Ποιόν από τους δύο VS Φιλίες & Έρωτες

Θα μου πείτε τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ταινίες; Πώς… ανήκουν και οι δύο στο τιμημένο είδος της ρομαντικής κομεντί (για το οποίο οι Cinεπιβάτες ετοιμάζουν αφιέρωμα), έχουν ως επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο και ξανθιά πρωταγωνίστρια -μέχρι και παρόμοια αφίσα έχουν. Και παρ’ όλα αυτά είναι και πολύ διαφορετικές.

Ας πάρουμε για αρχή την ταινία «Ποιον από τους δύο» (κυκλοφορεί σε DVD). Έχεις τη Ριζ Γουίδερσπουν (αχώνευτη βρε παιδάκι μου) που την έχουν αποκλείσει από την εθνική ομάδα μπέιζμπολ –μόνιμο όνειρό της- και εκείνη αντί να ασχολείται με το τι θα κάνει στη ζωή της, ασχολείται με το πότε και εάν θα βρει γκόμενο. Ή στην προκειμένη περίπτωση γκόμενους. Το ίδιο ισχύει και για τον Πολ Ραντ (αυτός πάλι μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής), ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει μια έρευνα σε βάρος του και αντί να κοιτάξει να δει τι θα κάνει, ασχολείται με το κορίτσι. Θα μου πεις, ρομαντική κωμωδία βλέπεις, τι θέλεις; Σωστά, αλλά να έχει και κάποια πειστικότητα. Έχουνε βάλει και τον Όουεν Γουίλσον να λέει χαριτωμενιές ως πρώην γκομενάκιας που αποφασίζει ότι η Ριζ είναι η γυναίκα της ζωής του και τον Τζακ Νίκολσον να κάνει γκριμάτσες στο ρόλο του σκληρού πατέρα του Ραντ (απίστευτη καρικατούρα). Το σενάριο μπάζει από παντού, αλλά και να μην έμπαζε, ούτε οι χαρακτήρες σου λένε κάτι, ούτε αυτά που τους συμβαίνουν. Γιατί για παράδειγμα η Ριζ κάνει την επιλογή που κάνει, δεν το καταλαβαίνεις ποτέ. Προφανώς γιατί έτσι περιμένουν όλοι… Αλλά η ρομαντική κομεντί πρέπει να σε εκπλήξει, κάπου κάπως. Να σε κάνει να χαμογελάσεις, να θες να ζήσεις κι εσύ το παραμύθι σου. Ε, με το Ποιον από τους δύο θέλεις να πάρεις τα βουνά, όχι να ζήσεις παραμύθι. Πολύ σπαταλημένο ταλέντο.

Από την άλλη, το Φιλίες και Έρωτες είναι σαφώς καλύτερο. Πρώτα πρώτα η Τζίνιφερ Γκούντγουιν είναι γλυκύτατη. Και μέχρι τη μέση της ταινίας το δίλημμά της φαίνεται πραγματικό. Έχουμε την Ρέιτσελ, η οποία είναι εδώ και χρόνια ερωτευμένη με τον Ντεξ, ο οποίος κι αυτός την ήθελε, αλλά επειδή κανείς δεν τολμούσε αποφάσισε να τα φτιάξει και τελικά να αρραβωνιαστεί την Ντάρσι, κολλητή της Ρέιτσελ. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν Ρέιτσελ και Ντεξ περνούν ένα βράδυ μαζί (και όχι για να πλέξουν πουλόβερ). Βάλτε σε όλα αυτά τον Ίθαν, κολλητό της Ρέιτσελ, που τη βρίζει μονίμως επειδή «χαρίζει» τα πάντα στην Ντάρσι-λέγε-με-και-πάρτι-άνιμαλ. Το θέμα με την ρομαντική κωμωδία είναι να σου φαίνεται αυθεντική. Και αυτή σου κάνει αυθεντική. Άνθρωποι που έκαναν τις λάθος επιλογές κάποια στιγμή στη ζωή τους και καλούνται τώρα να πάρουν μια απόφαση: να κάνουν τη σωστή επιλογή, χωρίς να τους νοιάζει ποιους ανθρώπους θα πληγώσουν ή να κάνουν αυτό που «πρέπει»; Κάπως έτσι δεν πορευόμαστε όλοι μας στη ζωή μας; Το πρόβλημα ξεκινάει στο δεύτερο μισό της ταινίας όπου αρχίζουν τα κλισέ. Αντί να δυσκολέψουν οι αποφάσεις γίνονται πιο εύκολες και «βολικές» (ενώ το να έχεις σχέση με τον γκόμενο της φίλης σου δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε βολικό). Τα πάντα σχεδόν λύνονται ως δια μαγείας, ενώ αυτά που αποκαλύπτονται δεν έχουν λόγο που αποκαλύπτονται (θα πω απλά ότι μπορεί κάποιος να σε βρίζει και να σε αγαπά ΧΩΡΙΣ να σε γουστάρει, ευχαριστώ κύριοι σεναριογράφοι του Φιλίες και Έρωτες). Για να μην πω για το δεκάλεπτο πριν από το τέλος που με εκνεύρισε τρομερά πολύ. Μα τρομερά πολύ όμως. Το τελευταίο τρίλεπτο είναι καλό, και αρκούντως τρυφερό, ενώ το Φιλίες και Έρωτες έχει αυτό που θα έπρεπε να έχει κάθε ρομαντική κωμωδία: τέλεια πλάνα μιας τέλειας πόλης, ωραία σπίτια, μπερδεμένες καταστάσεις.