ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Πλανητάριο (Planetarium)

2popcorn

Είναι ένα παράξενο πλάσμα η ταινία της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι (Central Station). Εντυπωσιακή οπτικά και κάτι παραπάνω από φιλόδοξη, υπάρχουν στιγμές που σε μαγεύει με τις εικόνες της -και τις εξαιρετικά φωτογενείς πρωταγωνίστριές της-, αλλά δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα συνεκτικό σύνολο, «λυγίζοντας» κάτω από το βάρος των όσων θέλει να πει.

planetarium-0002

Η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών – μέντιουμ (τις ερμηνεύουν η Νάταλι Πόρτμαν και η Λίλι Ρόουζ Ντεπ που μοιάζουν και φυσιογνωμικά και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας). Οι δύο αδελφές ζουν και εργάζονται στο Παρίσι τη δεκαετία του 1930. Συναντούν έναν επίδοξο πελάτη, έναν ισχυρό άνδρα της βιομηχανίας του κινηματογράφου που μοιάζει να γοητεύεται από την «επικοινωνία» των δύο αδελφών με τους νεκρούς και μετά από μία αρκετά πειστική -για τον ίδιο- σεάνς, αποφασίζει ότι αυτό το άπιαστο στοιχείο θα πρέπει να καταγραφεί στον κινηματογράφο. Ο Αντρέ Κορμπέν, όπως ονομάζεται, θα πάρει υπό την προστασία τις δύο αδελφές -διατηρώντας μαζί τους μια σχέση που δεν ξεκαθαρίζεται σαφώς, όπως δεν ξεκαθαρίζεται και η σεξουαλική ταυτότητά του. Σύντομα, όμως, με την σκιά του ναζισμού να πέφτει απειλητικά πάνω στην Ευρώπη, ο άλλοτε ισχυρός εβραίος άνδρας της βιομηχανίας του θεάματος, θα δει τη θέση του να κλονίζεται.

planetarium001

Είναι τουλάχιστον συναρπαστική η σύνδεση πνευματισμού και σινεμά που επιχειρείται στο πρώτο μέρος της ταινίας, σε μια προσπάθεια να δοθεί το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής. Η Ζλοτόφσκι μοιάζει να αντικαθιστά γρήγορα την αφέλεια προς το υπερπέραν με την πραγματική απειλή του πολέμου και της καταστροφής και να διαλύει τις ψευδαισθήσεις των ηρώων της.

Όσο γοητευτικό και αν είναι το κοκτέιλ που επιχειρεί, τα υλικά που το αποτελούν είναι ετερόκλητα και δεν καταφέρνουν να του δώσουν μια σύνοχη. Η Νάταλι Πόρτμαν είναι -όπως αναμενόταν- εξαιρετικά καλή στον ρόλο της μεγάλης αδελφής -συχνά αυστηρή, συχνά έχοντας την ανάγκη να απελευθερωθεί και να δείξει τη δική της ζωή-, αλλά η Λίλι Ρόουζ – Ντεπ δείχνει εδώ την ερμηνευτική απειρία και αμηχανία της -ήταν πολύ καλύτερη ως Ισιδώρα Ντάνκαν στην Χορεύτρια.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *