Η νέα ταινία Avatar μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη
Το νεο 3D blogbuster του Καμερον το Avatar ίσως να παραήταν ρεαλιστικό για κάποιους θεατές, οι οποίοι ομολογούν ότι πάσχουν απο τάσεις κατάθλιψης και αυτοκτονίας αφότου είδαν την ταινία. Η ομορφιά του πλανήτη Pandora τους συνεπήρε τόσο πολύ, που θα ήθελαν να ζούν εκεί για πάντα.
Σε φόρουμ των φαν του Άβαταρ “Avatar Forums” υπάρχει η συζήτηση (topic) με τίτλο “Ways to cope with depression of the dream of Pandora being intagible” (δηλαδή τρόποι να αντιμετωπίσετε την κατάθλιψη που προκαλείται επείδη ο ονειρικός πλανήτης Pandora δεν υπάρχει, δεν είναι απτός) έχει ήδη πάνω απο 1000 καταχωρήσεις απο ανθρώπους που δηλώνουν οτι βιώνουν κάποια είδους κατάθλιψη αλλά και φαν οι οποίοι προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Το θέμα αυτό έγινε τόσο δημοφιλές που τον περασμένο μήνα έπρεπε να δημιουργηθεί ειδικός χώρος στην ιστοσελίδα ώστε να χωρέσει όλος αυτός ο όγκος τον συζητήσεων.
Για παράδειγμα ο χρήστης Elequin παρουσιάζει σχεδόν μια μανία με το έργο
“Αυτό που κάνω συνέχεια τώρα τελευταία είναι να ψάχνω στο διαδίκτυο ότι είναι σχετικό με το Αβαταρ. Δυσκολεύομαι να πείσω τον ευτό μου ότι είναι απλά μια ταινία και ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω ποτέ σαν τους Na’vi.” δηλωσε σε μια καταχώρηση του.
Παρόμοια ο χρήστης Mike στην ιστοσελίδα “Naviblue” δήλωσε ότι σκέφτηκε ακόμα και την αυτοκτονία αφότου είδε την ταινία.
“Αφότου είδα το Αβαταρ έχω κατάθλιψη. Βλέποντας τον τέλειο κόσμο της Pandora και τους Na’vi θέλησα να γίνω και εγώ ένας απο αυτούς. Δεν μπορώ να σταματήσω να τους σκέφτομαι. Σκεφτηκά ακόμα και την λύση της αυτοκτονίας με την ελπίδα οτι θα ξαναγενηθώ σε ένα πλανήτη όπως η Pandora”.
Άλλοι χρήστες εκφράζουν αισθήματα αποτροπιασμού για την ανθρώπινη φυλή και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Ο Ivar Hill (Σουηδία 17) ο οποίος στο “Avatar” forum έχει όνομα Eltu αναφέρει για την μέτα -Αβαταρ κατάθλιψη του.
“‘Οταν ξύπνισα το πρωί αφότου είδα την ταινία ο κόσμος μου φάνηκε γκρίζος. Σαν όλη μου η ζωή και όλα για τα οποία δούλευα έπαψαν να έχουν σημασία. Δεν βλέπω λόγο να συνεχίσω. Ζω σε ένα κόσμο που πεθαίνει. Νιώθω αποτροιασμό για το πώς έχουμε καταντήσει τον πλανητη μας”.
Τα ειδικά εφέ, η στεροσκοπική αναπαράσταση και τα γραφικά του Αβαταρ επιτρέπουν την πλήρη ενσωμάτωση του θεατή για 2.5 ώρες, κάτι το ποίο δημιουργέι συναισθήματα άγχους και αποχωρισμού στον θεατή όταν τελειώνει η ταινία.
Ο Stephan Quenzel ψυχίατρος και διευθυντής του ιατρικού τμήματος στο Beth Israel κέντρο ιατρικής στιη Νέα Ιόρκη αναφέρει: ” Χρειάστηκε η καλύτερη τεχνολογία μας για να δημιουργήσουμε αυτό τον εικονικό κόσμο. Όμως ο πραγματικός κόσμος δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο ουτοπικός όσο αυτός που αναπαριστάται στην οθόνη του σινεμά, αυτό αμέσως τον κάνει να φαίνετε ατελής.”
