Όταν ο Αλφρεντ συνάντησε τον Ρομάν

Για να εξηγηθούμε από την αρχή: ο Ρομάν Πολάνσκι είναι σπουδαίος σκηνοθέτης. Ανεξαρτήτως του τι σόι άνθρωπος είναι και του εάν έπρεπε ή όχι να πάρει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή το βραβείο στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Μια φίλη μου που είδε τον Αόρατο Συγγραφέα μου είπε: «Ξέρεις τι; Περιμένεις μονίμως να γίνει κάτι». Είναι αλήθεια. Εκείνη το είπε για αρνητικό, αλλά αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες αρετές της ταινίας.

Ένας «συγγραφέας-φάντασμα» αναλαμβάνει να γράψει τη βιογραφία ενός πρώην Βρετανού πρωθυπουργού. Στην πορεία κάνει μερικές περίεργες ανακαλύψεις.

Κάποια στιγμή ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας παρομοιάζει το νησί που βρίσκεται ο Βρετανός πρωθυπουργός με το Έλις Αϊλαντ: πραγματικά όπως οι μετανάστες περίμεναν να μάθουν για την τύχη τους, έτσι και ο ήρωας της ταινίας (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) περιμένει να δει τι θα γίνει.

Ο «αόρατος συγγραφέας» είναι ένας χαρακτηριστικός Πολανσκι-κος ήρωας: λίγο φοβισμένος, λίγο περίεργος, συνδέεται εύκολα με τους χαρακτήρες γύρω του και φαίνεται σαν να έχει τυχαία μπλεχτεί με μια ιστορία μεγαλύτερη από τον ίδιο (θυμηθείτε τον J.J.Gittes του Τζακ Νίκολσον στην Τσάιναταουν –κατά τη γνώμη μου από τις σπουδαιότερες ταινίες του σινεμά). Οι ήρωες του Πολάνσκι είναι «αδιάφοροι» (και αυτό σχόλιο της ίδιας φίλης) και γι’αυτό τόσο θελκτικοί. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας: εσείς, εγώ.. Και ο Γιούαν φυσικά είναι «μανούλα» στο να ερμηνεύει τέτοιους ρόλους.

Το μεγάλο ατού της ταινίας φυσικά ακούει στο όνομα Πιρς Μπρόσναν. Τόσο ως ερμηνεία, όσο και ως ρόλος ο πρωθυπουργός του Μπρόσναν φέρνει στον νου έναν άλλο πρώην πρωθυπουργό, τον Τόνι Μπλερ. Οι ομοιότητες είναι συγκλονιστικές: ένας πολιτικός που κάνει τα χατίρια των ΗΠΑ, μπλέκεται σε αδιέξοδους πολέμους και κατηγορείται για τους χειρισμούς του σε αυτούς τους πολέμους…

Ο Πολάνσκι κάνει μία ταινία by the book… κυριολεκτικά. Οι κανόνες είναι εκεί: κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, απομόνωση, μουσική, σασπένς. Μια ταινία χιτσοκικών καταβολών και πολανσκικών εμμονών, λοιπόν. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο;