Διακοπές στη Βενετία

Μια χαλαρή οικογενειακή κομεντί, με χιούμορ μιλά για την πολυπλοκότητα της παιδικής εφηβείας, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τη ρήξη αλλά και την αποδοχή της οικογένειας, του εαυτού και των γύρω μας, όπως και της πολυεθνικότητας, ρομά και μεταναστών. Με άλλα λόγια τα βασικά θέματα που καταπιάνονται οι γαλλικές κομεντί τα τελευταία χρόνια. Το συγκεκριμένο μείγμα έχει και ολίγον από road trip και ολίγον από sightseen στην πόλη της Βενετίας.

Κεντρικό πρόσωπο ο νεαρός Εμίλ, ένα προβληματικό έφηβο αγόρι χωρίς αυτοπεποίθηση, που αποφεύγει να σηκωθεί στον πίνακα ακόμα κι αν ξέρει την απάντηση για να μη γίνει το επίκεντρο της προσοχής. Παρόλα αυτά, όταν γνωρίζει τη νεαρή Πολίν το πρόσωπο του φωτίζει. Η Πολίν τον καλεί σπίτι των ευκατάστατων γονιών της και κατόπιν στη Βενετία όπου θα δώσει σε λίγες μέρες ένα κονσέρτο με την ορχήστρα του πατέρα της. Το πρόβλημα είναι ότι ο Εμίλ έρχεται από μια ημίτρελη φτωχική οικογένεια, που δεν έχει καν σπίτι αλλά ζουν σε τροχόσπιτο κι όσο ο Εμίλ ντρέπεται για τους γονείς του, τόσο αυτοί πεισμώνουν να του αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν αυτό το ταξίδι ως τη Βενετία.

Αν κάτι λείπει από την ταινία αυτό είναι μια πιο σπιρτόζικη σκηνοθεσία ή ένα πιο σφιχτοδεμένο σενάριο, λίγες περισσότερες κωμικές καταστάσεις που θα κρατούσαν το κοινό ζεστό, ίσως λίγο περισσότερη εξέλιξη των περιφερειακών χαρακτήρων. Όμως ο Καλμπεράκ που πρώτα το έγραψε ως μυθιστόρημα, μετά το έκανε θεατρικό και στη συνέχεια ταινία για σινεμά, ήθελε ακριβώς αυτό που βγήκε, μια χαλαρή οικογενειακή ταινία, όχι κάτι που θα μας μείνει αναγκαστικά αξέχαστο. Βασίστηκε δε κυρίως σε νέους ηθοποιούς, πλαισιωμένους από τους δυο καρατερίστες στο είδος,  του Μπενουά Πελβούρντ και της Βαλερί Μπονετόν, στο ρόλο των γονιών. Ως προς αυτό πετυχαίνει το σκοπό του, η ταινία του βλέπεται πολύ ευχάριστα σε ένα θερινό σινεμά μια χαλαρή βραδιά και έχει μερικές ωραίες στιγμές που μένουν στη μνήμη, αλλά δε θα αναφέρω για να μη στερήσω τη χαρά σε κάποιους να τις ανακαλύψουν ανεπηρέαστοι.

[toggle title=”Συνέντευξη σκηνοθέτη”]

(από το δελτίο τύπου της Tanweer)

Συνέντευξη με τον Ιβάν Καλμπεράκ (σενάριο/σκηνοθεσία):

Πριν την ταινία, υπήρχε ένα βιβλίο: το πρώτο σας μυθιστόρημα, που έγινε θεατρικό…

Ναι, έγραψα το μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το 2015 και επέλεξα τη μορφή ενός προσωπικού ημερολογίου για να διηγηθώ αυτή την ιστορία ενηλικίωσης. Είναι η ιστορία του Εμίλ, που είναι 14, και ψάχνει να βρει τον δρόμο του συνωστισμένος ανάμεσα σε έναν τρυφερό, αλλόκοτο πατέρα, που τον αναγκάζει να ζει σε ένα τροχόσπιτο, και μία μητέρα που του βάφει τα μαλλιά ξανθά, γιατί του πάνε περισσότερο έτσι. Από την αρχή, ήμουν σίγουρος ότι είχα ένα υλικό που θα μπορούσε να γίνει ταινία. Αλλά κοιτώντας πίσω, δεν περίμενα ότι το κείμενο θα γινόταν η βάση ενός θεατρικού.