Η θετική πλευρά είναι ότι για τον Hill αλλά και τους άλλους χρήστες οι οποίοι είχαν συναισθήματα κατάθλιψης η συμμετοχή σε μια ομάδα συζήτησης (forum) μέσω του διαδικτίου τους βοήθησε ουσιαστηκά. “Αρχικά είχα χάσει την όρεξή για ζωή αλλά σταδιακά μέσα απο τη συζήτηση νιώθω ότι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα αντικαθιστώνται απο άλλα πιο χαρούμενα.”
O ιατρός Quentzel αναφέρει οτι η δημιουργία σχέσεων είναι ένα απο τα κλειδιά για την ανθρώπινη ευτυχία, ακόμα και οι σχέσεις μέσω διαδικτύου μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο. Σε εκείνα τα φόρουμς στο διαδίκτυο δημιουργείται μια κοινότητα οι οποία ναι μεν διαφέρει απο τις παραδοσιακές αλλά επιτελή τον ίδιο σκοπό.
Οι φαν της ταινίας αναφέρουν τρόποι για να καταπολεμήσει κανείς την κατάθλιψη που δημιουργείται μετά την θέαση της ταινίας, εκτός απο συζήτηση με άλλους φαν, περιλαμβάνουν η ενασχόληση με το παιχνίδι PC Game Αβαταρ και το κατέβασμα των sound track της ταινίας.
-Trinity
-Πηγή http://www.cnn.com/2010/SHOWBIZ/Movies/01/11/avatar.movie.blues/index.html
Δεν είναι αστείο, θυμάμαι είχα και εγώ κάποια συναισθήματα λύπης μετά το τέλος τις τριλογίας του Αρχοντα των Δαχτυλιδιών ή ακόμα παλαιότερα όταν ήμουν παιδί μετά το τέλος ενός βιβλίου (Ηθελα να γίνω Tom Sawyer, τρέχα γύρευε).
Η επιτομή ενός δημιουργού κατα τη γνώμη μου είναι η δημιουργία ακριβώς αυτών των συναισθημάτων. Πιστέψτε με είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις κάτι τέτοιο…
"Κακούργε" Καμερόν σε ζηλεύω 🙂
-Trinity
Καλά σούπερ θέμα!! Μετά τον Αρχονται και εγώ είχα πάθει κατάθλιψη… γιατί ήθελα κι άλλο, όχι γιατί ήθελα να πάω να ζήσω εκεί!!!
Μετά το Αβαταρ βέβαια δεν έπαθα τίποτα τέτοιο… :p
Τάιλερ
Κατά τη γνώμη μου όλοι όσοι είχαν αυτοκτονικές τάσεις μετά το τέλος μιας ταινίας, είχαν ήδη ψυχολογικά προβλήματα πολύ πριν δουν την ταινία…
ΥΓ: Τάιλερ άλλο στεναχωρήθηκα λίγο όταν τέλειωσε μια ταινία και άλλο έπαθα κατάθλιψη… Δε νομίζω να έπαθες πραγματικά κατάθλιψη μετά το τέλος της τριλογίας…
Ε καλά δεν άρχισα και τα χάπια!!! :p Αλλά δυο τρεις ακόμα Αρχοντες τους έβλεπα…
Τάιλερ
Να δεις κατάθλιψη και δράμα που ζω σε κάθε ταινία του Ταραντίνο ή με τον Johnny Depp. Κυρίως επειδή ξέρω πως δεν θα έχουν ποτέ την τύχη να με γνωρίσουν και στεναχωριέμαι για τους καημένους :Ρ
Πέρα από την πλάκα νομίζω ότι σε όλα τα πράγματα πάντα θα υπάρχουν και οι υπερβολικοί(και κάποιοι που απλά τρολάρουν για την πλάκα τους και δεν εννοούν όσα γράφουν). Κάπου γύρω στα 5 είναι που αρχίζει ο άνθρωπος να διαχωρίζει την πραγματικότητα από την φαντασία, ποιος είναι ο αληθινός κόσμος και ποιος της ταινίας, οπότε αυτοί τα ψυχολογικά τους θα τα είχαν από πριν προφανώς.
ΠΡΟΣ ΤΑΙΛΕΡ:
Μα θα δούμε άλλους 2 Άρχοντες (βλ. Hobbit)… 😉
έλεος ρε!!!
άκου πάθαν κατάθλιψη.
μα ποσα ηλίθια υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο…
Πλάκα μου κάνετε έτσι;;Προφανώς και υπήρχε πρότερο υπόβαθρο,δεν υπάρχει θέμα!!Ακούς εκεί κατάθλιψη από το ΑΒΑΤΑΡ!!!!
