«Ραγισμένες Αγκαλιές»

Ο τυφώνας Αλμοδόβαρ ξαναχτύπησε. Οι «Ραγισμένες Αγκαλιές» το τελευταίο του κινηματογραφικό πόνημα ομολογώ ότι δεν με «κράτησε» όσα τα προηγούμενα. Κι ενας Αλμοδόβαρ, όμως, δικαιούται να κάνει και κάτι λιγότερο καλό-κατα εμέ παντα.

Διακεκομμένες ανεκπλήρωτες σχέσεις. Ιστορίες χωρίς τέλος. Μισές, σπασμένες αγκαλιές.

Ένας άντρας γράφει, ζει και αγαπάει μέσα στο σκοτάδι. Ήταν το θύμα ενός μοιραίου αυτοκινητικού δυστυχήματος, στο οποίο δεν έχασε μόνο την όρασή του, αλλά και τη γυναίκα της ζωής του. Ένα βράδυ ξεκινάει να αφηγείται την οδυνηρή αυτή ιστορία, μια ιστορία συγκινητική και τραγική. Μια ιστορία που μπορεί να αποτυπωθεί με τη φωτογραφία δύο ερωτευμένων ανθρώπων που αγκαλιάζονται και που κάποιος έχει σκίσει σε χίλια κομμάτια…

Οι «Ραγισμένες αγκαλιές» είναι ένα μελό που μιλάει για τον έρωτα, είναι όμως και μια κατάθεση αγάπης για το σινεμά μέσα στο γνωστό αλμοδοβαρικό σκηνικό.

Ωστόσο, κάτι μου έλειπε από τον παλιό καλό Πέδρο του «Μίλα της» και του «Volver». Δεν έχω εντοπίσει τι ακριβώς μου έφταιγε σε αυτή του την ταινία, αλλά κάποια σημεία μου φάνηκε αρκετά βαρετή.

Όπως και να έχει πάντως παραμένω φαν του Αλμοδόβαρ και περιμένω το επόμενο κινηματογραφικό του βήμα.

Εξαιρετική στο ρόλο της η Πενέλοπε Κρουζ, που μπορεί να πήρε το Όσκαρ με την ταινία του Γούντι Αλεν,Vicky Christina Barcelona, αλλά ο Πέδρο μοιάζει να είναι ο μόνος που βγάζει από μέσα της τον καλύτερό της εαυτό.