Η χαρά βρίσκεται στην κατσαρόλα ;

Η παρακολούθηση του Julie and Julia μπορεί να επιδράσει πάνω μας ποικιλοτρόπως- μπορεί να μας κάνει λυσσασμένους γιά μοσχαράκι μπουργκινιόν, πάπια ψημμένη σε κρούστα ζύμης και μπαβαρουάζ με σοκολάτα, με το που θα πέσουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας. Η’ μπορεί να μας πείσει ν’αγοράσουμε κι εμείς έναν ξακουστό οδηγό μαγειρικής που μοσχοπουλάει, να στρωθούμε στην εκτέλεση ΟΛΩΝ των συνταγών του, και παράλληλα να ικανοποιήσουμε το συγγραφικό μας απωθημένο, κταγράφοντας το έπος της καταδυσής μας στις μαρμίτες. Μπορεί επίσης, να μας ταράξει σε ανησυχητικο βαθμό, αν ιδίως έχουμε ξεπαραδιαστεί για ν’ αγοράσουμε την γκουρμεδιά για την οποία συζητούν όλοι, την οποία ανυπομονούμε να παρουσιάσουμε στο δείπνο μας, αλλά να διαπιστώσουμε ανατριχιάζοντας πως ακόμη και το εκλεκτότερο έδεσμα, όταν καταναλώνεται από άνευρους, ξενέρωτους και μη έχοντες κατ’ ουσίαν τίποτα να τους συνδεει, συνδαιτημόνες, χαραμίζεται αφενός, αφετέρου, δεν μπορεί- οσο και να χτυπιέται ο οικοδεσπότης- να τους χορτάσει μ’ αυτό που πραγματικά τους λείπει…
Αν έχει να μας πει κάτι αυτή η ταινία, στην εποχή της γαστρονομικής πλημμυρίδας (βλ. εκπομπές μαγειρικής, βιβλια, σεμινάρια μαγειρικης-ζαχαροπλαστικής, κ.λ.π) είναι πιστεύω αυτό ακριβώς, ότι βασικό συστατικό ενός πετυχημένου γεύματος, είναι οι άλλως ικανοποιημένοι ομοτράπεζοι. Σίγουρα όσοι θυμούνται το Chocolat μπορούν ν’ αντιτάξουν ότι τι φαγητό αποτελεί και παρηγοριά και ανακουφιση. Συμφωνώ μεχρι ενός σημείου. Και αυτό το λέω σκεπτόμενη τις σκηνές των γευμάτων στην ταινία(της Τζούλια), μεταξύ του ζεύγους Τζούλια και Πωλ ή Τζούλι και Ερικ ή μεταξύ αυτών και των φίλων τους. Σ’ αυτές φαίνεται πιστεύω η αγάπη που σαν αόρατο νήμα δένει αυτά τα πρόσωπα, φορτίζει το συμβάν και καθιστά κάθε γεύμα αξέχαστο.
Δεν είναι η σπανακόπιτα καθ’αυτή μόνο που θυμόμαστε απ ΄τη μαμά μας, είναι η μαμά μας…
Την ταινία την είδα 2 φορές και κατεληξα σε ισαριθμα συμπεράσματα: ότι το ζεύγος Streep-Tucci είναι εξαιρετικο, και ότι το μήνυμα ,αν θέλετε, της ταινίας αφορά τη συνταγή[αν υπάρχει] της συντροφικότητας, και όχι το πως μαγειρεύεται ο αστακός θερμιδόρ.
Η Streep ως character larger than life, είναι πέρα πάσης περιγραφής. Η γυναίκα είναι μάγισσα της υποκριτικής, τέλος.
Αν η Τζούλια ήταν οντως τόσο.. θεόρατη, που ήταν, τόσο ζωντανη και φλογερή στις ιδιωτικές της στιγμές, όπως την ερμηνεύει η Streep, πραγματικά χρειαζόταν ένα σύντροφο τοσο κουλ και άνετο όσο ηταν ο Πωλ, δίπλα της. Προσέξτε πολυ τς σκηνες του ζεύγους Child. Με πόση λατρεία, και απροκάλυπτη αποδοχή, κοιτάζει ο Πωλ τη “κοπελάρα του” όπως τη αποκαλεί σε μία σκηνή της ταινίας. Με πόσο χιούμορ διανθίζουν την καθημερινοτητα της σχέσης τους, πόση στήριξη συναισθηματικη κυριως παρεχει ο ένας στον άλλο, και πόσο δεν φοβάται ο ένας την επιτυχία του άλλου.
Το μυστικό μίας καλής αληθινά σχέσης, είναι ο σεβασμός , όπως λέει και η Streep στα εξτρας της ταινίας. Ο σεβασμός της προσωπικότητας του συντρόφου σου, με ολα τα παρελκόμενά της.
Η μουσική του Alexandre Desplat ,τα κοστούμια της Ann Roth και οι ερμηνειες εκτος του ζεύγους, των ηθοποιών που υποδύονται τις συνεργατιδες της Τζούλια και τη αδελφή της, είναι άπαιχτες και φοβερα αστείες νομίζω. Για το έτερον ζεύγος, Amy Adams-Chris Messina, επιτρέψτε μου να καταφύγω σε μια παρομοίωση: σα να εχεις μολις καταβροχθίσει ένα λαχταριστό κοτοπουλο ψητο με τηγανητές πατάτες, και μετα να σου σερβίρουν μπρόκολο βραστό… Ετσι ένιωσα παρακολουθώντας αυτους τους δύο. ‘Ισως να ήταν σκηνοθετική επιλογή ή πρωτοβουλία των ερμηνευτών αυτο το χλιαρό παίξιμο, δεν ξέρω. Η’ παλι το γεγονός πως η ιστορία της Τζούλι εκτυλίσσεται στο Μανχαταν ενα χρονο ακριβως μετα το τρομοκρατικο χτύπημα στους δίδυμους πύργους, να εξηγεί το μαγκωμενο παιξιμο συγκρινόμενο εμ το ξεχείλισμα που βλεπουμε στην εμρηνεια του ζεύγους Streep- Tucci.
Και για να μην παραβράσω τουτο το κειμενο, θα κλείσω λέγοντας κάτι σχετικά με την ιδέα που τεχνηέντως και πολυ γλυκα ίσως καρφωθεί στο μυαλό σας, όπως καρφώθηκε και στο δικο μου, περί της συναρπαστικής τάχα μου, ενασχόλησης με την μαγειρική.
Ως ανθρωπος που έχει μαγειρέψει αρκετές φορές κι εχει λουστεί τις συνέπειες, έχω να πως τα εξης:
α) συζητήστε με κάποιον σεφ, ή μάγειρα ή μαθητευόμενο, πριν επιχειρήσετε ν’ ασχοληθείτε συστηματικά με το σπορ, και μετά αποφασίστε. Η κουζίνα είναι ένας πολύ επικίνδυνος τόπος για το μυαλο και το σώμα, σας το λεω μετά λόγου γνώσεως.
β) να έχετε πάντα υπόψη τη δήλωση του νεαρού σεφ Λεωνίδα Κουτσόπουλου (Περιοδικό ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ της Καθημερινής της 14-2-2010,τεύχος 46), η οποία νομιζω πως συνοψίζει πολυ εύστοχα το πνεύμα αυτης της νόστιμης και αστείας ταινίας: “Για τη μαγειρική στο σπίτι χρειάζεσαι δύο ανθρώπους: έναν που να τον αγαπάς για να του μαγειρέψεις και έναν που σε αγαπάει για να κάνει τη λάντζα”…

Φράνσις