Παιδια το βλεπετε πολυ επιφανειακα και κρινετε πολυ αυστηρά. Η ειδηση εδω είναι
1) Οτι η ταινία παρέχει ένα τετοια βαθμό ρεαλιστικότητας τόσο στην απεικόνιση όσο και στην παρουσίαση ενός τέλειου κόσμου που καταφέρνει την πλήρη εμβύθηνση. Με αποτέλεσμα ατομα επιρρέπη ψυχολογικά να έχουν πρόβλημα.
Γιατί δεν το έπαθαν με καμία αλλή ταινία αλλά σε αυτή.
2) Οτι τελικά μέσα απο τη ιντερνετ βρεθήκαν και αλληλοβοηθήθηκαν και προχώρησαν συναλοκά στη ζωή τους.
3) Η πολύ ρεαλιστική εμβύθηνση μέσω της τεχνολογίας μπορεί να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό/κοινωνικό επίπεδο. Ηδη απο το 90 το σινεμά έχει ασχοληθεί με παρόμοια θέματα δες το Existenz του Croneberg, The Lawnmower Man του S. King.
-Trinity
Συγγνώμη που θα γίνω καυστικός αλλά έχουμε να κάνουμε με ηλίθιους…
Υ.Γ. Άνθρωποι, ζουν εμπειρίες κόσμων πολύ πιο όμορφων κ πολύ πιο ενδιαφέροντων εδώ κ 20αετίες… Ονομάζονται video games!
@ bauer 24 Δεν το ήξερα όμως τότε!! :p
Όσο για τα άλλα δεν ξέρω, τι να πω… Στην Ιαπωνία υπάρχουν δεκάδες νέοι που μένουν μέσα στο σπίτι και αρνούνται να βγουν από τα δωμάτιά τους γιατί παθαίνουν πανικό. Όλα αυτά μάλλον είναι παθογένειες της εποχής μας. Μιας εποχής όπου.. «σ'ένα κόσμο ηλεκτρικό» που λέει και ο Καραδήμος το ψεύτικο φαίνεται σε πολλούς προτιμότερο από το πραγματικό..
Τάιλερ
Λόγω της ύπαρξης δράσης του παίκτη, την δυσκολία να έχουμε τόσο καλές ανθρώπινες ερμηνείες όσο το σινεμα, την χαμηλότερη ποιότητα στα γραφικά αλλά και την απουσία αποκλειστικού ελέγχου της κάμερας απο τον σκηνοθέτη σε μεγαλο ποσοστό (αφου πρεπει να αφήσεις τον παικτη να παιζει) μπορεί η ταινία στο σινεμά να είναι πιο βιωματική.
Εντομεταξύ μόνο τα τελευταια 1-2 χρόνια μπορούν τα παιχνιδια ΑΑΑ τίτλοι να συγκριθούν λιγάκι με το σινεμά απο οποιαδήποτε άποψη. Δηλαδή ποσο βιωματικό θεωρείς το PAC MAN.
Οπως αναφέρει η Ταιλερ εχουμε ακόμα και στα παιχνιδια παρόμοιες και χειρότερες καταστασεις.
-Trinity
Συγγνώμη,αλλά τα γραφικά και ο ρεαλισμός δεν έχουν να πουν κάτι αν δεν σε αγγίξει η ιστορία. Με την ίδια λογική,κάθε επίσκεψη στο ΙΜΕ και στην 3Δ περιήγηση σε βυθούς και βουνά,θα ήταν μια εξαίρετη ευκαιρία για πρόζακ…
Όσο για το video games, επειδή έχω υπάρξει μανιώδης παίκτης, ξέρω ότι η απόλυτη ελευθερία και ταύτιση που σου δίνει ο χειρισμός του παίκτη, είναι, προφανώς, πολύ πιο εθιστική από μια ταινία και εκεί να δεις καταθλίψεις που μπορούν να εμφανιστούν…
Νομίζω οτι τελικά όσο απλοϊκη και αν ηταν η ιστορία της ταινίας τελικά άγγιξε κόσμο.
