Η εμπειρία του να βλέπει κανείς σινεμά
(Το κείμενο που ακολουθεί είναι πολύ αυτοβιογραφικό. Και πολύ αφηρημένο)
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία.
Η ώρα εκείνη που τα φώτα χαμηλώνουν… την ώρα αυτή εγώ αισθάνομαι πλήρης.
Κάποτε πήγα να ζήσω σε μια επαρχειακή πόλη της Αγγλίας. Πέρασαν οι πρώτες μέρες και εγώ δεν ένοιωθα σαν το σπίτι μου, να κάπως σα να ήμουν έξω από τα νερά μου ένοιωθα. Μια μέρα αποφασίζω να πάω σινεμά. Και βλέπω το The Terminal με τον Τομ Χανκς που περνάει τις μέρες του σε ένα αεροδρόμιο και -αν και χωρίς πατρίδα-, εκείνος νοιώθει λες και έχει βρει την πατρίδα του. Και ξέρεις κάτι; Έτσι ένοιωσα και γω. Μόλις τα φώτα έκαναν να σβήσουν, μόλις εγώ βολεύτηκα λίγο στην καρέκλα με το κόκκινο βελούδο, μόλις άναψε μπροστά μου η μεγάλη οθόνη, ε, τότε εγώ ένοιωσα σαν να είχα γυρίσει σπίτι.
Δεν ξέρω τι είναι. Μια λέξη ίσως. Προσδοκία. Αυτή η ταινία μπορεί να είναι η ωραιότερη εμπειρία της ζωής σου. Κάθε ταινία είναι μια εμπειρία, ένα ταξίδι. Κι εμένα μου αρέσουν τα ταξίδια. Ταξίδια μακρινά με το σώμα, με το μυαλό. Ταξίδια με εικόνες και με λέξεις.
Χτες βρέθηκα σε ένα θερινό με θέα τον Υμηττό. Άλλη εμπειρία αυτή. Δεν είχε καλοσκοτεινιάσει όταν μια –εξαιρετική- ταινία ξεκίνησε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Κι εγώ έπινα λίγο από την μπύρα μου και χαιρόμουν τα τσιμπήματα των κουνουπιών στα πόδια μου. Γιατί ξέρεις… όταν σε τσιμπάνε τα κουνούπια, τότε σημαίνει ότι είσαι γλυκοαίματος. Και ζωντανός.
Και όταν βαριόμουν τραβούσα τα μάτια μου από την οθόνη και κοίταζα το βουνό ή τα αστέρια ή ακόμα και τα αεροπλάνα που πέταγαν πάνω από το κεφάλι μου. Έριχνα μια ματιά και τέντωνα τα αυτιά για να ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο της μηχανής προβολής.
Ίσα για να νοιώσω, ακόμα μια φορά, σαν στο σπίτι μου…
Τάιλερ Ντέρντεν
ΥΓ. Η φωτό είναι δικιά μας… 😉
To σινεμά είναι ζωή…Καλές θεάσεις:)
@ Fauntelroy Το καλύτερο σινεμά το βλέπεις όταν το συνδέεις με τη ζωή… Καλά το είπες… Επίσης!! 🙂
Τάιλερ
Μαγικό κείμενο, μαγική η αίσθηση του να βλέπεις σινεμά… Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ, όπως τα περιγράφεις…
Frank