Η μεταφορά στη σκηνή ήταν συναρπαστική και ωφέλιμη. Από τη μία μεριά, έδειξε την επίδραση της ιστορίας στο κοινό και τους κριτικούς. Από την άλλη, μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω το χιούμορ της ιστορίας, τους διαλόγους και τα σημεία που γελάει το κοινό.

Μετά από αυτά τα μαθήματα και τις εμπειρίες, προχώρησα στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, δίνοντας σάρκα και οστά στους χαρακτήρες. Πάντα ονειρευόμουν να κάνω μία ταινία δρόμου.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις της κινηματογραφικής μεταφοράς;

Καταρχήν, έπρεπε να αποστασιοποιηθώ από την αρχική λογοτεχνική φόρμα, από τον εσωτερικό διάλογο του ήρωα και να επικεντρωθώ στο να δείξω, παρά να πω πράγματα.

Μετά άλλαξα τις ισορροπίες των χαρακτήρων στην αφήγηση και έφυγα από την ιστορία με επίκεντρο έναν έφηβο για να πάω στην ιστορία μιας οικογένειας, παρόλο που ο Εμίλ είναι ο πρωταγωνιστής. Έτσι, ανέπτυξα περισσότερο τους χαρακτήρες των γονιών μέσα από σκηνές που ο Εμίλ δεν είναι παρών, για να τους φωτίσω περισσότερο και να εξελίξω τη δραματική ειρωνεία και τις αντιπαλότητες.

Ο χαρακτήρας του εντελώς απρόβλεπτου πατέρα ταλαντεύεται ανάμεσα στο να υποστηρίζει και να βάζει εμπόδια στον έφηβο γιο. Τα άλλα μέλη της οικογένειας, η μητέρα, που είναι τρυφερή και νευρωσική, και ο μεγάλος αδελφός, που έχει πάντα απώτερο σκοπό, απέκτησαν μεγαλύτερη παρουσία, κάνοντας τη ζωή του ήρωα πιο πολύπλοκη.

Τέλος, ανέμειξα διαφορετικά είδη, την κωμωδία με την ιστορία ενηλικίωσης. Οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με μια σειρά από ταλαιπωρίες που τους αναγκάζουν να ωριμάσουν και να μεταμορφωθούν.

Τι ελπίζατε να εκμαιεύσετε από τους Μπενουά Πελβούρντ και τη Βαλερί Μπονετόν στους ρόλους των γονιών;

Σπίθα, ζωή, φαντασία, συναίσθημα, γέλιο, αλήθεια και πολλά ακόμα! Ήταν στο μυαλό μου από την αρχή. Η Βαλερί και ο Μπενουά έχουν τρέλα σε συνδυασμό με ποίηση και αδυναμίες… ο ιδανικός συνδυασμός για να ενσαρκώσουν αυτό το αταξινόμητο ζευγάρι. Είναι παραπάνω από σωστοί για τους ρόλους. Είναι αληθινοί. Δεν προσπαθούν να κλέψουν την παράσταση, δεν αποστασιοποιούνται από τους χαρακτήρες για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είναι πιο έξυπνοι από τους ρόλους τους. Βυθίζονται μέσα τους.

Πώς τους σκηνοθετήσατε;

Επενέβην μόνο σε θέματα ισορροπίας και ρυθμού. Είναι καταπληκτικοί κωμικοί. Ο Μπενουά κάνει πλάκα στα γυρίσματα. Είναι τόσο αστείος. Σε πολλές λήψεις η κάμερα έτρεμε, γιατί ο κάμεραμαν γελούσε. Ο Μπενουά έχει φοβερή ενέργεια και έπρεπε να ακολουθήσω τον ρυθμό του.

