Uncategorized

‘Οχι η ‘Εστερ του Dickens

Ο τίτλος ειναι δωράκι για τους απανταχού θαυμαστες της βιβλιάρας του Dickens Ο Ζοφερός Οίκος, όπου ένα απ΄τα βασικά πρόσωπα και δεινή αφηγήτρια κρίσιμων τμηματων της ιστορίας, είναι η Εστερ Σάμερσον. Μία ορφανή κι απο τους δύο γονείς, προσωποποίηση της απολυτης καλοσύνης, εργατικοτητας, αυταπάρνησης(σε ανησυχητικό βαθμό θα έλεγα) και γενικα ενσάρκωση της ιδανικης βικτωριανής δεσποσύνης .
Τούτη δω η Εστερ όμως είναι άλλο ον. Τοσο άλλο, ώστε όποια κριτική ή παρουσιαση της ταινίας διαβασα, κρύβουν επιμελώς αυτό που οι συνήθεις άνθρωποι παρατηρούμε χαριτολογώντας, σε κάποια παιδιά- πως χαρακτηρίζουμε ένα παιδί που έχει την εμμονή να φέρεται σαν ενήλικας; Μήπως μικρομέγαλο;
Προσέξτε πολύ καλά αυτό το μικρομέγαλο. Σ’ αυτήν ακριβώς τη λέξη κρύβεται το κλειδί της ταινίας.
Ενα ορφανό 9χρονο κοριτσάκι απ΄τη Ρωσία, που εσχατως διαμενει σε ίδρυμα θηλεων, υιοθετείται απο εύπορο ζεύγος καθηγήτριας πιάνου και αρχιτέκτονα, το οποίο ζεύγος εχει ηδη δύο παιδιά, και θρηνεί, φανερά ή σιωπηλα, για τον χαμό του τρίτου, το οποίο δεν προλαβε να βγει απ ΄την κοιλιά της ωραίας συλφίδας μαμάς Κέιτ Κόλμαν( Vera Farmiga).
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προκαλέσεις τον τρόμο ως γνωστον. Αλλοι αρέσκονται σε ανοιγμένα κεφάλια, στομάχια, και λοιπά κανιβαλιστικά που μπορει να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Η ταινία Orphan , βαδίζει κατ’ αρχήν στο γνωστό, και για μένα ελαφρώς εκνευριστικό, μονοπάτι του θρίλερ: έχουμε μία well off οικονομικά κι εμφανισιακά, οικογένεια κι ένα τρίτο πρόσωπο, μπαίνει στον οικιακό παράδεισο με ή χωρίς τη θέλησή της. Θα ήταν νομίζω εύκολο και προβλέψιμο , να παρουσιάζεται το οίκημα μιάς τέλειας,αγαθής οικογένειας που τρώγεται μεθοδικά από έναν διαβολικο τερμίτη.Ισως ο Καταλανός σκηνοθετης της, γνωριζει την παγιδα και γιαυτο την αποφεύγει προσφέροντάς μας μία περιπλοκη παραλλαγή της. Εδώ οι “καλοί” οικογενειάρχες έχουν αρκετούς σκελετους κρυμμένους στη ντουλάπα τους, έχουν τους δικούς τους δαίμονες να διαχειριστούν, όπως της συζυγικής απιστίας εκ μερους του μπαμπά Τζον Κολμαν( Peter Sarssgard) και τον αλκοολισμό, την αμελεια λογω αυτού και τις συνεπακόλουθες ενοχές που βιώνει η ωραία μαμά Κειτ, καθώς και κυρίως, το τραγικο τέλος της εγκυμοσύνης της που την οδηγει στην υιοθεσία της ‘Εστερ. Αυτο εχει ως συνεπεια να μην μας ειναι εντελως σαφές τουλαχιστον στο μεγαλυτερο μερος της ταινίας, αν η απύθμενη κακία της μικρης και κυριως οι εγκληματικες πραξεις που τελεί, θα ειχαν τη δυνατοτητα να εκδηλωθουν υπο αλλες, πιο ιδανικές οικογεινειακες συνθήκες… Εν ολίγοις, η αισθηση που αποκόμισα εγω απ’ αυτο το θρίλερ, ειναι οτι σε αντιθεση με το The Hand that rocks the Cradle[ με μια εξοχη Ρεμπέκα ντε Μορνέ, αν θυμαστε], εδω επιβεβαιώνεται η υποψία μου οτι οι άλλοι, αποτελουν