Να το θέσω αλλιώς: Αν είχε γυριστεί το Αβαταρ με συμβατικά μέσα, χωρις Motion Capture, Face Tracking, Stereo 3D πιστεύετε ότι θα είχε την ίδια επιτυχία-αποτέλεσμα;
Όταν παρουσιάζεις τετοιες ιστορίες σε αυτό το επίπεδο ο θεατής είναι ασυγχώρητος κριτής. Το ότι πήγε καλά ο Κάμερον σε πολλούς τομείς και μας παρουσίασε ενα έργο με καινοτομίες, έχει τελικά και ενδιαφέροντες ψυχω-κοινωνικές παρενέργειες.
Τωρα για τα παιχνίδια. Πότε έχεις δει κάποιον να κλαίει και να συγκινείται με την ιστορία ενός παιχνίδιου; (αν ναι μαλλον επειδή δεν μπορεί να περάσει την πίστα). Ο λόγος απλός και τον είπες ο ίδιος όσο καλα και αν είναι τα γραφικά δεν φτάνουν….
Τα παιχνίδια δεν μπορούν να κάνουν capture (ακομα) το ανθρώπινο συναίσθημα. Στο σινεμά έχεις την προσοχή του θεατή για όσο διαρκεί το έργο. Σπίτι μπορεί να σε αποσπούν πολλοί παράγωντες.
Ακόμα και τεχνικά δεν μπορείς να έχεις την ίδια εμβυθιση με μια οθόνη 20 ιντών κλπ. Στο σινεμά έχεις εικόνα με ευρή πεδίο όρασης σκοτεινό απομονομένο περιβάλλον και ήχο surround.
Δε λέω τα παιχίδια είναι πολύ εθιστικά, απλά δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τις ταινίες (ακόμα) στο να εξιστορούν ιστορίες ειδικά ανθρώπινες-κοινωνικές.
Και εν τέλη αν δεν βγάζεις την πίστα, βαζείς το crack και ξεμπερδεύεις.
-Trinity
Να σου κάνω μια ειλικρινή ερώτηση;Έχεις παίξει ποτέ; Ή τι παιχνίδια έχεις παίξει; Άπειρα άτομα ξέρω που έχουν συγκινηθεί ή και δακρύσει( μεταξύ των οποίων κι εγώ),πραγματικά με εκπλήσσει αυτό που είπες! Υπάρχουν παιχνίδια που είναι τελείως κινηματογραφικά(π.χ το Metal Gear Solid) και έχουν υποθέσεις τόσο τρυφερές και ανθρώπινες. Αν εσύ έχεις παίξει Τεκκεν ή Μάριο και περίμενες να συγκινηθείς, πιστεύω πως ήταν λίγο δύσκολο…
Και αυτό που λες με τα γραφικά…Δηλαδή παλιά, στον ασπρόμαυρο ή και βωβό κινηματογράφο, τι γινόταν;Το City Lighs του Τσάπλιν νομίζω ήταν λίγο πιο απλό από το Άβαταρ, αλλά κάνε μια δημοσκόπηση ποια είναι πιο συγκινητική!:Ρ
Ακόμα και σήμερα, με τόσες ταινιάρες που συγκινούν και συγκλονίζουν, που δεν είναι σε 3Δ, αλλά γυρίζονται απλά ή και ασπρόαμαυρα(π.χ Λευκή Κορδέλα), τι γίνεται;
Βασικά είμαι gamer απο το 86. Τώρα τελευταία παίζω το Far Cry 2, Modern Warfare 2 δηλαδή προτιμό FPS. Κορυφαίο παιχνίδι περυσι για μένα ήταν το Mirrors Edge. Εσυ;
Ασχολούμαι με τα παιχνίδια επαγγελματικά, δεν είμαι δηλαδή αρνητικά προκατελειμένος. Είναι η άποψη μου, αφου καθαρά απο τεχνικής πλευράς τα RealTime (παιχνίδια) ακόμα υστερούν σε κάποια σημεία σε σχέση με τα pre-rendered.
Για αυτό που σε ρώτησα όμως δεν απάντησες
1) θα είχε το Αβαταρ τετοια απήχηση αν δεν είχε τα γραφικά.
2) Τα παιχνίδια μπορούν να κάνουν capture το ανθρώπινο συναίσθημα του ηθοποιού και να το παρουσιάσουν όπως οι ταινίες;
Εδώ δεν μιλάμε μόνο για συγκινητική ταινία αλλά για ταινία που σε απορρόφα, έχεις πλήρη εμβύθινση δηλαδή πλησιάζει στο Virtual Reality αν εξαιρέσεις την διάδραση.