Με ποια κριτήρια διαλέξατε τον Ελί Τονά για τον ρόλο του Εμίλ και τον Γιουτζίν Μαρκούς για τον ρόλο του Φαμπρίς, του μεγαλύτερου αδελφού;

Ο Ελί είναι μία μείξη συστολής, κομψότητας, ευαισθησίας και εξυπνάδας, που του δίνει μία ιδιαίτερα γοητεία και παρουσία. Μας εντυπωσίασε η αυθεντικότητα του. Για τον Φαμπρίς, ψάχναμε έναν ηθοποιό με ζωώδη γοητεία. Έναν κωμικό που μπορεί να υποδυθεί αυτόν τον ακραίο νεαρό, που κρύβει έναν τρυφερό χαρακτήρα. Ο Γιουτζίν Μαρκούς έχεις και τις δύο όψεις, είναι μια μαγνητική παρουσία.

Ποια είναι η εικόνα που θέλατε να έχει η ταινία;

Ήθελα να κάνω μια ταινία που να μοιάζει με καλοκαιρινές διακοπές, που να κάνει τους ανθρώπους να ξεφύγουν. Μία χαρούμενη ταινία, με την υπόσχεση διακοπών.

Πραγματεύεστε θέματα όπως η κληρονομικότητα και η εκπλήρωση των προσωπικών στόχων…

Είναι θέματα που με συναρπάζουν. Στην Ινδία λένε ότι το να είσαι ελεύθερος σημαίνει να είσαι ελεύθερος από τη μαμά και τον μπαμπά, τίποτα παραπάνω. Οπότε ήθελα να δείξω τη συνηθισμένη τρέλα μιας οικογένειας. Ποιος από εμάς μπορεί να πει ότι οι γονείς του αντέδρασαν όπως ήθελε όλες τις φορές; Αυτή η οικογένεια της ταινίας είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Καμία φορά, περιμένουμε τα παιδιά μας να κάνουν αυτό που εμείς δεν καταφέραμε. Αυτά τα θέματα μπορούν να διεισδύσουν και στην ενήλικη ζωή. Στο τέλος της ταινίας, ο Εμίλ αποδέχεται τον εαυτό του, τον σέβεται και τολμά να πει όχι. Επιλέγει να αγαπήσει τον εαυτό του περισσότερο. Είναι ένα τεράστιο βήμα στην εξέλιξη του.

[/toggle]

[toggle title=”Συνέντευξη ηθοποιών”]

(από το δελτίο τύπου της Tanweer)

Συνέντευξη με τον Μπενουά Πελβούρντ και τη Βαλερί Μπονετόν (γονείς Εμίλ):

Μπενουά, τι σε έκανε να λάβεις μέρος στην ταινία;

Μπενούα Πελβούρντ: Βρήκα το σενάριο πολύ αστείο. Είναι μια αληθινή ιστορία, κάτι που έχει ζήσει ο σκηνοθέτης και με συγκίνησε. Έγραψε ένα μυθιστόρημα πριν να το κάνει σενάριο. Τα διάβασα και τα δύο, και μου άρεσαν εξίσου. Δέχτηκα, αλλά ήθελα να μάθω με ποιους θα έπαιζα. Για να λειτουργήσει η κωμωδία, χρειαζεται η σωστή χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς.

Βαλερί, όταν ο Μπενουά έμαθε ότι ο σκηνοθέτης σας ήθελε για την ταινία, σας πήρε τηλέφωνο. Τι σας είπε για να σας πείσει;

Βαλερί Μπονετόν: Ότι θα είχα δυο τρεις γυμνές σκηνές, αλλά ότι θα ήταν εντάξει και να μην ανησυχώ! (γελάει). Μόλις διάβασα το σενάριο, ήθελα να είμαι μέλος αυτής της οικογένειας. Όλοι μαζί, περνάνε τα πάνω και τα κάτω τους, παρόλο που οι δυο γιοι ντρέπονται για τους γονείς τους. Ειδικά ο Εμίλ, ο πιο μικρός. Η μητέρα που υποδύομαι βάφει τα μαλλιά του ξανθά… Παρ’ όλα αυτά που περνάει ο Εμίλ, εξαιτίας αυτών των νευρωσικών γονιών και της καθημερινότητας σε ένα τροχόσπιτο, υπάρχει πολλή αγάπη μεταξύ τους. Αυτό με συγκίνησε

