Εκεί που ζουν τα «Μαγικά πλάσματα»

«Δεν ήθελα να κάνω μία ταινία για παιδιά. Ήθελα να κάνω μία ταινία για την παιδική ηλικία» Σπάικ Τζόνζ, σκηνοθέτης της «Χώρας των Μαγικών Πλασμάτων».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Ντίσνεϊ αποφάσισε να πάρει το διάσημο βιβλίο του συγγραφέα Μορίς Σεντάκ «Where the Wild Things Are» και να το μετατρέψει σε ταινία animation με χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ωστόσο, η τεχνολογία δεν ήταν -ως συνήθως- έτοιμη.

Η υπόθεση: Η ταινία διηγείται την ιστορία του Μαξ, ενός ατίθασου και ευαίσθητου παιδιού, που επειδή νιώθει ότι στο σπίτι του δεν τον καταλαβαίνει κανείς, βρίσκει καταφύγιο στον κόσμο των Μαγικών Πλασμάτων. Από τη μία, τα Μαγικά Πλάσματα αναζητούν απεγνωσμένα έναν ηγέτη και από την άλλη ο Μαξ διψά να βρει ένα βασίλειο να κυβερνήσει. Όταν στέφεται βασιλιάς, τους υπόσχεται να φτιάξει έναν τόπο όπου όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Πολύ σύντομα, όμως, ανακαλύπτει ότι η διακυβέρνηση του βασιλείου του δεν είναι εύκολη δουλειά και οι σχέσεις που αναπτύσσει εκεί αποδεικνύονται πιο περίπλοκες απ’ ό,τι είχε αρχικά υπολογίσει.

Το 2003 όταν οι (τεχνολογικές) συνθήκες ήταν καλύτερες η εταιρεία επέστρεψε στην ιδέα,μόνο και μόνο για να την εγκαταλείψει λίγο αργότερα, έπειτα από επιμονή του Σπάικ Τζόνζ (Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, Adaptation). Ο σκηνοθέτης ήθελε να γυριστεί η ταινία ως live action φιλμ και όχι με ψηφιακό τρόπο.

«Ήθελα να δομήσω και να γυρίσω την ταινία έτσι ώστε ο Μάξ να μπορεί να αγγίξει αυτά τα μαγικά πλάσματα, να ακουμπήσει πάνω τους, να τα σπρώξει, να τα αγκαλιάσει. Ήθελα αυτά τα πλάσματα να βρίσκονται εκεί ώστε το κοινό να μπορεί να αισθανθεί την ανάσα τους το μέγεθός τους και το βάρος τους με έναν άμεσο τρόπο, οπότε δεν μπορούσα να το κάνω αυτό εξ ολοκλήρου μέσω ενός υπολογιστή ή σε ένα στούντιο ηχογράφησης» δηλώνει ο ίδιος ο Τζονζ.

Έτσι, ζήτησε να κατασκευαστούν τεράστια κοστούμια για τους ηθοποιούς, τα οποία λειτουργούσαν ως μαριονέτες, έβαλε τους ηθοποιούς να ηχογραφήσουν όλους του διαλόγους έξω από τους παραδοσιακούς ηχομονωμένους θαλάμους, παίζοντας και αλληλεπιδρώντας κανονικά. Ψηφιακά εφέ χρησιμοποιήθηκαν μόνο στο τέλος, Στο τέλος, έγινε ψηφιακή επεξεργασία στα πρόσωπά τους, ώστε να αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια τις απαραίτητες συσπάσεις, σκέψεις και κινήσεις.

Τις φωνές δανείζουν οι: Τζέιμς Γκαντολφίνι, Λόρεν Άμπροουζ, Κρις Κούπερ, Κάθριν Ο Χάρα, Φόρεστ Γουίτακερ και Πολ Ντάνο.

Για τον ρόλο του Μαξ ο σκηνοθέτης ήθελε ένα τρυφερό, αλλά ταυτόχρονα εξωστρεφές παιδί, δύο ιδιότητες που τον δυσκόλεψαν στην ανεύρεση του κατάλληλου πρωταγωνιστή. Τις δύο αυτές πτυχές βρήκε σε ένα αγόρι που εντελώς συμπτωματικά ονομαζόταν κι αυτό Μαξ, Μαξ Ρέκορντς.

Και ενώ οι πρώτες φήμες από τα γυρίσματα έκαναν λόγο για διαφωνίες ανάμεσα στο σκηνοθέτη –που είχε φανταστεί κάτι πιο σκοτεινό- και το στούντιο που ήθελε κάτι πιο «ντισνεϊκό», το αποτέλεσμα δικαίωσε και τους δύο: «Η Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων» είναι μια γλυκιά και τρυφερή ταινία, ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά, μια ιστορία όχι «για παιδιά, αλλά για την παιδική ηλικία». Ακριβώς όπως την είχε σκεφτεί ο Τζονζ.