Ο σταρ της εβδομάδας: Κόλιν Φερθ
Κι αυτό γιατί από τη στιγμή που ο Βρετανός ηθοποιός υποδύθηκε τον διάσημο χαρακτήρα της Τζέιν Όστεν στην τηλεοπτική εκδοχή της Περηφάνιας και Προκατάληψης δεν έχει ησυχάσει το κεφάλι του.
Αρχικά ήταν οι τρελές Βρετανίδες που αναστέναζαν σε κάθε του εμφάνιση (μόνο μην αναφέρετε της λέξεις «Κόλιν Φερθ» και «σκηνή με βρεγμένο πουκάμισο» στην ίδια πρόταση μπροστά σε Βρετανίδα). Μετά ήταν το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς (μέρος ένα και δύο) όπου έπαιζε –ξανά- έναν κύριο Ντάρσι. Στο ενδιάμεσο ήταν πλήθος ρομαντικών και οικογενειακών ταινιών.
Ο Κόλιν Φερθ δεν είχε να κάνει τίποτε άλλο από το να περιμένει… Να περιμένει να έρθει ένα πρότζεκτ αντάξιο των δυνατοτήτων του.
Φυσικά εξαιρέσεις υπήρχαν. Για παράδειγμα το εξαιρετικό Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο σκουλαρίκι για παράδειγμα όπου ερμηνεύει τον Βερμέερ (προσωπικά τα Ερωτευμένος Σαίξπηρ και Αγγλος Ασθενής ποτέ δεν ήταν του στυλ μου)

Στο φιλμ ο Κ.Φερθ ερμηνεύει έναν ομοφυλόφιλο άνδρα που χάνει τον σύντροφό του σε ένα δυστύχημα. Ο Τζορτζ μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, θρηνεί την απώλεια του συντρόφου του και προσπαθεί να βρει νόημα σε έναν κόσμο που έχει χάσει πλέον κάθε νόημα.
Η ερμηνεία ενθουσίασε Βενετία και ο Φερθ έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Ο ίδιος δηλώνει ότι προσπαθεί να μην ενθουσιάζεται υπερβολικά. «Κάθε φορά που ένιωθα απογοήτευση στην επαγγελματική μου ζωή –ένας ρόλος που δεν πήρα ή να μην έχει αρέσει κάτι που έχω κάνει κτλ.- θα πρέπει να διαρκούσε ένα ως δύο λεπτά. Μετά πηγαίνεις στην τουαλέτα και αγκαλιάζεις για λίγο τον εαυτό σου. Ως το μεσημέρι είσαι μια χαρά…» δηλώνει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑgazino.
Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ
Πολύ καλή συμβουλή και για τη ζωή γενικότερα, θα έλεγα εγώ.
ΥΓ. Περισσότερα για την ταινία όταν τη δω (που θα τη δω). Μέχρι τότε απολαύστε το τρέιλερ.
στο τρειλερ η τζουλιαν μουρ ειναι λιγο creepy, επιτηδες λογικά. φαινεται πολυ ωραίο.
ante k me to oscar.
Μαλλον. Προσπάθησε λέει να την κάνει να μοιάζει με τη Nico.
Από το στόμα σας και στης.. Ακαδημίας το αυτί.. (αν και εμένα μου άρεσε και η ερμηνεία του Κλούνεϊ)
Τάιλερ