Ο Άνθρωπος που Σκότωσε το Δον Κιχώτη (Τhe man who killed Don Quixote)
Ο Τόμπι, ένας φιλόδοξος σκηνοθέτης, έχει χάσει την έμπνευση του. Στην προσπάθεια του να επανεκκινήσει την δημιουργικότητα του θα έρθει σε επαφή με τους ήρωες της πτυχιακής του ταινίας, με θέμα τον Δον Κιχώτη. Οι παλιοί του πρωταγωνιστές είναι οι κάτοικοι ενός χωριού στους οποίους οι επιδράσεις της συμμετοχής τους στην ταινία είχαν ολέθριες συνέπειες- κάτι για το οποίο ο Τόμπι δεν είχε ιδέα. Ο Τόμπι ξαφνικά θα βρεθεί μετέωρος ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν αλλά και ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα.
Το όνειρο του Τέρι Γκίλιαμ να σκηνοθετήσει μια ταινία με θέμα τον ήρωα του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες, Δον Κιχώτη, ξεκίνησε το 1989. Από τότε όμως μεσολάβησαν άλλες ταινίες, αναποδιές στα γυρίσματα και δημιουργήθηκαν αμφιβολίες στον Γκίλιαμ κατά πόσο το σενάριο είναι όντως έτοιμο (περισσότερα στο ντοκιμαντέρ Lost in La Mancha, 2002). Όμως τα όνειρα κάποιες φορές πραγματοποιούνται, και Ο Άνθρωπος που Σκότωσε τον Δον Κιχώτη βρίσκεται στις αίθουσες 30 χρόνια μετά την αρχική του σύλληψη. Ο Άνταμ Ντράιβερ στον ρόλο του Τόμπι και ο Τζόναθαν Πράις στον ρόλο του Δον Κιχώτη δημιουργούν ένα δίδυμο που ακροβατεί σε δύο κόσμους. Η αποστειρωμένη ζωή του Τόμπι αναγεννάται μέσα από την επαφή του με τον ηλικιωμένο “ιππότη”. Εκείνος έχει πεισθεί ότι είναι ο Δον Κιχώτης και το μυαλό του Τόμπι σταδιακά βουλιάζει σ’ ένα παραμύθι που τον απομονώνει από την πραγματικότητα.
Η ιστορία του Γκίλιαμ (που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Τόνι Γκρισόνι) δεν είναι εύκολη και σε καμία περίπτωση ξεκάθαρη. Όπως μπερδεμένο είναι το μυαλό του ήρωα της λογοτεχνίας το ίδιο μπερδεμένο είναι και το μυαλό του Τόμπι. Σταδιακά εμφανίζει τα συμπτώματα του ήρωα του και βρίσκεται σε μια παράλληλη πραγματικότητα που όμως δεν έχει πρόβλημα να αποδεχτεί.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο πρωτότυπο και καυστικό όπως προηγούμενα έργα του Γκίλιαμ, έχει όμως μια μαγεία που θέλει να παίξει με την αντίληψη του θεατή. Οι εναλλαγές μεταξύ παρόντος και παρελθόντος είναι άρτια σκηνογραφημένες δημιουργώντας παράδοξα που προσθέτουν στοιχεία αποπροσανατολισμού στην θέαση. Ο Ντράιβερ είναι ιδανικός στον ρόλο του ανέκφραστου γιάπη που αποδέχεται το παράλογο χωρίς διαμαρτυρία και δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη φυσιογνωμία για τον Δον Κιχώτη του Γκίλιαμ-ένας γλυκός, αφελής και άκακος γεράκος- από τον Πράις. Η ταινία δεν είναι μια μεταφορά του κλασικού ήρωα, αλλά ένα όνειρο του Τέρι Γκίλιαμ που πραγματοποίησε χωρίς να έχει φραγμούς στην εκτέλεση (όπως όμοια έπραξε και ο Αρονόφσκι με την μητέρα! του, αλλά ακολούθησε πολύ πιο βίαιο και σοκαριστικό δρόμο από τον ελαφρύ ρομαντισμό της ιστορίας του Γκίλιαμ). Έχει φροντίσει να είναι τόσο τρελό και ταυτόχρονα παραμυθένιο που μπορεί να σε παρασύρει μέχρι την τελική σκηνή όπου το πάρτι του παραλόγου κορυφώνεται. Εκτός αν μέχρι τότε έχεις βαρεθεί να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που βλέπεις.
