα κάνουν την ταινία της μια κινούμενη έκθεση φωτογραφίας. Με ουσία, όχι μόνο με πόζα.

Η ίδια δηλώνει κοντά και στις δύο ηρωίδες της και τονίζει ότι ήθελε να πει μια ιστορία για τη διαφορετικότητα. Δίπλα της οι δύο πρωταγωνίστριές της (θα μπορούσαν να είναι άνετα μητέρα και κόρες, τόσο πολύ μοιάζουν). Η Ντάιαν Κρούγκερ που είναι εκείνη της οποίας ο χαρακτήρας εγκατέλειψε τα όνειρά του, δηλώνει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσει κάποιος τις επιθυμίες του, ενώ η Λουντβίν Σανιέ λέει ότι θα ήθελε να είναι σαν τη Λίλι -να λέει ό,τι γουστάρει, όποτε γουστάρει και να τρώει όποτε θέλει, να λέει «γαμώτο» όταν κάποιος την ενοχλεί.

Αυτή την ελευθερία δεν θα θέλαμε όλοι μας;