Κινηματογραφικές εμπειρίες: Η ταινία που δεν είδα ποτέ
Σας έχει τύχει πότε να προσπαθείτε να δείτε μία ταινία και να μη σας «κάθεται» με τίποτα; Είναι σαν να λέμε ότι το σύμπαν μαζί με τον Κοέλιο συνωμοτούν για να ΜΗΝ γίνει κάτι.
Αν και δεν πιστεύω στα τσιτάτα του Πάολο, δεν μπορώ παρά να δεχτώ ότι κάτι περίεργο δεν με άφησε να δω τη «Διαδρομή» του Τομ Κρουζ (αγγλικός τίτλος, Collateral).
Επιχείρησα δύο φορές να τη δω στο σινεμά το 2004 που κυκλοφόρησε, αλλά καμία από τις απόπειρες αυτές δεν στέφθηκε με επιτυχία. Εντάξει θα μου πεις δεν είσαι και η μόνη. Συμβαίνουν αυτά. Αυτό είπα κι εγώ και δέχτηκα χαλαρά την επιλογή που είχα να τη δω αργότερα όταν θα είχε βγει σε dvd.
Έτσι κι έγινε. Τα βήματα μου με οδήγησαν ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές στο γειτονικό μου βίντεο κλαμπ για να δω την κακιά εκδοχή του Τομ Κρουζ.
Μετά την πρώτη φορά, άκουγα την ίδια ατάκα από τον υπάλληλο του βίντεο κλαμπ. «Ξέρεις, την έχεις ξαναπάρει αυτή την ταινία». Και είχε δίκιο, αλλά το θέμα είναι: Την πήρα. Την είδα;
Καμία, λοιπόν, από τις τέσσερις φορές που τη νοίκιασα, δεν κατάφερα να τη δω ολόκληρη. Πάντα τη σταματούσα σχεδόν στο ίδιο σημείο. Περίπου στη μία ώρα, όλο και κάτι συνέβαινε, πατούσα το pause και τέλος…
Τελικά το πήρα απόφαση ότι δεν πρόκειται να τη δω. Ή μήπως να κάνω άλλη μία προσπάθεια;;;
Σαν υψηλά νοήματα ή από άποψη περιπέτειας δεν είναι τίποτα το απίθανο, ούτε πιστεύω ότι ενθουσιάζει το γκριζαρισμένο μαλλί του Τομ Κρούζ. Αυτό για το οποίο αξίζει νομίζω η ταινία είναι η ατμόσφαιρά της. Αποτελεί μια ωδή στο νυχτερινό Λος Άντζελες με ωραία πλάνα υπο τα φώτα της πόλης τη νύχτα και αρκετά καλό soundtrack.