"Ο Χρόνος είναι σχετικός, αλλά εμείς είμαστε άσχετοι"-ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ
Δεν ξερω ποιοί φωστήρες της ημεδαπής, μεταφράζουν καθε φορά τους τιτλους των ταινιών της αλλοδαπής, και χαρακτηρίζονται από μία εμπορικότροπη εμμονή[ πιασάρικος τίτλος= πολύ χρήμα στα ταμεία], ή από ανακρίβεια, γνωρίζοντες προφανώς τη ρήση ” η πιστή μεταφραση δεν ειναι ωραια, κι η ωραία δεν είναι πιστή”. Παράδειγμα η ταινία The Timetraveler’s wife η οποία αποδόθηκε ως η γυναικα του ταξιδευτή, σκέτο. Γιατί όχι αγαπητοί διανομείς του χρονοταξιδευτή( κατά το δαχτυλιδοκουβαλητή) που θα ήταν ακριβέστερο και θ’ απέδιδε καλύτερα το πνεύμα της ταινίας; Δε γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω ειναι ότι χάρηκα που δεν εδωσα κερατιάτικα 9 ευρώ για να δω αυτο το πράγμα στο σινεμά, αλλά μόνο 2 για να το δω στο dvd. Προσπαθώ ν’ ανκαλύψω τι ακριβώς φταίει σ’αυτη την ταινία και μου δημιούργησε ένα γιγαντιαίο αίσθημα ανικανοποίητου. ‘Ηταν το θέμα -παλούκι που πραγματευόταν; Ο Χρόνος. ‘Ηταν η κάκιστη μεταφορά του βιβλιου της Audrey Niffenegger στο οποίο βασίστηκε και το οποίο χαρακτηρίζεται ως best seller; ‘Η μήπως ήταν η ισχνή “χημεία” μεταξύ Eric Bana και Rachell McAdams;
Αν τη δείτε ή την είδατε, και μπορείτε να μου εξηγήσετε πως ένας βιβλιοθηκάριος με σοβαρή γενετική ανωμαλία μπορεί να ταξιδεύει στο χρόνο[ βασικά, μεσα στον 20ο αιώνα ταξιδεύει, δεν ειναι ο Highlander…], κι αυτή η ανωμαλία να τον εξαφανιζει απροειδοποίητα και βαθμηδόν σαν το Γάτο του Τσέσαϊρ, θα σας είμαι ευγνώμων. Γιατί από τοτε που πρωτάκουσα γι’ αυτή την ταινία, την ονειρευόμιυν, έφτιαχνα σεναρια στο μυαλο μου για την πλοκη της ιστορίας, παθαιζόμουν μ’ αυτη την αέναη παλινδρόμηση του Henry, αλλά ειλικρινά πεθυμησα σφοδρά τον άλλο Henry τον 8ο, τον οποίο παλι ο Bana υποδυόταν στο The other Bolleyn girl. Καμία σύγκριση…
Φαίνεται ότι μίσησα την ταινία; Τσαντίστηκα με το αδιακοπο και ψυχοφθόρο για τον θεατή πήγαιν-ελα του Henry στη ζωή του, κατι το οποίο εκ πρώτης όψεως ακούγεται σαγηνευτικό και ως μία δεύτερη ευκαιρία, αλλα αποδεικνύεται πως δεν ειναι καθόλου τέτοιο. Διοτι ο Χένρυ, λόγω της πάθησής του εχει μεν τη δυνατότητα να γνωρίζει το παρελθόν(του) και το μέλλον(του), αλλά δεν εχει ΚΑΜΙΑ δυνατότητα παρέμβασης στη διαδοχή των συμβάντων, ώστε να αλλάξει την έκβασή τους. Κάτι που αν θυμάστε καταφερε εν μέρει ο κύριος Χαρι Πόττερ, στο ενα εργο της επταλογίας, με τη βοήθεια της Ερμιόνης και του μαγικού ρολογιού του Dumbledoor.
Αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα αξιοσημείωτο κινηματογραφικό δοκίμιο περί Χρόνου, άπειρων ευκαιριών του (ξανα)ζείν και αγάπης σε δόσεις, είναι κατα τη γνώμη μου, ένα εκνευριστικό εργάκι περιπου 2 ωρών, απ ΄το οποίο σου μένουν μόνο τα παθιασμένα φιλια μεταξύ Bana-McAdams και το άγχος του πότε θα ξαναεξαφανιστεί ο δύστυχος Χένρυ. Απορία που μου έμεινε επίσης: είναι τελικά ο Χένρυ απέθαντος; γιατι σ’ αυτο το συμπερασμα τείνω να καταληξω. Ελπίζω οτι το βιβλίο, αν το διαβασω ποτέ, θα με ενθουσιάζει περισσοτερο, κατι το οποίο δεν είναι δεδομένο.
Φράνσις
Το άρθρό σου, η απόλυτη έκφραση των σκέψεων μου για τη συγκεγκριμένη ταινία.
ΚΛ.
Σ' ευχαριστω πολυ ανώνυμε…