Μπενουά Πελβούρντ: Είναι, όμως, παραδειγματικοί γονείς σε ό,τι αφορά την υπομονή και την γενναιοδωρία. Πηγαίνουν ένα ταξίδι στην Ιταλία, γιατί ο μικρός θέλει να βρει τον έρωτα του στη Βενετία… Δεν ξέρω πολλούς γονείς που θα το έκαναν αυτό!

Ο δημιουργός λέει ότι μοιάζετε με τους γονείς του λίγο. Συμφωνείτε;

Μπενούα Πελβούρντ: Ναι, ειδικά σε ό,τι αφορά ότι θεωρώ ότι τα ξέρω όλα. Ένας τύπος που συνεχώς επιδεικνύεται. Αυτός είμαι ακριβώς! (γελάει)

Βαλερί Μπονετόν: Ο ρόλος μου εκφράζεται χωρίς φίλτρα, αποδέχεται τον εαυτό της και δεν φοβάται να είναι διαφορετική. Μου αρέσει αυτός ο τύπος ανθρώπου.

Βαλερί, είπατε ότι σας πήρε καιρό να βρείτε από ποια γωνία θα προσεγγίζατε τον ρόλο…

Βαλερί Μπονετόν: Ναι, διάβασα το σενάριο και το έβαλα στην άκρη για λίγο. Σ’ αυτή την ταινία, βασίστηκα στο σενάριο και μετά εμπιστεύτηκα τη χημεία με τον συμπρωταγωνιστή μου και τον σκηνοθέτη. Στο γύρισμα, δεν ήξερα πώς θα έπαιζε ο Μπενουά. Η ερμηνεία μου βασίζεται στη δική του και στις σκηνοθετικές οδηγίες. Μετά πάω με τη ροή. Μου αρέσει η ιδέα να μην ξέρω τι θα μου συμβεί.

Πώς προσεγγίσατε τις σκηνές με τον Ελί Τονά;

Βαλερί Μπονετόν: Πάντα με τον ίδιο τρόπο: Ο Μπενουά τον έκανε να γελάει πριν από κάθε λήψη.

Μπενουά Πελβούρντ: Είναι ένας τρόπος να κάνεις τα παιδιά να χαλαρώσουν, όταν τα βρίσκουν σκούρα. Τι καλύτερο! Όταν γελάς, ξεχνάς γιατί είσαι εκεί και μετά παίζεις φυσικά.

Βαλερί Μπονετόν: Ο Μπενού κάνει το ίδιο και με μένα. Μόλις αρχίσει το γύρισμα τα δίνει όλα. Είναι καταπληκτικός ηθοποιός. Αλλά ανάμεσα σε κάθε λήψη, λέει αστεία. Μου αρέσει να μου αποσπούν την προσοχή, πριν από κάθε λήψη. Μετά όταν ξεκινάμε το γύρισμα, αυτό μου δίνει μια γερή δόση αδρεναλίνης, και είμαι πιο παρούσα.

Τι θα τραβήξει το κοινό σε αυτήν την ταινία;

Μπενουά Πελβούρντ: Το χιούμορ της και οι χαρακτήρες που είναι λίγο τρελοί, αλλά γεμάτοι αγάπη. Αυτό το ταξίδι στην Ιταλία.

Βαλερί Μπονετόν: Αυτή η εκκεντρική, ξεχωριστή οικογένεια, γεμάτη τρυφερότητα. Είναι αστεία και συγκινητική. Αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σε αυτούς… Είναι αφοπλιστικοί άνθρωποι, με την έννοια ότι αποδέχονται τους εαυτούς τους!

[/toggle]