Οποτε δεν υπάρχει σύγκριση μέ ασπρόμαυρα κλπ.
Ειλικρινά θέλω να μου βρείς αν γίνεται μια σκήνή σε παιχνίδι που σε έκανε να κλάψεις… Δεν το λέω ειρωνικά αλλα με ενδιαφέρει πραγματικά.
Βέβαια πρεπει να μου πείς και αν τελικά οι ταινίες υπερέχουν σε αυτό το θέμα και γιατί;
-Trinity
E,άμα παίζεις FPS πώς θες να συγκινηθείς;Είναι σα να περιμένεις να δακρύσεις με το Ράμπο. Εμένα αυτά τα παιχνίδια ποτέ δε μου άρεσαν. Αγαπημένο μου όλων των εποχών είναι το κλασικό MGS του PS και επίσης τα Final Fantasy και REZ.
Τώρα,εγώ δεν έχω κλάψει ποτέ ούτε με ταινία ούτε με βιβλίο. Έχω συγκινηθεί πολλές φορές όμως σε σημείο να υγρανθούν τα μάτια.Και αυτό το έχω πάθει στο MGS,π.χ, σε αρκετά σημεία:Στο θάνατο της Μέριλ,στο θάνατο του Φοξ και αλλού.
1)Προφανώς και το Άβαταρ δεν θα είχε τέτοια απήχηση.Είναι αυτονόητο, αφού αυτό είναι ουσιαστικά η δύναμή του.
2)Δεν μπορούν,αλλά είναι δώρον άδωρον.Στο παιχνίδι ο παίχτης ΕΙΝΑΙ ο ηθοποιός, κάτι που είναι πολύ πιο ισχυρό ακόμα και από την κορυφαία ερμηνεία του Ντάνιελ Ντέι…
RPGs ετσι….
Όσοι τα παίζουν τρώνε τρελό κόλλημα. Αφου εκτός απο το κυρίος storyline εχουν και χιλια δυο αλλα πράγματα να κανεις. Δεν τελειώνουν ποτέ. Σου συνιστώ να παίξεις το Fallout 3 είναι κορυφή στο είδος του.
Τωρα συνήθως τα παιχνίδια ειδικά τα RPG έχουν πολλές cut-scenes δηλαδη σκηνές που παίζουν σαν ταινία μετα την δράση και γενικά είναι rendered offline και οχι απο το παιχνιδι (απο τη μηχανή του παιχνιδιού) που μπορεί να έχει λιγότερα καλα γραφικά. Αυτό το γύρισμα ανάμεσα σε δυο τρόπους προβολής είναι ο κύριος τρόπος που προχοράει η οποιοαδήποτε ιστορία, αλλά ετσι σου χαλάνε την ενσωμάτωση γιατί βαθύτατα δεν μπορούν να σε κοροιδέψουν και να σε αποκόψουν απο το περιβάλλον. Μόνο όταν τα in game γραφικά έρθουν σε ορισμένη ποιότητα τότε θα έχουμε κάνει αλλο ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Στα παιχνίδια ναι μεν είσαι εσυ ο ηθοποιός αλλα το ζουμί είναι στις διαδράσεις σου με άλλους χαρακτήρες. Δηλαδή στο θανατό τις Μεριλ σε συγκίνησε οτι πέθανε έτσι; Αλλά θυμασε την έκφραση του προσώπου της, τα μάτια της, το βάθος της σκηνής όλες αυτές οι λεπτομέρειες που αν και τις λαμβάνουμε υποσυνείδητα είναι πολύ σημαντικές. Σίγουρα η ίδια σκηνή αν την έβλεπες στερεοσκοπικά στο σινεμά με την ποιότητα του Αβαταρ θα έπαιρνε άλλη διάσταση.
Δες το άρθρο μου για την Face Tracking τεχνική που χρησιμοποίησε ο Καμερόν, και ήταν απο ότι ξέρω ο πρώτος. Χρειάστηκε δηλαδή όλοι αυτό το setup για να παραγεί κατα κάποιο τρόπο αληθοφανείς εκφράσεις. Τα δεδομένα ενός και μόνο ηθοποιού με αυτο τον τρόπο αναπαραγωγής αρκούν για να ξαποστείλουν το rendering budget πολλών παιχνιδιών.
