53ο ΦΚΘ: Απολογισμός
«Ο κοινωνικός προβληματισμός δεν είναι μόνο για τις ταινίες και τις ζεστές πολυθρόνες του σινεμά». Η φράση ανήκει σε απλήρωτο εργαζόμενο του ΑΠΘ, έναν από τους πολλούς που το βράδυ του Σαββάτου μπήκαν στο Ολύμπιον για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση. Και είναι αλήθεια. Μέσα στο τρέξιμο ενός Φεστιβάλ, πολλές φορές ξεχνάμε την πραγματικότητα που υπάρχει εκεί έξω.
Μια πραγματικότητα που αν είσαι άνεργος σου απαγορεύει να δεις πάνω από μία ταινία (εκτός από τις μεσημεριανές προβολές που είναι δωρεάν) τη μέρα, γιατί πολύ απλά δεν έχεις να διαθέσεις 12 ευρώ. Την πραγματικότητα που θέλει χιλιάδες εργαζόμενους για το σινεμά να μην παίρνουν δεκάρα τσακιστή για τη δουλειά τους.
Το σινεμά είναι κοινωνικός προβληματισμός. Όχι, όμως, για ανθρώπους από την αναπαυτική θέση του θεατή. Κι αυτό το λέμε γιατί υπήρξαν και ορισμένοι από το Φεστιβάλ που αντέδρασαν με αδικαιολόγητο πανικό στην παρέμβαση των εργαζομένων. Εάν δεν πάνε στο Φεστιβάλ να διαμαρτυρηθούν, σε αυτό που γίνεται στην πόλη και αυτό που της δίνει δημοσιότητα, τότε πού θα απευθυνθούν;
Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει το Φεστιβάλ σε μία από τις χειρότερες χρονιές για τη χώρα. Οι Κάννες για παράδειγμα σταμάτησαν για να ενώσουν τη διαμαρτυρία τους με εκείνη των φοιτητών που βγήκαν στους δρόμους τον Μάη του ’68. Στην σύγχρονη Θεσσαλονίκη οι διαδηλωτές ακούγονταν, την ώρα που οι καλεσμένοι μιλούσαν και οι προβολές συνεχίζονταν… Φυσικά, δεν λέμε να ακυρωνόταν το Φεστιβάλ. Αλλά σίγουρα θα ήταν καλό να υπήρχε μια συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε σπίτι σε κάθε γωνιά της χώρας.
Κατά τα άλλα, το Φεστιβάλ και ωραίες ταινίες είχε και sold out προβολές και γεμάτες αίθουσες.
Είναι μια γιορτή, σύμφωνοι, αλλά μια γιορτή που θα έπρεπε να αφήνει χώρο για πολλές, διαφορετικές φωνές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν ταιριάζουν συγκρούσεις με την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου. Κακώς ο καλλιτεχνικός διευθυντής ανακοίνωσε τελευταία στιγμή την απόφαση να μην ανέβουν εκπρόσωποι της ΠΕΚΚ στο βήμα της τελετής λήξης για να δώσουν βραβείο καλύτερης ελληνικής και καλύτερης ξένης ταινίας, δίνοντας αφορμή για σχόλια και συζητήσεις.
Αλλά από την άλλη τόσο η ΠΕΚΚ, όσο και η FIPRESCI θα μπορούσαν να δίνουν τα βραβεία τους εκτός Φεστιβάλ, σε κάποια άλλη στιγμή.
Τελικά όλα αυτά λίγη σημασία έχουν. Όταν τα φώτα σβήνουν και η οθόνη ανάψει, όταν οι ιστορίες που εκτυλίσσονται σε αυτήν συγκινήσουν και οι χαρακτήρες γίνουν τόσο πραγματικοί σαν να καθόμασταν δίπλα τους στη σκοτεινή αίθουσα, τότε σκέφτεσαι ότι ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει. Έστω και με μια ταινία.
Οι ταινίες
Οι Cinepivates βρέθηκαν στο Φεστιβάλ και παρακολούθησαν τις προβολές.
Από τις ταινίες που είδαμε σάς παρουσιάζουμε:
- Το I’m not a hipster, εξαιρετικό δείγμα ανεξάρτητου σινεμά, μια τρυφερή οικογενειακή ιστορία, από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) στιγμή του Φεστιβάλ.
- Το πολυσυζητημένο Αγόρι που Τρώει το Φαγητό του Πουλιού με τον εξαιρετικό Γιάννη Παπαδόπουλο στον ρόλο ενός αγοριού που υποφέρει από πείνα.
- Το Πίσω από τους Λόφους του Κριστιάν Μουντζίου που θέτει ερωτήματα θρησκευτικού περιεχομένου.
- Το ιδιαίτερα γοητευτικό The Capsule, μία σπουδή πάνω στο γυναικείο φύλο, τη μόδα, βασισμένη στην παράδοση της γοτθικής λογοτεχνίας.
- Το Χιγκίτα του The Boy, ένα μάλλον αποτυχημένο πείραμα.
- Το Περνώντας Σύνορα, μια ταινία που σίγουρα ξεπερνά τα όρια εξετάζοντας ένα ερωτικό τρίγωνο.
- Την παραμυθένια, αλλά και σκληρή Αγλαΐα.
- Το παράξενο Την Τελευταία Φορά που Είδα το Μακάο.
- Το συγκλονιστικό και ρεαλιστικό Μετά τη Λουτσία για ένα κορίτσι που πέφτει θύμα bullying.
- Το In Another Country. Χαριτωμένο αλλά όχι για τελετή λήξης.
