Το βαρύ χέρι του νόμου

Προειδοποίηση προς τους αναγνώστες: Οι ερωτικές σκηνές στην ταινία του Michael Winterbottom The killer inside me αναπαριστούν ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ σεξ… Ακόμη και όταν δεν φαίνεται ως τέτοιο.

Ανορθόδοξος τροπος να ξεκινήσω το κείμενο , αλλά το θεωρώ απαραίτητο, μετά από τον “σάλο” και την αρνητική κριτική που υπέστη εν μερει, ο σκηνοθέτης, λόγω των αποκρουστικών σκηνών βίας, και μάλιστα κατά γυναικών. ΟΧΙ, δεν είναι καθόλου ευχάριστο ούτε ανώδυνο, να παρακολουθούμε τον βοηθό σερίφη Λού Φορντ, στο δυτικό Τέξας(ο Casey Affleck ειναι απλώς τέλειος- τελεία) να μεταχειρίζεται σαν σακο του μποξ, κυριολεκτικά, μέχρι παραμορφώσεως, την ερωμένη του Τζόϊς Λέικλαντ(η Jessica Alba πανεμορφη και πολύ πειστική) ή την “επίσημη” ερωμένη του ‘Εϊμυ Στάντον( Kate Hudson, αξιοπρόσεκτη μεταμόρφωση, ιδίως αν θυμηθούμε πόσο… ζαχαρωτή ήταν στα Dr.T and the women και Almost Famous ). ΟΧΙ, δεν υπάρχει , πιστεύω, περίπτωση να παρακολουθήσει κάποιος αυτον τον κατα συρροή δολοφόνο, άρρωστο άνθρωπο, με την “προβειά” του οργάνου της Πολιτείας, χωρίς να νιώσει μια πάρα πολύ έντονη δυσφορία. Κυρίως επειδή, όπως κάθε εγκληματίας που σέβεται τον εαυτό του, δείχνει να έχει πνίξει από νωρίς αυτο το μωρό που λέγεται τύψεις, μεταμέλεια, κ.λ.π.

Αλλά η απεικόνιση της βίας, ΔΕΝ εξομοιώνεται απαραιτήτως με την αποδοχή της. Και εν προκειμένω, θεωρώ πως η πιστή(;) μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Jim Thompson(1952), εχει λόγο ύπαρξης. Ο κύριος Τεξανός, βοηθός σερίφη στο επάγγελμά και υιός γιατρού, του γιατρού της μικρής πόλης στην οποία ζεί, ονόματι Λού Φορντ, ο οποίος μετά το θάνατο του μπαμπά του κληρονομεί μία σπιταρώνα, έχει σοβαρότατο και χρήζοντα άμεση διερεύνηση ψυχιάτρου, ιστορικό το οποίο δείχνει να ευθύνεται για την κτηνώδη, απαραδεκτη και εν τέλει εγκληματική συμπεριφορά του. Η οποία εννοείται πως δεν είναι μονίμως εμφανής. Εκδηλώνεται περιστασιακά, σ’ ένα πλαίσιο κατα τα λοιπά, εργασιακής συνέπειας, γαλαντομίας και ευγένειας, ιδίως προς τα όντα “που φοράνε φούστα”. Συγκρίνετε αυτη την ευγένεια με τις συγκλονιστικές σκηνές ξυλοδαρμού των ερωμένων του..

Σημαντική για την ερμηνεία των πράξεών του, σκηνή, είναι αυτή όπου εμφανίζεται μία νεαρή αγνωστου ταυτότητας, μισόγυμνη στο κρεβάτι, όπου προτρέπει τον μικρό σε ηλικία Λού, να την χτυπήσει γερά γιατι της αρέσει, να κάνει ό,τι ακριβώς της έκανε κι ο γιατρός πατέρας του. Υποθέτω όχι στα πλαίσια ιατρικής εξέτασης…

Προωρος θάνατος της μητέρας του, και πρόωρη ενασχόληση με σεξουαλικά παιχνίδια, δημιούργησαν το κατάλληλο υπόβαθρο για να παίζει αυτο το σαδομαζοχιστικό παιχνίδι ο Λού, σε όλη του τη ζωή, με διαφορετικούς “ηθοποιούς” καθε φορά. Ηταν η ερωμένη(;) του πατέρα του, είναι τώρα η πόρνη Τζόϊς, που με τη συμπεριφορά της του ξυπναει το απωθημένο, ” νομίζεις ότι εισαι πολύ καλος για μενα ε; Ε, θα σε κάνω να γίνεις κακός”… του λέει η Τζόϊς στο κρεβάτι.
Οι ψυχολογικές θεωρίες το επαναλαμβάνουν συνέχεια- τείνουμε ασυνείδητα, ν’ αναπαράγουμε τις αρχετυπικές σχέσεις μας, με τον μπαμπά και τη μαμά μας, επιδιώκοντας να ξαναζήσουμε τό βίωμα, είτε επειδή νιώσαμε τότε ευτυχία, είτε επειδή γνωρίσαμε πόνο, απόρριψη και βία και αναπαράγοντάς τις, προσπαθούμε ν’αποκαταστήσουμε την αδικία που τελεστηκε σε βαρος μας: αυτη τη φορά, θα νικήσουμε εμείς…

Αν αξίζει για κατι αυτη η ταινία, ειναι πιστευω αφενός η ανατριχιαστικά απαθής ερμηνεία του Affleck, αφετέρου η παρουσίαση αυτου του εμερικάνικου μείγματος ενοχής-θεοφοβίας και απίστευτα βίαιης συμπεριφοράς έναντι των γυναικών. Καλή ανασύσταση της εποχής(τέλη δεκαετίας του ’40), καλή μουσικη επένδυση αλλά το μεγάλο ατού είναι η ερμηνεία του Affleck, εντελώς αντιπαθητική φάτσα εδώ(θυμηθείτε πόσο γλυκός φαινόταν στην θαυμάσια ταινία σκηνοθεσίας του αδελφού του Ben Gone baby gone). Ανετα μπορει ν’αποτελεσει υλικό προς προβολή-μελέτη, σε αίθουσες διδασκαλίας Εγκληματολογίας, Ψυχοσυμβουλευτικής-Ψυχιατρικής και Ποινικού Δικαίου.

Ελπίζω οτι το καυτο, κυριολεκτικά, φινάλε, δεν αποτελει ταυτόχρονα και έμμεση προταση του σεναριογράφου ή συγγραφέα για την ενδεδειγμένη αντιμετώπιση ανθρώπων σαν τον Λού. Τέρας συμπεριφοράς και επικινδυνος αναμφισβήτητα, αλλά ενας εκ των υπόλοιπων συναθρώπων του. Δολοφόνος ΔΕΝ γεννιέσαι. Γίνεσαι. Αν οποιοδηποτε ανθρώπινο έργο(με την έννοια της πράξης) χρειάζεται προετοιμασία, μαθητεία, υπόβαθρο, γιατι όχι και αυτό;
Απλώς, αν είσαι εκνευριστικά σίγουρος για το ότι θα τη γλιτώσεις πετάς ατάκες σαν αυτη που λεει ο Λού: ” κανείς δεν πιστευει ότι πρέπει να τιμωρηθεί- γιαυτο και δεν βλέπει την τιμωρία όταν έρχεται”…

Φράνσις