Νύχτες Πρεμιέρας: Exit through the gift shop/ Μερικές μέρες είναι καλύτερες από άλλες

«Συνήθιζα να ενθαρρύνω όποιον γνώριζα να φτιάχνει τέχνη. … Δεν το κάνω πια και τόσο πολύ». Banksy

Ο Τιερί, ένας εκκεντρικός Γάλλος ιδιοκτήτης ενός μικρού μαγαζιού, πείθει τους πιο διάσημους καλλιτέχνες του δρόμου να κινηματογραφηθούν στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ που υποτίθεται πως ετοιμάζει. Η αλήθεια όμως απέχει μίλια μακριά καθώς ο Τιερί στην πραγματικότητα δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να επεξεργαστεί το μαγνητοσκοπημένο υλικό και να του δώσει ενιαία μορφή. Τότε αναλαμβάνει δράση ο περίφημος Banksy. Την ίδια ώρα, ο Τιερί αποφασίζει να ασχοληθεί και ο ίδιος με το street art.

Ο Banksy δημιουργεί ένα «ντοκιμαντέρ» αστείο, πρωτότυπο, «ζωντανό», αυθάδικο. Με το Exit Through the Gift Shop μάς «βγάζει τη γλώσσα» και δεν το κρύβει κιόλας. Λέγοντας ότι τα πάντα ξεκίνησαν από το αποτυχημένο ντοκιμαντέρ του Τιερί Γκέτα, ο Βρετανός street artist δημιουργεί μια εξαιρετική ταινία, η οποία μπορεί –αλλά πιθανότατα δεν είναι- αλήθεια. Όσα συμβαίνουν on camera μοιάζουν σχεδόν σκηνοθετημένα. Το εάν πραγματικά όλα αυτά που δείχνει έχουν συμβεί ή αν αποτελούν απλά ένα ακόμα κόλπο του καλλιτέχνη-φαντομά, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Γιατί τελικά το φιλμ καταφέρνει και μιλά με τρόπο απολαυστικό για όλα αυτά που θέλει να μιλήσει: δηλαδή όχι μόνο για το street art και τους γκραφιτάδες, αλλά και για την τέχνη γενικά, τη φήμη και τη σημασία του να είναι κανείς δημιουργός.

Ένας άνδρας που ερωτεύεται λεσβίες και κάνει βόλτες με το αμάξι του παππού του –και με τον ίδιο τον παππού μέσα-, μια κοπέλα που έχει χωρίσει και παρακολουθεί τα e-mail του πρώην της, θέλοντας να ανακαλύψει ένα σημάδι χαμένης τρυφερότητας, ενώ όνειρό της είναι να πάρει μέρος σε ριάλιτι και μια γυναίκα που ανακαλύπτει τη σορό ενός κοριτσιού που έχει δωριστεί σε μη κερδοσκοπική οργάνωση.

Λυρικό και τρυφερό, αλλά με ρυθμούς αρκετά αργούς –ορισμένες φορές σχεδόν βασανιστικά αργούς- η ταινία του Ματ ΜακΚόρμακ εμπνέεται μεν από το σινεμά της Μιράντα Τζουλάι, χωρίς, ωστόσο, να διαθέτει την ίδια δυναμική. Κι αυτό γιατί -αν και γλυκιά- αυτή ταινία φαίνεται να μην έχει το χιούμορ και τη δύναμη που κινεί τους χαρακτήρες της. Καθώς και οι ερμηνείες που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια τέτοια ταινία. Οι τρεις πρωταγωνιστές μοιάζουν να κινούνται αμήχανα –ή ίσως βαριεστημένα- μέσα σε πανέμορφα πλάνα που, πάντως, φαίνεται να διαρκούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε.