Οταν η ζωγραφική συνάντησε το σινεμά

Από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους δεν έτυχε να την ξαναδώ και αποφάσισα, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω, να την δω.

Η ταινία «Φρίντα» αποτελεί την εξιστόρηση της ζωής της Φρίντα Κάλο, μιας απο τις μεγαλύτερες μεξικανούς ζωγράφους, μια προσωπικότητα σαγηνευτική, γεμάτη αντιθέσεις, η οποία παρόλα τα χρόνια που πέρασαν εξακολουθεί να γοητεύει.

Η αφήγηση επικεντρώνεται στην σχέση της με τον  ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, τον πιο σημαντικό ζωγράφο του Μεξικού, αλλά και στην σχέση της με τον επαναστάτη και εξόριστο στο Μεξικό Λέον Τρότσκι.

Η Φρίντα Κάλο, υπήρξε μια γυναίκα που παρόλα τα εμπόδια διεκδίκησε την χαρά της ζωής μέχρι το τέλος.

Η σκηνοθέτις Τζούλι Τέιμορ έδωσε προτεραιότητα στην απεικόνιση του περίπλοκου και πολλές φορές χαοτικού συνασθηματικού τοπίου της ηρωίδας, ενώ απέφυγε να επικεντρωθεί στην βασανισμένη ύπαρξή της, δίνοντας έμφαση περισσότερο στην σημασία που έδινε στις χαρές της ζωής, τον έρωτα, τα πάθη και την υπέρβαση του πόνου.

Η ζωή της διάσημης μεξικανής ζωγράφου υπήρξε ιδιαίτερα βασανισμένη, πράγμα που απεικονίζουν οι πίνακές της.

Zωγράφιζε κυρίως αυτοπροσωπογραφίες και πίνακες μαγικού ρεαλισμού, όπου το πρόσωπο και η ιστορία της -η ιστορία του σώματός της- διαπλέκονται με φανταστικές εικόνες του Mεξικού, αλλά και των HΠA, χώρας που αποκαλούσε «Γκρινγκολάντια».

Από την ταραγμένη αλλά και μακρόχρονη σχέση με τον μέντορα και σύζυγό της, Ντιέγκο Ριβέρα, την παράνομη και αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Λέον Τρότσκι, ως τους ερωτικούς δεσμούς με άλλες γυναίκες, η Φρίντα Κάλο έζησε μια δύσκολη και αντισυμβατική ζωή.

Η έντονη πολιτική της συνείδηση, η καλλιτεχνική της παρουσία, και η στάση της ως γυναίκα είναι τα στοιχεία που επιτρέπουν στην ζωή και στην προσωπικότητα της να υπερβούν το κατώφλι του χρόνου.

Στην  ηλικία των έξι ετών η Φρίντα Κάλο αρρώστησε πολιομυελίτιδα, με συνέπεια να της προκαλέσει μία αναπηρία στο πόδι.

Το Σεπτέμβριο του 1925 ένα αυτοκινητικό ατύχημα επιδείνωσε την κατάσταση της υγείας της. Τη μοιραία στιγμή η ίδια επέβαινε, μαζί με έναν φίλο της, τον Αλεχάντρο Γκομέζ Αρίας, σε ένα λεωφορείο το οποίο συγκρούστηκε με ένα τραμ.

Η Φρίντα Κάλο βρέθηκε μέσα στα συντρίμμια, λουσμένη στο αίμα και τη σκόνη, καρφωμένη πάνω σε μία μεταλλική ράβδο. Είχε πολλαπλά τραύματα στη σπονδυλική στήλη, στα πλευρά, στη λεκάνη και στον αυχένα.

Το κάτω μέρος του δεξιού της ποδιού ήταν διαλυμένο κυριολεκτικά, ενώ το υπόλοιπο, σακατεμένο χρόνια πριν από την πολιομυελίτιδα είχε σπάσει σε αρκετά σημεία. Ένα μεταλλικό έλασμα είχε τρυπήσει τον αριστερό γοφό της και είχε βγει από τον κόλπο της, δημιουργώντας μια βαθιά πληγή στην κοιλιά και σβήνοντας κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσει κάποτε να αποκτήσει παιδί.

Η θεραπεία υπήρξε οδυνηρή και δαπανηρη. Η φυσική της αποκατάσταση περιελάμβανε την καθήλωσή της σε γύψο, ορθοπεδικές ζώνες, έκταση και πολύ συχνά επίπονες πειραματικές.

Η Φρίντα Κάλο πέθανε το 1954 σε ηλικία 47 ετών.