11 συναντήσεις με τον πατέρα μου

Ένα κορίτσι ανεβασμένο σε ένα ποδήλατο. Ένας άνδρας μαθημένος στη σκληρή δουλειά. Δύο κόσμοι τελείως διαφορετικοί που θα συναντηθούν. Η Εύα ψάχνει να βρει τον πατέρα της, τον Θωμά. Στην ταινία δεν παρακολουθούμε τίποτε περισσότερο από αυτό που μας λέει ο τίτλος. Η Εύα συναντά 11 φορές τον πατέρα της. Ο σκηνοθέτης Νίκος Κορνήλιος, στην έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, κάνει σινεμά απλό και γεμάτο ειλικρίνεια. Η ταινία του δεν καταφεύγει σε μελοδραματισμούς.

Η Εύα σπουδάζει κλασικό τραγούδι. Ο πραγματικός της πατέρας περιστοιχίζεται από νταλίκες. Τίποτα εντυπωσιακό δεν συμβαίνει στην ταινία. Οι δρόμοι δύο ανθρώπων συναντιούνται για λίγο. Έτσι απλά.

Ο Νίκος Κορνήλιος κατασκευάζει μια ταινία με όμορφες, μελαγχολικές εικόνες και αργά πλάνα. Τα πάντα κινούνται αργά στην ταινία του και τελικά ίσως είναι αυτό -μαζί με μερικές σεναριακές αστοχίες- που υπονομεύουν την ταινία. Μια ταινία όπου τα βλέμματα έχουν δύναμη και βάθος, όπου δεν χωρούν οι υπερβολές των συναισθημάτων. Μια ταινία ρεαλιστική (πράγμα μάλλον σπάνιο στις μέρες μας).

Η ταινία θα μπορούσε να απογειωθεί εάν ήταν λίγο πιο σφιχτοδεμένη, εάν έλειπαν οι επαναλήψεις κάποιων πραγμάτων (πόσες φορές πια να δει κανείς το κορίτσι με το ποδήλατο και την άρια!) και εάν κάποια πράγματα δεν έμεναν αναπάντητα (όπως για παράδειγμα γιατί η άλλη κόρη του Θωμά αρνείται να τον δει).

Η άλλη μεγάλη δύναμη της ταινίας είναι οι ερμηνείες. Η Εύα Γαλογαύρου αποπνέει μια υπέροχη φρεσκάδα, γεμίζοντας τα πλάνα με την παρουσία της. Ο Λάμπρος Αποστόλου εντυπωσιάζει με το σκοτεινό και μελαγχολικό του βλέμμα.