Νή(SOS)

Ελληνικό σινεμά στέλνει ανταπόκριση από νησί του Αιγαίου: τρεις συντάκτες μας γράφουν για τη Νήσο του Χρήστου Δήμα που σπάει ταμεία.

Ακουσα ελληνική ταινία και δη γυρισμένη σε νησί των Κυκλάδων, στη Σίφνο και είπα αυτό δεν πρέπει να το χάσω. Μόλις είδα το trailer εκεί στις αρχές Δεκεμβρίου η «Νήσος» μου κίνησε την περιέργεια. Είδα πάρα πολλούς γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς, ωραία νησιώτικα τοπία και μια πρωτότυπη ιδέα για ταινία.



Έτσι κλάφτηκα λίγο στον Τάιλερ και στη Σατίν και πήγαμε να τη δούμε. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, αλλά ούτε και έκλαψα τα 9 ευρώ που έδωσα.


Η ταινία όντως είναι βασισμένη σε μια πολύ έξυπνη ιδέα. Ο άρχοντας του νησιού πεθαίνει και αφήνει την περιουσία του στις τέσσερις εξουσίες του τόπου, τον δήμαρχο, τον αστυνόμο, τον παπά και το δάσκαλο, με την προϋπόθεση να διαβάσουν ενώπιον όλου του νησιού τέσσερις επιστολές που αντιστοιχούν στον καθένα. Όλοι όμως-όπως φαίνεται-έχουν κάτι σοβαρό να κρύψουν…


Οι ερμηνείες των ηθοποιών, παλαιότερων και νεότερων είναι πολύ καλές. Εκεί που χωλαίνει η ταινία είναι στους διαλόγους της. Ενώ είχε τη δυνατότητα να προσφέρει άφθονο γέλιο, «εκμεταλλευόμενη» τους πολύ καλούς κωμικούς ηθοποιούς της, δεν το πέτυχε.


Ευτυχώς, βέβαια, η ταινία στέκεται αξιοπρεπώς, χωρίς να αδειάζει όλο το ελληνικό υβρεολόγιο για να προκαλέσει γέλιο, κάτι που απεχθάνομαι…

Εχω διάθεση από Σατίν να γίνω Κατίν, το καταλάβατε. Μπορώ να ομολογήσω ότι η ιδέα της ταινίας ήταν καλή και καλοστημένη σαν υπόθεση και εξέλιξη.

Οι ερμηνείες καλές και λίγο τα ντεσιμπέλ της αν μείωνε η Ελένη Καστάνη θα ήταν ακόμη καλύτερα τα πράγματα. Ναι, δεν μπορώ τις τσιρίδες. Νομίζω ότι ο γκέι παπάς και η τύπισσα με τις τσόντες στο ιντερνετ έκλεψαν την παράσταση, όπως και ο «δαιμόνιος» αυτόχειρας που τους ξεμπρόστιασε με τις επιστολές.

Βέβαίως εκτός από τους τέσσερις, όλοι είχαν κάτι αμαρτωλό να κρύψουν.

Συνταγή: παίρνουμε ένα ελληνικό νησί. Πολλούς –γνωστούς- ηθοποιούς. Βάζουμε έναν γκέι παπά, έναν διεφθαρμένο αστυνομικό, ένα λαμόγιο δήμαρχο και έναν αναρχικό δάσκαλο, βάζουμε ένα μυστικό, μερικούς θανάτους και πολλά εκατομμύρια και… προσευχόμαστε για το αποτέλεσμα.

Ο Χρήστος Δήμας καταφέρνει να κατευθύνει καλά το καστ του, η βασική ιδέα είναι αρκετά έξυπνη (θα ανοίξουν οι τέσσερις τις επιστολές ή θα φοβηθούν τι αυτές αποκαλύπτουν;), αλλά η ταινία, αν και αξιοπρεπέστατη… απλά δεν απογειώνεται ποτέ.

Ξεχωρίζει, πάντως, η παρουσία του Μιχάλη Μαρίνου (θεϊκή σκηνή: δείχνει δύο καλυμμαύχια στον εραστή του και τον ρωτά ποιο να φορέσει, εκείνος του παραπονιέται ότι δεν ακούει τα προβλήματά του και ο παπα-Λάμπρος λέει: «Σ’ ακούω αγαπούλα, αλλά να βγω και σαν την τρελλή;») και της Δάφνης Λαμπρόγιαννη.

Ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι η ιστορία τον ενέπνευσε να αιχμαλωτίσει το τοπίο: «το μπλε της θάλασσας του Αιγαίου που συναντά τους ορίζοντες του μεσογειακού ουρανού… το έθνικ στοιχείο συναντά τον σύγχρονο κόσμο. Η κάμερα αιωρείται πάνω από πέτρινα, στενά μονοπάτια και μπαίνει στα σπίτια, ακολουθεί τους ανθρώπους και εισβάλλει στα ασφαλή τους δωμάτια».

Ε και αμα το καλοσκεφτείς ισχύει: ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το νησί. Οι μύλοι του, οι ταβέρνες του, τα σπιτάκια του, τα μπλε παράθυρα και οι άσπροι ασβεστωμένοι τοίχοι του. Πιο πετυχημένη και από διαφήμιση του ΕΟΤ ένα πράμα.