Η επανάσταση του ελληνικού σινεμά. Σε διάρκεια μικρού μήκους.

Πολύ συχνά σκέφτομαι ότι σε μερικά χρόνια το τοπίο του ελληνικού σινεμά θα έχει αλλάξει ριζικά. Μιλάμε για μια επανάσταση που βρίσκεται στα σπάργανα. Αυτή η επανάσταση διαφαίνεται στον ορίζοντα. Γιατί ένας Λάνθιμος δεν φέρνει την άνοιξη. Αν κρίνει, όμως, κανείς από τις ταινίες που γυρίζονται, από την πληθώρα των στυλ και των θεμάτων. Μόνο τους μικρομηκάδες να πάρει κανείς και να σκεφτεί τι θα έκαναν εάν αποφάσιζαν να περάσουν στις μεγάλου μήκους ταινίες (όχι ότι το μέσο που επιλέγουν δεν έχει τη δική του σημασία) καταλαβαίνει για τι μιλάμε.

Το μεσημέρι της Πέμπτης προβλήθηκαν στους δημοσιογράφους έξι ταινίες μικρού μήκους ισάριθμων σκηνοθετών για την σύγχρονη Αθήνα. Ματιές χαριτωμένες, σουρεαλιστικές, αισιόδοξες, ρεαλιστικές, σκληρές, τρυφερές σε μια πρωτεύουσα που παλεύει με τη ζέστη και την οικονομική εξαθλίωση.

Αγώνας Δρόμου της Δήμητρας Νικολοπούλου

Στο σπίτι της Αθηνάς, άνεργης εδώ και καιρό, κόβεται το ρεύμα. Πηγαίνοντας προς τη ΔΕΗ, μήπως καταφέρει να κάνει κάποιο διακανονισμό με τα τελευταία της 60 ευρώ συναντά έναν άνεργο πατέρα που το παιδί του πεινάει, έναν Πακιστανό μικροπωλητή που δεν την αφήνει ήσυχη αν δεν αγοράσει κάτι, μια γυναίκα που ψάχνει τρόφιμα στα σκουπίδια, έναν ηλικιωμένο που δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακά του.

45 Βαθμοί του Τζώρτζη Γρηγοράκη

Μια μητρόπολη έτοιμη να εκραγεί. Ένας άνδρας μεταλλάσσεται υπό το οικονομικό βάρος. Μια ματιά στη σύγχρονη Ελλάδα.

Ανεμογραφία της Ολίβια Τφαρντόφσκα

Μία γυναίκα βγαίνει στον δρόμο πολύ νωρίς επειδή είχε ξυπνήσει ακόμα πιο νωρίς και δεν είχε τίποτα που να ήθελε να κάνει. Δεν ήξερε ποιον δρόμο να πάρει, ο άνεμος όμως φυσούσε πιο δυνατά προς τη μία μεριά και προς τα εκεί που φυσούσε συνέχισε τον δρόμο της.

Επιχείρηση: Ξένιος Ζευς του Δημήτρη Ζάχου

Για ακόμα μια φορά, η Αθήνα επίκεντρο των παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων. Επιμήκυνση. Εφεδρεία. Νέα μέτρα λιτότητας. Διαπραγμάτευση. Ένας ξένος αξιωματούχος φτάνει στην Αθήνα για συζητήσεις με το οικονομικό επιτελείο και την τρόικα. Όμως, ο Ξένιος Ζευς κάνει τα δικά του…

Κυψέλη του Γιάννη Κατσάμπουλα

Ένα νεαρό ζευγάρι έχει μείνει στην άδεια -εξαιτίας των καλοκαιρινών διακοπών- πόλη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η κοπέλα χάνει το ακριβό κινητό της που έχει πολύτιμα στοιχεία της δουλειάς της. Η αναζήτηση του κινητού στην πιο πυκνοκατοικημένη συνοικία της Αθήνας θα φανερώσει το σύγχρονο δράμα της Κυψέλης, το παλιό μεγαλείο της και τη σημερινή υποβάθμιση της.

Hands του Γιάννη Μπουγιούκα

Μια ατέλειωτη ουρά ανθρώπων περιμένει να πάρει ένα κομμάτι ψωμί και ένα πιάτο φαγητό στην Αθήνα του σήμερα. Ο σκηνοθέτης κάνει κοντινό πλάνο στα χέρια που περιμένουν να πάρουν το γεύμα ενός συσσιτίου.

Από αυτές ξεχωρίσαμε τους 45 Βαθμούς του Τζώρτζη Γρηγοράκη (που στο πνεύμα μού θύμισε το Tungsten του Γεωργόπουλου, αλλά διέφερε στην κινηματογράφηση), τον χαριτωμένο Αγώνα Δρόμου με την εξαιρετική σκηνή του τέλους (παιδιά και ενήλικες διασκεδάζουν κάτω από ένα συντριβάνι) και το Hands του Γιάννη Μπουγιούκα (εξαιρετική ιδέα του Γιώργου Ζώη, του οποίου όμως η υπογραφή είναι τόσο φανερή που νομίζεις ότι η ταινία είναι δική του).

Παράλληλα, από την Πέμπτη θα προβάλλονται στην Ταινιοθήκη και οι ταινίες μικρού μήκους που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ της Δράμας. Βραβευμένες και μη ταινίες, σε μια χρονιά με τεράστια συμμετοχή θα προβληθούν (για παράδειγμα το Χαμομήλι που βραβεύτηκε θεωρείται εξαιρετικό). Ευκαιρία για κάποιους να δουν τις δουλειές των σκηνοθετών του αύριο που θα βραβεύονται στα μεγάλα φεστιβάλ (αλλά και των ορκισμένων μικρομηκάδων).

Διαβάστε περισσότερα εδώ