Εκείνη (Elle)
Ο Πολ Φερχόφεν επιστρέφει και έχει κέφια: Στη νέα του ταινία η Μισέλ (Ιζαμπέλ Ιπέρ) πέφτει θύμα βιασμού. Αντιμετωπίζει το όλο θέμα μάλλον αδιάφορα, επιλέγοντας να αποκαλύψει την πραγματικότητα στον πρώην σύζυγο τον νυν εραστή της και σύζυγο της κολλητής της φίλης και στη φίλη της στη διάρκεια ενός δείπνου. «Ε, λοιπόν, υποθέτω ότι με βίασαν» λέει. Η Μισέλ είναι διευθύντρια μιας εξαιρετικά επιτυχημένης εταιρείας παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών. Η Μισέλ -αντίθετα με το Βασικό Ένστικτο- δεν αποκαλύπτεται να είναι ο θύτης της ιστορίας. Αλλά ούτε και το θύμα. Η Μισέλ βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο: Αυτή είναι μία ιστορία rape revenge, αλλά μια ιστορία που θα κάνει τον θεατή να αισθανθεί αμήχανα και να μην ξέρει πώς να αντιμετωπίσει την κεντρική ηρωίδα της ταινίας.
Ο τρομερός Ολλανδός το διασκεδάζει με την ψυχή του. Βάζει τον κεντρικό χαρακτήρα του βιντεοπαιχνιδιού της Μισέλ να βιάζεται από ένα Ορκ με πλοκάμια, βάζει τη Μισέλ να σκέφτεται ξανά και ξανά τη σκηνή του βιασμού, δίνοντας διαφορετική κατάληξη κάθε φορά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο θεατής ανακαλύπτει ότι η Μισέλ έχει ένα άκρως προβληματικό παρελθόν: ο πατέρας της σκότωσε δεκάδες παιδιά τη δεκαετία του 1970, μία τραγωδία την οποία η ίδια αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ ερμηνεύει την Μισέλ με τρόπο απόλυτα μπλαζέ. Μοιάζει να μην αισθάνεται και πολλά πράγματα. Αυστηρή απέναντι στον γιο της, ψυχρή απέναντι στην φίλη της, αδιάφορη όσον αφορά τον βιασμό της. Έτσι είναι η ζωή, μοιάζει να σκέφτεται και για έναν άνθρωπο που βίωσε από μικρός την τραγωδία δεν φαίνεται να είναι παράλογος αυτός ο τρόπος σκέψης.
Ο Φερχόφεν χρησιμοποιεί πλήρως υπέρ του όλα τα κινηματογραφικά εργαλεία: τη μουσική της Αν Ντάντλεϊ και κυρίως την φωτογραφία του Στεφάν Φοντέν: ημιφωτισμένοι χώροι, τα πάντα να κινούνται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι -όπως και η ίδια η ηρωίδα.
Δεν θα υποστηρίξω ότι πρόκειται για αριστούργημα, σίγουρα, όμως, είναι μία από τις καλύτερες δουλειές του Φερχόφεν που βρήκε την ιδανική πρωταγωνίστρια στην ατρόμητη Ιπέρ. Μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στο θρίλερ και την κωμωδία (όπως συχνά έκανε ο Φερχόφεν), μία θριαμβευτική επιστροφή για τον 78χρονο σκηνοθέτη.
Κρίμα μόνο που βγαίνει μέσα σε μία κινηματογραφική εβδομάδα όπου τρεις ταινίες απευθύνονται στο ίδιο κοινό (Το Κορίτσι του Τρένου, Neon Demon, Elle).
