Uncategorized

Θανατόφιλοι και ερωτοπαθείς

Σίγουρα ξεπερνάμε έναν μεγάλο έρωτα που τελειώνει; ‘Ενδοξα, άδοξα, δεν έχει σημασία. Σίγουρα δεχόμαστε-με συναισθηματικούς όρους μιλώντας- ότι τέλειωσε; Η’ απλώς ξεχνάμε; Ρίχνουμε βιαστικά χώμα πάνω στο μισοπεθαμένο πτώμα του, ελπίζοντας κάπου βαθιά μέσα μας να τον αναστήσουμε;
Η ταινία του Philippe Garrel La frontiere de l’aube (αποδόθηκε ως ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ), προσπαθεί να δείξει χωρίς μεγαλόφωνες σκηνές, χωρίς θεαματικές εκρήξεις, τί ακριβώς γίνεται όταν ο έρωτας τρυπώνει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Ο Φρανσουά (αισθαντικός Λουί Γκαρέλ) είναι φωτογράφος και αναλαμβάνει να φωτογραφίσει για ένα ρεπορτάζ την ηθοποιό Κάρολ Weisman( πολύ ενδιαφέρουσα η Λώρα Σμετ, νομίζω πως θα μπορουσε να γίνει ιδανική Κριστίνα, αν το βιβλίο το Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, Το Παιχνίδι του Αγγέλου, γίνει κάποτε ταινία ). Συνάντηση των δύο στο σπίτι της, σε άβολη περισταση, δεύτερη συνάντηση σε δωμάτιο ξενοδοχείου, νοικιασμένο για τη φωτογράφηση.
Σας έτυχε ποτέ , με το που γνωρίζετε κάποιον, να ξετρελαθείτε τόσο πολύ, ώστε να θέλετε ανεξήγητα να κάνετε μαζί του όσα προϋποθέτουν ακριβώς οικειότητα; Αυτό ακριβώς βλέπουμε , παρατηρώντας το πρόσωπο της Καρόλ μαζί με την κάμερα, να παθαίνει η ίδια.
Η ταινία, αν είσαι εκνευρισμένος, κουρασμένος ή αφηρημένος, μπορεί άνετα να σ’απογοητεύσει και δεν τη σώζει ούτε η αποκλειστικά ασπρόμαυρη φωτογραφία ,ούτε η πολύ καλή, αυτοκαταστροφική, Λόρα Σμετ.
Τσαντίζομαι τα μάλα , όταν περιμένω παθιασμένες ερωτικές σκηνές, και βλέπω μέτριες αγκαλίτσες. Εδώ , το πάθος υπονοείται. Και όχι με τον απελπισμένο,ασφυκτικό τροπο που υπονοείται στο The Age of inoccense του Σκορτσέζε, αν θυμάστε, ή στο Damage του Λουί Μαλ. Δεν υπονοούνται με τον ερεθιστικό τροπο που θα βασάνιζε τον θεατή και θα τον καθιστούσε αιχμάλωτο της οθόνης και των ανομολόγητων παθών του.
Στην ουσία βλέπουμε , τουλαχιστον εγώ αυτο αντιλήφθηκα, μία συρραφή στιγμιοτύπων απ΄την σύντομη και παρανομη σχέση των Φρανσουά-Καρόλ. Διότι η Καρόλ είναι ήδη παντρεμένη, “από παρόρμηση” όπως εξομολογείται σε μία σκηνή της ταινίας. Οσο όμως κι αν αποκοιμιόμαστε με την αναπάντεχα χλιαρή απεικόνιση του ειδυλίου, έρχεται ο θάνατος να μας δώσει ένα γερό χαστούκι στα μάγουλα- Η Καρόλ αυτοκτονεί απο έρωτα(δεν βλέπουμε πως, ούτε πότε) και στοιχειώνει με τον θάνατό της, την καθημερινότητα του Φρανσουά. Ο οποίος τι κάνει; Μα αυτό που μας προτρέπεε ο περίγυρος να κάνουμε όλοι, σε τέτοιες ζόρικες καταστάσεις: πηγαίνει παρακάτω, ετοιμάζεται να παντρευτεί και ν’ αποκτήσει παιδί.
Οι θαυμαστές του Πόε, και τολμώ να πω και ο ίδιος ο Πόε, θα ικανοποιούνταν με το φινάλε.
‘Ισως τελικά υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος για τον καθένα μας, και ίσως το “για πάντα” που όλοι έχουμε υποσχεθεί με τη έπαρση του ερωτευμένου θνητού, μερικοί να έχουν το θάρρος να το πραγματώσουν. ‘Εστω κι αν τελικά το φόντο, είναι η νεκρική σιγή…

Φράνσις

cinepivates

Συντακτική ομάδα

2 σκέψεις σχετικά με το “Θανατόφιλοι και ερωτοπαθείς

  • Όχι ότι έχει σχέση αλλά έχεις δει "Τα φτερά της αγάπης" (wings of the dove)? Δεν ξέρω γιατί αλλά το κειμενό σου μου έφερε στο μυαλό αυτή την ταινία…

    Τάιλερ

    Σχολιάστε
  • Αμ δεν το εχω δει! Ακομη.θα το δω ομως. Του Βέντερς εννοεις έτσι; Φιλιά και κοιτα τα mails σου, σου΄χω νέο μέλος…

    Σχολιάστε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *