Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ακόμα και τον κινηματογράφο – μετά την τηλεόραση – να τείνει σε σενάρια που ως κεντρικό κάδρο έχουν την μαγειρική και το φαγητό. Πράγμα που δυσκολεύομαι να καταλάβω, γιατί προσπαθώ να βρω την δραματουργία που μπορεί να αναδυθεί από αυτή την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Μια οικογένεια Ινδών μεταναστεύει στην Γαλλία και ανοίγει εστιατόριο απέναντι από ένα εστιατόριο της υψηλής κοινωνίας και των γκουρμέ δείπνων. Από την μια οι φτωχοί και ανοιχτόκαρδοι Ινδοί, από την άλλη η μπουρζουά κυρία, τα αποστειρωμένα γεύματα και οι σπουδαγμένοι σεφ. Οι σχέσεις ξεκινάνε με εντάσεις και «πόλεμο» για το ποιος θα επικρατήσει και καταλήγει… σε μια απορρόφηση όλων των προβλημάτων, σε ένα συμβιβασμό γιατί… ο έρωτας και η κατανόηση όλα τα καταφέρνει.
Το περιεχόμενο και άρα το ιδεολογικό υπόβαθρο της ταινίας που ορίζει τελικά και το τόσο κλισέ τρόπο διαχείρισης και κινηματογραφικής φόρμας, την καταντά ένα μελό παραμυθάκι, με δυσκολίες ουσιαστικής σινεματικής έκφρασης, προβληματισμών, συμπάθειας των χαρακτήρων, ενδιαφέροντος προς την πλοκή και το μέλλον του φιλμ, ποιητικότητας και κινηματογραφική ουσίας. Η μαγειρική γίνεται κινηματογραφικά αυτοσκοπός, η κινηματογράφηση του θυμίζει εκπομπή, της λείπει η λεπτότητα και αναλώνεται σε σχηματικές χονδροειδές σκέψεις, φολκλορικού χαρακτήρα.
Η χλιαρότητα που εκπέμπει το όλο φιλμ, δεν σου επιτρέπει να δεις, να σκεφτείς, να προβληματιστείς πάνω σε ούτε ένα κοινωνικό ζήτημα. Μοιάζει σαν ο ίδιος ο σεναριογράφος, να θέλει να μας γεμίσει ψέματα με το πιο βασικό να είναι πως με λίγη προσπάθεια, όλοι σε αυτόν τον κόσμο, έχουμε τις ευκαιρίες μας, μπορούμε να γίνουμε διάσημοι και πλούσιοι, αλλά αυτό που μετράει ως βαθιά ικανοποίηση, είναι η επιστροφή στην απλότητα και την αγάπη. Όταν τόσο μακριά φτάνει η εμβάθυνση στη ζωή τότε και η φόρμα παίρνει την κατάλληλη «γεύση», δυστυχώς άσχημη.
Οι ιδέες των χαρακτήρων, είναι αβαθείς και δεν μας μιλάνε μέσα μας. Είναι αδιανόητο να συγκινούμαστε αν μια ρατσίστρια αριστοκράτισσα επιχειρηματίας, κλαίει από χαρά σε πρώτο πλάνο, όταν το εστιατόριο της παίρνει 2 αστέρια Michelin.
Πώς να το κάνουμε. Η Γαλλία έχει βγάλει και την ταινία «Το μίσος» που δείχνει την χώρα σε ρεαλιστική βάση. Τελικά ποια είναι η Γαλλία; Αγκαλιάζει τους πάντες αρκεί να έχουν ταλέντο; Τι θα έλεγε ο Bunuel ή ο Godard για τον τρόπο διαχείρισης ενός τέτοιου θέματος;
Το One Hundred Foot Journey δεν εκπέμπει γλυκάδα, ούτε ρομαντισμό. Δεν μας σαγηνεύει όσο και να προσπαθεί, δεν μας κερδίζει. Είναι ένα χλιαρό και ανούσιο θέαμα, όπου βαθιά μέσα του αποκρύπτει ρατσισμό. Steven Knight αυτό; Ο σεναριογράφος του Locke; Απογοητεύτηκα.
