Είμαι ο έρωτας

Ένα glossy σκηνικό σε μία μιλανέζικη έπαυλη. Πίσω από τους ακριβούς πίνακες, τις κλειστές πόρτες, τους στενούς διαδρόμους, κρύβονται οι επιθυμίες των κατοίκων της.
 Μια κόρη που κρατάει μυστική την ομοφυλοφιλία της, μία μητέρα που έχει καταπνίξει ερωτικές επιθυμίες και καταγωγή, ένας γιος που προσπαθεί να κρατηθεί από την παράδοση… Οι χαρακτήρες του «Είμαι ο έρωτας» κινούνται μέσα σε πολυτελείς βιτρίνες, ορατοί από τον κόσμο, αόρατοι από την πραγμάτωση των ονείρων τους.

Κι ύστερα η τραγωδία…

Ο σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο κινείται ανάμεσα στην ψυχρότητα και το πάθος, χωρίς, ωστόσο, να καταφέρει να βρει την «χρυσή» τομή που απαιτείται για να απογειώσει το δημιούργημά του.

Από τη μία έχουμε τα πιάτα, τα ποτήρια, τις σούπες… τα αντικείμενα της πολυτέλειας που ο σκηνοθέτης επιλέγει να ακολουθήσει με την κάμερά του για να δείξει την ανυπαρξία του πάθους. Κι ύστερα έχουμε και μερικές έντονα συναισθηματικά σκηνές. Η ερωτική σκηνή στο δάσος, η καρτ-ποστάλ της κόρης όπου περιγράφει τον έρωτά της για μία άλλη γυναίκα, η στιγμή που η μητέρα δοκιμάζει τις γαρίδες που της έχει ετοιμάσει ο μελλοντικός εραστής της…

Τα δύο αυτά σύμπαντα, παρά το ό,τι μοιράζονται τους ίδιους ήρωες, δεν καταφέρνουν να συναντηθούν ποτέ.

Η ταινία πατάει στα χνάρια της ιταλικής παράδοσης του Βισκόντι, έχει κάτι από  Έγκλημα στο Γκοσφορντ Παρκ και την αισθητική τελειότητα του Ένας Άνδρας Μόνος.

Ο Ιταλός σκηνοθέτης, ανατέμνει με ακρίβεια χειρούργου την πτώση της δυναστείας των Ρέκι, χωρίς ποτέ να κρίνει κάποιον από τους χαρακτήρες (προσωπικά το βρήκα μέχρι και αναζωογονητικό αυτό).

Ένα άλλο μεγάλο συν η εκπληκτική ερμηνεία της Τίλντα Σουίντον, η οποία παίζει μια Ρωσίδα που μένει στην Ιταλία –και φυσικά μιλάει ιταλικά με ρωσική προφορά. Και εκείνη του Φλάβιο Παρέντι που ερμηνεύει τον μεγάλο γιο.

Στα πλην; Το τέλος: υπερβολικό (ειδικά οι «κορώνες» της τελικής σκηνής) και εν μέρει άστοχο.

Με άλλα λόγια: καλό. Αλλά μάλλον υπερεκτιμημένο.