-Trinity
Δες εδω το κορυφαίο trailer του Fallout 3
http://www.youtube.com/watch?v=iYZpR51XgW0
Έχω σταματήσει να παίζω εδώ και λίγο καιρό, δυστυχώς…Τέλος πάντων, εγώ διαφωνώ στη βάση του θέματος. Μου λες για τη σκηνή με τη Μέριλ, αν την έβλεπα στερεοσκοπικά.Καμία απολύτως διαφορά!!Σκέψου αυτό που σου ξαναείπα:όλα τα αριστουργήματα που έχουν κάνει τόσον κόσμο να δακρύσει και να συγκινηθεί, όντας ασπρόμαυρα ή διδιάστατα, τι θα έκαναν αν ήταν 3Δ;Θα μας επέβαλλαν να κυκλοφορούμε με πλερέζες ολημερίς και ολονυχτίς;
Το τρέιλερ,αν και μου θύμισε λίγο Ζωντανό Θρύλο, ήταν υπέροχο σαν σύλληψη και σαν μήνυμα!
Νομίζω το παιχνίδι προηγήθηκε της ταινίας μιας και ήταν σε παραγωγή 3 χρόνια. Μας αντιγράφουν… Κακός που δεν παίζεις, διώχνει το άγχος 🙂
Τώρα αν βρώ κάποιο τραιλερ με τη ιδια σκηνη rendered in-game και offline θα σου την στείλω να σου δείξω τη διαφορά. Εκτός βέβαια και θελήσεις καποια στιγμή να επισκεφτεις το ΙΜΕ οπότε να μου πεις να βρεθούμε και από κοντά.
-Trinity
Ελα πήγα και βρήκα τη σκηνή που λές με την Μερυλ….
Οι παλειές ταινίες που αναφέρεις δεν προσπαθούσαν να δείξουν sci-fi και ουτοπικούς κόσμους οπότε επειθαν τον θεατή οτι ήταν αληθινές.
Οτνα βλεπεις κατί οπως σε αυτο το τραιλερ και καταλαβαίνεις απο τα χρώματα, τα σχήματα κλπ οτι δεν είναι πραγματικό δεν ενσωματώνεσαι, ναι μεν η σκηνή μπορει να είανι συγκινητική αλλα οχι βιωματική. Δηλαδή καθόλη τη διάρκει του παιχνιδιού ξέρεις ότι δεν είναι αληθινό και μόνο ένα παιχνίδι.
Απεναντίας φαντάσου την υπερρεαλιστική όπως στο Αβαταρ όπου δεν ξέρεις αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό ή όχι. Όταν σε καροιδέψει η ταίνία για μεγάλο χρονικό διάστημα και νομίσεις ότι αυτό που βλέπεις συμβαίνει πράγματη γιατί όλες σου οι αισθήσεις σου λένε οτι είανι ΟΚ και αληθινό τότε τι συμβαίνει;
Μήπως σε μερικούς κατι ψυχολιγικό το οποίο δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε…
Και τους λέμε απλώς "ηλίθιους"….
-Trinity
Η πραγματική τέχνη έτσι πρέπει να ναι,να μας δείχνει την ασχήμια του κόσμου.Ο καμερον ειναι μεγιστος σκηνοθετης.Κανει ''χολλυγουντ''αλλα υπονομεύει ειδικά με αυτή την ταινία τις υπαρχουσες δομές εξουσίας και την δυστυχία που αναπαράγουν
εγώ παλι επαθα καταθλιψη ΑΠΟ το Αβαταρ…ατελειωτη ηταν αναθεμα την, και εντελως αμερικανια…
OLA TA LEFTA!!! KAI EGO MELANXOLISA MOLIS TELEIWSE I TAINIA KAI XIPNISA STON ASXIMO KAI KAKO KOSMO MAS!!!!
Η μεγαλύτερη μελαγχολία προκαλείται όταν τελειώνει ένας αγώνας της ΠΑΟΚάρας.
Υπομονή μέχρι τον επόμενο. Τι σινεμά και τρίχες ουτοπικές.
ΠΑΟΚ είσαι στην Ευρώπη
το καλύτερο σιρόπι
Γενικό σχόλιο:
Προς όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες: Από δω και στο εξής να έχετε και ένα disclaimer στα εισιτήρια όπου θα αποποιείστε κάθε ευθύνη σε περίπτωση που κάποιος πάθει κατάθλιψη επειδή η ταινία που βλέπει είναι φανταστική! Επίσης να γίνεται προβολή ειδικής ενημερωτικής ανακοίνωσης πριν την ταινία (όπως για την πνευματική ιδιοκτησία) χάρη στην οποία θα ενημερώνεται το κοινό ότι η ταινία που θα παρακολουθήσει δεν ειναι πραγματική.
