Μαίρη και Μαξ: Την οικογένεια δεν την επιλέγουμε. Τους φίλους ευτυχώς ναι.

Η 8χρονη Μαίρη ζει μια μουντή ζωή στην Αυστραλία.  Στην πρώτη εικόνα της ταινίας τη βλέπουμε να κοιτάζει από το παράθυρό της τον αγοραφοβικό παράλυτο γείτονά της και τα δυο του σκυλιά (το Σόνι και τη Σερ!!! :p) που επιδίδονται σε ερωτικές περιπτύξεις. Ω ναι. Αυτή δεν είναι μια απλή ταινία κινουμένων σχεδίων.

Ο κόσμος της Μαίρη είναι καφέ (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ζει με τον πατέρα της που δουλειά του είναι να τοποθετεί τα σχοινάκια στις σακούλες τσαγιού, αλλά χόμπι του είναι να βαλσαμώνει πτηνά και την μητέρα της, στην οποία αρέσει το… σέρι λίγο παραπάνω από όσο πρέπει. Για να περάσει τον ελεύθερό της χρόνο αποφασίζει να στείλει ένα γράμμα. Παραλήπτης ο 44χρονος Μαξ, ένας βέρος Νεοϋορκέζος (τουτέστιν γεμάτος νευρώσεις και συμπλέγματα). 

Ο κόσμος του Μαξ είναι ασπρόμαυρος. Ό,τι δεν μπορεί να το διαχειριστεί τον αγχώνει και τον οδηγεί στα όρια της μανιοκατάθλιψης. Ο Μαξ περνά τον χρόνο του καταναλώνοντας χοτ ντογκ σοκολάτας, πηγαίνοντας στις συναντήσεις των «Ανώνυμων Φαγάδων» και παθαίνοντας κρίσεις πανικού. 

Το γράμμα της Μαίρη θα γίνει αφορμή για μια ιδιότυπη φιλία που θα διαρκέσει για περισσότερα από 20 χρόνια και θα περάσει από 40 κύματα.

Θλίψη, τρυφερότητα, πικρία, χαμόγελο εναλλάσσονται σε αυτό το «διαμάντι» του Άνταμ Έλιοτ, το οποίο είναι γυρισμένο με την τεχνική του stop motion animation, ενώ οι ήρωες είναι φτιαγμένοι από πλαστελίνη. Και αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι το μέλλον του σινεμά βρίσκεται στα κινούμενα σχέδια.

Το -βασισμένο σε πραγματική ιστορία- «Μαίρη και Μαξ» ασχολείται με έννοιες όπως το σύνδρομο Asperger, η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός, η μοναξιά, ο θάνατος.

Το παράδοξο χιούμορ, η «ενήλικη» οπτική, αλλά και η απίστευτη ευαισθησία του, μαζί με τις φωνές της crème de la crème του Χόλιγουντ (Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, Τόνι Κολέτ) κάνουν το φιλμ του βραβευμένου με Όσκαρ, Άνταμ Έλιοτ, μία από τις καλύτερες ταινίες όχι μόνο της περασμένης χρονιάς, αλλά και των τελευταίων ετών.

Αυτά για να μη γκρινιάζω μονίμως ότι δεν βγαίνουν πλέον καλές ταινίες…