συχνα τον καταλύτη και το ερέθισμα για να εκδηλωθουν καλά κρυμμένες πτυχές του χαρακτήρα μας. Η ‘Εστερ, ως γνήσιος κακος και γνησια ευφυης άνθρωπος, εκμεταλλεύεται όποια εσοχή, προεξοχή, κρυφο σκαλοπάτι διακρίνει στο οικοδόμημα που λεγεται οικογένεια Κόλμαν, και τους υπονομευει ακολουθωντας και την τακτικη του “διαίρει και βασίλευε”. Το αν το κατορθωνει βεβαια ειναι αλλο θεμα, και κατι που οχι απαραιτητα μας προσφερει το φιναλε.
Προσεξτε παρα πολύ την Εστερ, ίσως έτσι μπορέσετε να κατανοήσετε τις πραξεις της, βλέποντας μία ενσαρκωση της μη αρμονικής συνύπαρξης ενήλικου ψυχισμού/νου σε σώμα παιδιού…ή το αντιστροφο. Δεν μπορω να πω περισσοτερα επ’ αυτου γιατι ετσι θα προδιδα το twist της ταινίας, βασικό συστατικο ενος καλου πραγματικά θρίλερ.Μπορω ομως να σας δώσω ένα clue: τη φραση που ξεστομίζει η μικρή ‘Εστερ, ενω ζωγραφιζει στο ίδρυμα την πρωτη φορά που γνωρίζει το ζεύγος: ” πιστευω πως ό,τι κακό μας συμβαίνει, πρέπει να εχουμε τη δύναμη να το μετατρέπουμε σε καλό”… Μια ρήση, που η δεσποινίς με τη συμπεριφορά και το ντύσιμο γόνου αριστοκρατικης οικογένειας των αρχών του 20αιώνα, εφαρμόζει πλήρως, με ολέθρια αποτελέσματα.Η Isabelle Fuhrman ώς ‘Εστερ, είναι εξοχη. Εντελως σκατόφατσα, κατα τη γνωμη μου, ειναι εκπληκτικη η μεταμόρφωση αυτου του 13χρονου κοριτσιού αμερικανικης καταγωγής. Αν δείτε φωτογραφιες της στο ιντερνετ, φαίνεται η διαφορά απ ΄την διαβολικη μανία που εχει ρίξει στο ρόλο.
Στα extras της ταινίας, υπαρχει και εναλλακτικό τέλος. Ομολογώ πως ειναι απειρως τρομακτικότερο και πιό ανησυχητικό, απ΄το επίσημο τέλος. Φαντάζομαι οτι κι εδώ ίσως εβαλαν το χερακι τους οι δοκιμαστικες προβολες σε επιλεγμενο κοινό.
Αυτο που είμαστε, συχνά λειτουργεί στην εντέλεια ερήμην μας. Και όταν δυσλειτουργεί, τότε μιά συνεπεια είναι και η συμπεριφορά αυτου του κοριτσιού.Ο “ιδανικος” κακός ειναι αυτος που μπορει να χειραγωγήσει τον ψυχισμό μας, επειδη γνωρίζει πραγματα για μας, πραγματα που μας κανουν ευάλωτους, σαν το πουλάκι που πεφτει πληγωμένο απ΄το paint ball που παιζει ο ανηλικος γιός του ζεύγους, σε μια σκηνη της ταινίας. Μέχρι να εμφανιστεί ένα σπλαχνικά αδίστακτο χέρι, να το συνθλίψει. Κυριολεκτικά.

Φράνσις

cinepivates

Συντακτική ομάδα

3 σκέψεις σχετικά με το “‘Οχι η ‘Εστερ του Dickens

  • Καταπληκτική κριτική;;;; Ναι οι σκελετοί στην ντουλάπα ήταν και το δικό μου αγαπημένο σημείο.. Ωστόσο απογοητεύτηκα με το τέλος-τέλος της ταινίας (ξέρεις εκεί με τη λίμνη). Αφού μου λες ότι υπάρχει και εναλλακτικό τέλος θα το πάρω να το δω…

    Τάιλερ

    Σχολιάστε
  • Όχι μόνο καταπληκτική κριτική, αλλά και ο τρόπος που γράφει είναι συναρπαστικός…;)

    Αμελί

    Σχολιάστε
  • @Ανωνυμοι:: ευχαριστω παραπολυ και τους δυο σας! Κι εσεις δεν πατε πισω, καθολου μαλιστα.

    Σχολιάστε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *