Νύχτες πρεμιέρας: Triple Bill
Ο μαραθώνιος ξεκινά με Four Lions.
Τέσσερις losers θέλουν να κάνουν τη δική τους «τζιχάντ», προχωρώντας σε μια επίθεση με πολλά θύματα. Αντιμετωπίζουν όμως μια σειρά προβλημάτων, καθώς και μια μεγάλη απειλή: τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ο Κρίστοφερ Μόρις παίρνει όλα τα στερεότυπα και τα αντιστρέφει φτιάχνοντας ένα σύμπαν με μαύρο χιούμορ που ακολουθεί εκείνο του ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα.
Το πρώτο μέρος είναι λίγο υποτονικό, αλλά στο δεύτερο το χιούμορ απογειώνεται, γίνεται πραγματικά μαύρο (τόσο που σκέφτεσαι «είναι δυνατόν να γελάω σε μια τέτοια σκηνή;») και η ταινία παρακολουθεί με συμπάθεια και τρυφερότητα τους τέσσερις γκαφατζήδες ήρωές της.
45 τετραγωνικά
Ο Στράτος Τζίτζης φτιάχνει μια ταινία για τη γενιά των 600 ευρώ. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια νεαρή πωλήτρια και τις προσπάθειές της να ανεξαρτητοποιηθεί και να πιάσει το δικό της σπίτι.
45 τετραγωνικά ευτυχίας. Για Χριστίνα είναι μονόδρομος. Πίσω της μια υπερβολικά προστατευτική μητέρα και μια βαρετή σχέση. Στις δυσκολίες που θα έρθουν η Χριστίνα θα έχει συντροφιά μερικά βιβλία, μουσικές και μια γάτα που έχει αφήσει πίσω του ο προηγούμενος ενοικιαστής των 45 τετραγωνικών της.
Πολλοί είναι αυτοί που θεώρησαν ότι ο Στράτος Τζίτζης επαναλαμβάνει το Σώσε Με. Και σίγουρα η ομοιότητα είναι εμφανής. Γυναίκες πριν από τα 30 που αποφασίζουν να αλλάξουν τη ζωή τους και να αφήσουν πίσω τους αυτά που τις βαραίνουν. Πάντως, η ταινία είναι πολύ πραγματική, με ρεαλιστικούς διαλόγους και εικόνες που όλοι έχουμε δει και έχουμε ζήσει.
The Town
Την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Μπεν Άφλεκ τη λάτρεψα. Το Gone Baby Gone (στο οποίο θα αναφερθώ κάποια στιγμή) ήταν καλοστημένο, ενδιαφέρον, πραγματικό, σκοτεινό. Το The Town είχε αρκετά από αυτά τα στοιχεία, αλλά και μερικά λάθη.
Το μεγαλύτερο από όλα λέγεται Μπεν Άφλεκ. Όσο καλό ρυθμό έχει δώσει στην ιστορία του, όσο φαίνεται να γνωρίζει το πως να στήσει μια σκηνή σαν σκηνοθέτης (η σκηνή με τις μάσκες με τις καλόγριες είναι απλά ιδιοφυής), τόσο σαν ηθοποιός δεν «το ‘χει» καθόλου –αντίθετα με τον αδελφό του Κέισι. Αν και καταφέρνει να δώσει ενδιαφέρουσα πνοή σε μια ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά, νομίζω ότι η ταινία πάσχει από την ερμηνεία του ίδιου του Άφλεκ που δεν καταφέρνει ποτέ να απογειώσει τον ήρωά του –σε αντίθεση με τον κολλητό του που ερμηνεύει ο Τζέρεμι Ρένερ. Απλά κρίμα, γιατί θα μπορούσε να είχε φτιάξει ακόμα μια σπουδαία ταινία… Πάντως, το φιλμ ακούγεται ότι θα «παίξει» στα επόμενα Όσκαρ.
Τάιλερ Ντέρντεν
