Χώρα Προέλευσης: Το ματωμένο πρόσωπο της ελευθερίας
Η κάμερα τρέμει. Περνάει από τη δασκάλα που διδάσκει τον εθνικό ύμνο, σε εικόνες συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας και από κει σε δύο ταραγμένες ψυχές που αναζητούν από κάπου να πιαστούν.
Η ταινία τελειώνει. Το γεμάτο σινεμά έχει μείνει, από το διάλειμμα ήδη, με τα μισά καθίσματα άδεια.
Τι ακριβώς συνέβη εδώ;
Αυτή είναι η αντίδραση που σου μένει μετά τη Χώρα Προέλευσης.
Και όσο και να διαφωνεί κανείς, η αντίδραση βασίζεται σε ένα ευφυέστατο εύρημα. Ο Σύλλας Τζουμέρκας δεν θέλει να μας δώσει τα εύκολα. Όχι. Θέλει –όπως οι ήρωες της ταινίας-, να πονέσουμε, να ματώσουμε, να υποφέρουμε. Και τελικά να μη μάθουμε ποτέ την αλήθεια.
Και όσο και να διαφωνεί κανείς, η αντίδραση βασίζεται σε ένα ευφυέστατο εύρημα. Ο Σύλλας Τζουμέρκας δεν θέλει να μας δώσει τα εύκολα. Όχι. Θέλει –όπως οι ήρωες της ταινίας-, να πονέσουμε, να ματώσουμε, να υποφέρουμε. Και τελικά να μη μάθουμε ποτέ την αλήθεια.
Αυτό ακριβώς το τελευταίο σημείο είναι που διχάζει. Γιατί η πολυπόθητη κάθαρση, ή έστω εξήγηση, δεν έρχεται στη Χώρα Προέλευσης. Η ταινία –όπως η Ελλάδα, μοιάζει να λέει ο σκηνοθέτης- αποτελεί ένα χαοτικό μπουρδέλο.
Μια ενδοοικογενειακή υιοθεσία ταράζει τις ζωές τριών γενεών και αποτελεί αφορμή για ένα σχόλιο στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Η υιοθεσία είναι και το μόνο από τα μυστικά που μαθαίνουμε. Τα υπόλοιπα (ψυχικές ασθένειες, αιμομιξίες, λάθη και πάθη) απλά υπονοούνται.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με την Ιωάννα Τσιριγκούλη και το Θάνο Σαμαρά να ισορροπούν ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική και την Αμαλία Μουτούση να συνδέει τα προσωπικά με τα εθνικά πάθη. Είναι, άλλωστε, η σκηνή με τον εθνικό ύμνο -που διατρέχει ολόκληρη την ταινία- εκείνη που σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Γιατί ό,τι έχετε ακούσει για αυτή τη σκηνή είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Κατά τη γνώμη μου από τις ωραιότερες σκηνές που έχω δει στο ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια. Η σκηνή –όπως και όλη η ταινία- σε εγκλωβίζει, σου δημιουργεί μια αίσθηση ασφυξίας, σύγκρουσης, πόνου.
Τελικά τι έφτιαξε ο Σύλλας Τζουμέρκας; Ένα αριστοτεχνικό φιλμ που παίζει με τα νεύρα μας ή μια φλύαρη μπαρούφα;
Σίγουρα οι απόψεις διίστανται. Και τελικά αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ό,τι παρ’ όλο που η Χώρα Προέλευσης μένει εγκλωβισμένη στις καλές της προθέσεις (και ναι γίνεται και υπερβολική και ορισμένες φορές φλύαρη, ίσως κουραστική με τα flash back, ενώ μερικές φορές μοιάζει να πεισμώνει στην θέλησή της να μην σου δώσει τίποτα έτσι εύκολα), δεν είναι, όμως, σε καμία περίπτωση μια ταινία απλή. Είναι μια ταινία κλειστοφοβική, που γυρίζει ξανά και ξανά στο μυαλό σου, που απαιτεί την προσοχή σου και αν δεν την δώσεις, απλά θα στην εκβιάσει.
PS. Και αν πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε με αστεράκια, εγώ βάζω 3 1/2.
Τάιλερ Ντέρντεν
Χωρίς να βαλω αστερακια απλά θα πω πως ήταν μια ταινία σοκ.Με σκηνοθετική ματια ασυνήθιστη,με μια απεγνωσμένη κάμερα.Αδυναμίες βρηκα αλλα καιρος είναινα βλεπουμε το δεντρο και όχι το δάσος.
Θα περμένω με μεγαλη αγωνία την επ΄μενη ταινία του Τζουμέρκα
πολυ ωραια λογια για την ταινια! μια ταινια που με προβληματισε και ειχα καιρο να προβληματιστω τοσο!
ισως για μενα αυτο ειναι και το σημαντικο, να σε προβληματιζει μια ταινια, όπως λες να μην στα δινει ευκολα! τωρα λαθη και κενα ενταξει υπαρχουν και γινονται..
καλημερα!!