Σινεμά

Αρουραίος πυρετός: Μια τολμηρή ταινία για την ανεξερεύνητη Βραζιλία

Αρουραίος πυρετός (Α Febre do Rato)

Μια τολμηρή ταινία για την ανεξερεύνητη Βραζιλία

 

Βραζιλιάνικη παραγωγή 2011

Σκηνοθεσία : Κλαούντιο Ασσίς

Εμφανίζονται: Irandhir Santos, Nanda Costa, Matheus Nachtergaele, Juliano Zazarre

by Dennis

Τρίτη, 2 Ιουλίου, προτελευταία ημέρα του Φεστιβάλ Βραζιλιάνικου σινεμά και η ταινιοθήκη της Ελλάδος «Λαϊς», προβάλλει την ταινία Αρουραίος Πυρετός, στα βραζιλιάνικα, Α Febre do Rato. Η μετάφραση θα μπορούσε να είναι κατά λέξη αυτό που περισσεύει. (ίσως μια επιδημία λεπτοσπείρωσης).

Πρωταγωνιστής είναι ένας αναρχικός ποιητής του δρόμου και του αλκοόλ, ο Ζίζο, που μέσα σε μια ασπρόμαυρη δίνη ρουφάει αχόρταγα τη ζωή, τις απολαύσεις, την ηδονή, τον έρωτα, δεν έχει ταμπού και πετάει τις ταμπέλες.

Μέσα από απίστευτη φωτογραφία και ποιητικούς διαλόγους ο Ασσίς κάνει έναν ύμνο σε κάθε μορφή ελευθερίας. Στην άλλη πλευρά του μεγάλου ποταμού, απέναντι από την σύγχρονη πόλη, μέσα στις υγρές και πάμφτωχες φαβέλες, κάτω από τις μεγάλες γέφυρες, δίπλα στα στάσιμα νερά με τα κάθε λογής τρωκτικά να κολυμπούν, ένας ολόκληρος κόσμος ζει τη ζωή του, χαμογελά, ξεφαντώνει και δεν επιζητά τίποτε υλικό απαντώντας κατά έναν τρόπο σε κάθε πολιτισμένη καταναλωτική μιζέρια .

Ταυτόχρονα ο θεατής παίρνει μια αρκετά πραγματική ιδέα για την  κουλτούρα της Βραζιλίας και για το πως αντιμετωπίζονται εκεί το σεξ, η φτώχεια, η διαφορετικότητα, ο αγώνας, το πνεύμα, οι κάθε λογής ανθρώπινες ανάγκες.

«Η ταινία είναι μια τολμηρή ματιά στο περιθώριο, μια τολμηρή ματιά στο σεξ»  λέει ο Νίκος Σαββάτης που προλογίζει την ταινία. Ο κ.Σαββάτης είναι  σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ραδιοφωνικός παραγωγός, δοκιμιογράφος για την μουσική και τον κινηματογράφο, καθηγητής κινηματογράφου και επιμελητής επί πολλά έτη σημαντικών εκδόσεων του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο Νίκος Σαββάτης, που επιμελείται το βιβλίο του φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης  με τίτλο «Cinema Em trance» – Βραζιλιάνικος Κινηματογράφος, γράφει μεταξύ των άλλων και αξίζει να το δημοσιεύσουμε : Παρά την εκπληκτική ζωτικότητά του, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος εξακολουθεί να αποτελεί ανεξερεύνητη ήπειρο ακόμη και για την κινηματογραφική Ευρώπη. Πολλοί αποδίδουν αυτό το παράδοξο, στην έλλειψη μιας κεντρικής προσωπικότητας που συμβολίζει όλες τις δημιουργικές τάσεις του, αλλά το επιχείρημα δεν ευσταθεί γιατί τέτοιες προσωπικότητες υπάρχουν ή έχουν υπάρξει. Η ερμηνεία λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί σε ένα άλλο αυτονόητο: από τη μια μεριά η αμερικανοκρατούμενη παγκόσμια διαλογή αποκλείει τις εθνικές κινηματογραφίες και από την άλλη το βραζιλιάνικο σινεμά επιμένει στην ποικιλομορφία, την εντοπιότητα και την ομαδικότητα  του.

Η Ευρώπη ανακάλυψε τον βραζιλιάνικο κινηματογράφο με το Κανγκασέιρο (1953) του Lima Βarreto, που κέρδισε δυο βραβεία στις Κάννες και προβλήθηκε σε είκοσι δύο χώρες. Όμως αυτή η άνευ προηγουμένου επιτυχία δεν σηματοδοτούσε μια γέννηση, αλλά το κλείσιμο ενός κύκλου πενήντα πέντε χρόνων. 

