Νύχτες Πρεμιέρας: Μέσα στο Δάσος

Αν μη τι άλλο αυτή θα είναι η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς.

Τρεις νέοι μέσα στο δάσος παίζουν με τα όρια της σεξουαλικότητάς τους.

Μια φράση, χίλιες εικόνες. Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά η νέα ταινία του Άγγελου Φραντζή. Ένας θρίαμβος της εικόνας. Σκηνές απίστευτης ομορφιάς που διαδέχονται η μία την άλλη, γυρισμένες με μια φτηνή κάμερα φωτογραφικής μηχανής των 190 ευρώ και των 7,2 megapixel.

Μία έκθεση φωτογραφίας διάρκειας 90 λεπτών. Εικόνες που καταγράφονται στον αμφιβληστροειδή και επιμένουν να γυρίζουν στο μυαλό σου μετά το τέλος της ταινίας. Ένα καταπράσινο δάσος με ένα κατακόκκινο σπίτι, γαλάζια νερά και μια κόκκινη βάρκα, ένα δωμάτιο με κεριά, ένας λόφος από καστανοκόκκινο χώμα με φόντο έναν καταγάλανο ουρανό, ποτάμια και λίμνες που στριφογυρίζουν σε ένα πράσινο τοπίο. Το feeling που πετυχαίνει ο Φραντζής με την μικρή ψηφιακή του κάμερα είναι πολύ όμορφο και πολύ ζεστό. Μιλάμε σίγουρα για έναν άξιο χειριστή της εικόνας.

Όμως…

Σε επίπεδο εκπλήρωσης των προθέσεών του, το φιλμ δεν με έπεισε απόλυτα. Κι αυτό γιατί αν και η κάμερα ακολουθεί πολύ στενά τους ήρωες –με απίστευτα κοντινά πλάνα- αυτοί δεν καταφέρνουν να γίνουν ποτέ οικείοι. Ίσως αυτό να θέλει να πετύχει ο σκηνοθέτης στο πλαίσιο της «αρχετυπικής φιγούρας» που επιθυμεί να παρουσιάσει, αλλά ειλικρινά επί 90 λεπτά παρακολουθείς τρεις ανθρώπους οι οποίοι επί της ουσίας νοιώθεις ότι δεν σε αφορούν. Και αν κάτι είναι αυτό που διαθέτουν τα παραμύθια (ακόμα και τα… παγανιστικά) αυτό είναι χαρακτήρες που σου μοιάζουν οικείοι.

Οι ήρωες του Μέσα στο Δάσος ακολουθούν έναν «μπούσουλα» που από το άλφα της σεξουαλικής αναζήτησης οδηγεί στο βήτα και έπειτα στο γάμα, με τρόπο απλό –ακόμα και προβλέψιμο.

Δεν είναι ότι οι ερωτικές σκηνές είναι πολύ γραφικές (παράδειγμα η σκηνή του αυνανισμού γυρισμένη από το ύψος του στομαχιού και σε πλήρη εξέλιξη μπροστά στην κάμερα μέχρι την κορύφωση), όσο ότι στιγμές-στιγμές ψάχνεις να βρεις τι ακριβώς θέλει να πει ο σκηνοθέτης με αυτές (τη θρησκευτικότητα της σεξουαλικότητας εγώ, πάντως, δεν την είδα).

Με άλλα λόγια. Η ταινία αποτελεί ένα πείραμα. Αν πάει κάποιος να το δει με όρους μιας κανονικής ταινίας μυθοπλασίας, τότε σίγουρα θα απογοητευτεί, θα οργιστεί, ακόμα και θα καταδικάσει. Από την άλλη… αρκεί ένα πείραμα να σε ταξιδέψει αν δεν καταφέρνει να σε φέρει σε επαφή με τους χαρακτήρες;