Τέλος να απαγορευτούν ως λίαν επικίνδυνες για το κοινό, οι ταινίες Μπάμπι το Ελαφάκι και Lion King!!! (εντάξει, να στενοχωριούνται τα παιδάκια για το Μουφάσα, αλλά και οι μαντραχαλάδες για το Avatar, δηλαδή ήμαρτον!)
ΤΑΠ
Προσωπικά από την πλευρά μου ένιωσα μία κάποια στεναχώρια μετά το τέλος της τελευταίας ταινίας "Terminator".
Εκεί ναί λές δε μπορεί που πάει ο όποιος τεχνολογικός μας κόσμος??
Τώρα όσον αφορά το "Avatar" ναί ήταν από τις καλύτερες ταινίες που είδα ποτέ του είδους αυτού. 3d,στερεοσκοπικά και δε συμμαζεύεται.
Ναι σε κάνει να αναρωτιέσαι επίσης για τα καλά.
Αλλά να πάθω και κατάθλιψη επειδή την "είδα κάπως"?? Σας παρακαλώ.
Παραμύθι πήγαμε να δούμε όχι ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή του είδους. 😉 😉 😉
Και κάτι ακόμα που δεν το πιάνει κανείς από την αρχή με κάτι τέτοιες ταινίες είναι το εξής απλό πράγμα. Αν το παρατηρήσεται σχεδόν σε όλες τις χολυγουντιανές ταινίες των τελευταίων 4 με 5 δεκαετιών μας περνάνε υπογείως το μήνυμα του ενός επίλεκτου που θα έρθει από το πουθενά και θα τα βάλει με τον κακό της ιστορίας και θα σώσει το άπαν σύμπαν και θα ερωτευτεί και το κορίτσι στο τέλος. Και έζησαν αυτόι καλά και εμείς καλύτερα.
ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παραμύθι βλέπετε είπαμε και μάλιστα από τα καλύτερα.
Ναι δεν αντιλέγω ότι μας βάζει για τα καλά σε σκέψεις για το τί έχουμε κάνει εμείς για τον πλανήτη μας και τον έχουμε φτάσει εδώ που έχει φτάσει.
Άλλα να έχω και τα ψυχολογικά μου μετά?? Κάποτε αν ήταν έτσι θα ιδρύαμε καμία θρησκεία με τον κάθε παλαβό. 😉 😉 😉 (αλλά αυτό το θέμα είναι μίας άλλης συζήτησης ανάλυση. Όχι για εδώ.)
Σήμερα?? Στον ψυχολόγο/ψυχίατρο τώρα!!!!!!
Αυτά τα ολίγα για σκέψη και σας ευχαριστώ για τον χρόνο που μου διαθέσατε να διαβάσετε το γραπτό μου μέχρι εδώ.
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΘΑ ΠΑΘΩ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ. ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!
Μήπως να το δούμε σαν μια ευκαιρία να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο? Αφού δεν μας αρέσει ας τον κάνουμε όπως πρέπει αντί να συνεχείσουμε να τον καταστρέφουμε…
Μια ενδιαφέρουσα και αρκετά "ψαγμένη" κριτική για την ταινία βρήκα τυχαία εδώ http://ethnologic.blogspot.com/2010/01/blog-post_11.html
Νομίζω αξίζει να διαβαστεί
Είναι φαινόμενο η ταινία. Μπορούμε να λέμε πολλά για τους ανεγκέφαλους και αγράμματους κλπ. αλλα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί και ο τρόπος που έγινε όλο αυτό το hype είναι μοναδικά.
Δείτε αυτό το λινκ που βρήκε η Ταίλερ στο blog.
http://au.movies.yahoo.com/news/article/-/6696684/taiwan-man-dies-after-watching-avatar/
Όσο για τα Παοκάκια και Αρειανάκια αν δεν έχουν πάθει ήδη θα πάθουν καταθλιψη αφου στο τέλος πάντα μένουν με το αγγούρι…. Θρύλος forever.
-Trinity
και μένα κατάθλιψη μου προκάλεσε επειδή ήταν ΦΡΙΧΤΗ η ταινία