Στη διάρκειά του ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος, που σύμφωνα με τους ιστορικούς γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1898 όταν ο Ιταλός Affonso Segretto έκανε το πρώτο γύρισμα στο λιμάνι του Ρίο, είχε διανύσει την ηρωική του περίοδο και την κορύφωσή της στη «Χρυσή Εποχή» (1908-1911), όπου γυρίζονταν ετησίως περισσότερες από εκατό ταινίες για τις ανάγκες της εγχώριας αγοράς. Και λίγες πληροφορίες για την ιστορία του Βραζιλιάνικου κινηματογράφου,  από την έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης:

Αμέσως μετά είχε βιώσει την πρώτη σοβαρή κρίση του, όταν το Χόλιγουντ, ο προαιώνιος ανταγωνιστής, κατέκλυσε αυτή την αγορά με τα προϊόντα του. Αλλά σε πείσμα της ξένης κυριαρχίας, είχε βάλει τις βάσεις για την υποδομή μιας εθνικής κινηματογραφίας ιδρύοντας εταιρείες παραγωγής και κινηματογραφικές σχολές (πρώτα στο Σάο Πάολο, ύστερα σε άλλες πόλεις) και είχε γεννήσει τον πρώτο ανεξάρτητο «δημιουργό» του, τον Luis de Barros, που αρχικά ειδικεύτηκε σε κινηματογραφικές διασκευές ρομαντικών μυθιστορημάτων του Jοsé de Alencar. Στα υπόλοιπα χρόνια του βουβού, ο βραζιλιάνικος κινηματογράφος προσπάθησε να διαμορφώσει τη φυσιογνωμία των βασικών ειδών του (κοινωνικό δράμα, κωμωδία, μελόδραμα), αφομοιώνοντας επιδράσεις από ένα ευρύ φάσμα ευρωπαϊκών και αμερικανικών ταινιών και συχνά αντιστρέφοντας τις σε μια σειρά από παρωδίες (τάση στην οποία ενέδωσε και ο Luis de Βarros με το Ο Βabão – Ο ηλίθιος, 1929).

Dennis

cinepivates

Συντακτική ομάδα

9 σκέψεις σχετικά με το “Αρουραίος πυρετός: Μια τολμηρή ταινία για την ανεξερεύνητη Βραζιλία

    • Πολύ σωστός, από τη Νότια Αμερική όλες οι χώρες είναι ισπανόφωνες (με τοπικές διαλέκτους και ιδιωματισμούς), εκτός από τη Βραζιλία που ομιλούν ουσιαστικά πορτογαλικά. Ευχαριστούμε 🙂

      Σχολιάστε
    • Γιασ την ακρίβεια, στην Βραζιλία μιλάνε “βραζιλιάνικα πορτογαλικά”, που είοναι μια μορφή της πορτογαλικής; γλώσσας, σύμφωνα πάντα με νανθρώπους που έχουν σχέση με την χώρα ή διδάσκουν την γλώσσα. πχ: http://www.speak.edu.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=64&Itemid=70

      Σχολιάστε
  • Η ταινία ήταν πραγματικά μια ωδή στην ελευθερία. Ένιωσα ότι θα μπορούσα να πετάξω όλα μου τα προβλήματα και να κάνω ό,τι νιώθω, μιας και η ζωή μας είναι πλέον τόσο καταπιεσμένη.
    Και όσο για τη γλώσσα, ο τίτλος είναι σε πορτογαλική γλώσσα, η μετάφρασή του όμως είναι άλλη στα πορτογαλικά και άλλη στη Βραζιλιάνικη-πορτογαλική διάλεκτο. Μιλώ πορτογαλλικά, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να παρακολουθήσω την ταινία χωρίς να διαβάζω τους υπότιτλους

    Σχολιάστε
  • Είναι μια από τις πιο ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ποιητικές ταινίες που έχω δει.!
    Αν και η ταινία διαδραματίζεται στην Βραζιλία ωστόσο θεωρώ ότι η ταινία εστιάζει στον άνθρωπο της κάθε χώρας και της κάθε εποχής ..
    Ο ήρωας με εργαλείο την ποίηση τολμά να εξερευνήσει κάθε πλευρά και πτυχή της ύπαρξης του και στη συνέπεια να την κοινωνήσει με τον πιο απλοϊκό τρόπο στους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω του …γιατί η ποίηση αφορά τον καθένα, γιατί ο καθένας είναι εν δυνάμει ποιητής…

    Το σενάριο της ταινίας θα μπορούσε να είναι από μόνο του ένα ποίημα …η μια συλλογή ποιημάτων …η φωτογραφία θα μπορούσε από μόνη της να είναι μια συλλογή ασπρόμαυρων καλλιτεχνικών φωτογραφιών, όλα αυτά μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών συνθέτουν μια πραγματικά ξεχωριστή ταινία…
    Κρίμα που ήταν μόνο για μια βραδιά …
    Υ.Γ
    Ευχαριστούμε Dennis για την ενημέρωση για το φεστιβάλ ..

    Σχολιάστε
  • Κριμα που την έχασα, είδα όμως τον παλιάτσο στις 23.30, και ακόμη τον σκέφτομαι. &η τέχνη πραγματικά, ελπίζω να διαβάσω κριτική σας

    Σχολιάστε
  • Είδα την ταινία πριν 2 χρόνια στη Λισσαβόνα όπoυ ήμουν για Erasmus. Και χτες είδα τον παλιάτσο. Ο Αρουραίος πυρετός είναι για μένα ένα αριστουργημα. Νιώθεις πως μπορείς, με λίγα, πολύ λιγα πράγματα, να κατακτήσεις την ελευθερία σου, να αισθανθεις κύριος του εαυτού συ και να μην σε νοιάζει τίποτα, ούτε τι λένε,ούτε πως σε βλέπουν. Θα ήαν ωραίο να συνεχίζονταν όλες οι παραστάσεις για 1 εβδομαδα η κάθε μιά για να μπορέσουν να τις δούνε περισσότεροι. Καλησπέρα, έκανα και εγγραφή στο newletter σας, σας βρήκα κάνοντας αναζήτηση για την εβδομάδα βραζιλιάνικου σινεμά. Πoλύ αξιοπρεπές sιte

    Σχολιάστε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *