12 Δυνατοί (12 Strong)
Λίγο μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους των ΗΠΑ όλο το αμερικάνικο έθνος είναι σαστισμένο, φοβισμένο και εκνευρισμένο για αυτό το απρόσμενο πλήγμα τόσο στην πληγωμένη αυτοπεποίθηση της χώρας όσο και το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες. Ο αμερικάνικος στρατός αποφασίζει να εμπλακεί αποφασιστικά στον πόλεμο κατά της Αλ Κάιντα στέλνοντας μια επίλεκτη ομάδα δώδεκα στρατιωτών να βοηθήσουν τους αντίπαλους των ισλαμιστών να επανακτήσουν στρατηγικής σημασίας σημεία και πόλεις. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που στέλνουν ένοπλο στρατό οι ΗΠΑ και αυτή είναι η πραγματική ιστορία τους, όπως ακριβώς έγινε, η οποία ως τώρα δεν είχε δοθεί στη δημοσιότητα και ήταν άγνωστη.
-Αναγκαστικά εδώ οφείλουμε να κάνουμε μια παρέμβαση. Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ είχαν εμπλακεί από πολλά χρόνια στην περιοχή και ενίσχυαν αρχικά τους ισλαμιστές τρομοκράτες και είχαν εκπαιδεύσει πρωτίστως τον ηγέτη τους Μπιν Λάντεν. Όπως και ότι οι Αμερικάνοι δεν πήγαν με το στρατό τους να εκπολιτίσουν ή να σώσουν τη δημοκρατία, αντίθετα με ανεξέλεγκτους βομβαρδισμούς σε κατοικημένες περιοχές σκότωσαν πολύ άμαχο πληθυσμό και μικρά παιδιά. Επίσης ο φόβος τρομοκρατικών χτυπημάτων δεν λύθηκε με τη «νίκη των 12» αντίθετα δυστυχώς έκτοτε είχαμε πολλά και βαριά πλήγματα και μια τέτοια ταινία που αντιμετωπίζει την απειλή με Far West νοοτροπία είναι αμφίβολο αν εξυπηρετεί θετικά ή ρίχνει λάδι στη φωτιά. Από αυτή την άποψη το λες και λίγο ντροπή και μόνο που προβάλλεται αυτή η ταινία στη χώρα μας! Βέβαια, η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές και έτσι εδώ όποιος παρακολουθούσε ειδήσεις δε θα πρέπει να αναζητήσει σε μια πολεμική ταινία αλήθειες, καθώς πολλά είναι ωραιοποιημένα ή παρουσιάζονται κατά το δοκούν, αλλά να προσπαθήσει να παρακολουθήσει τούτη την ταινία ως μια αυτόνομη ταινία του είδους, εμπνευσμένη από κάποια αληθινά γεγονότα.
Για να παρακολουθήσει κάποιος το «12 Δυνατοί», πρέπει λοιπόν να αφήσει στην άκρη το προπαγανδιστικό κομμάτι όλου του πολιτικού υπόβαθρου και τα υπερβολικά πατριωτικά στοιχεία εκδίκησης με το κομμάτι από τους δίδυμους πύργους που θάβεται στο έδαφος του αντιπάλου μετά τη νίκη… Αλλά δυστυχώς και το μετέπειτα κομμάτι δε βελτιώνεται ιδιαίτερα, προκαλώντας σε στιγμές το αβίαστο γέλιο από τρικλοποδιές που βάζει η ίδια η ταινία με το σενάριο στον εαυτό της. Οι δώδεκα επίλεκτοι δεν είναι η σούπερ επίλεκτη ομάδα υπερηρώων, παρά μια από πέντε πιθανές ομάδες εκπαιδευμένων στρατιωτών, που αναλαμβάνουν αυτή την αποστολή «αυτοκτονίας», μάλιστα υπό τη διοίκηση του Χέιμσγουορθ που δεν είχε εμπειρία μάχης… Το αποτέλεσμα απολαυστικό:
…Στο εχθρικό έδαφος που τρομοκρατεί το λαό ο μαυροφορεμένος οπισθοδρομικός «κακός βεζίρης» που είναι σωσίας του Μπιν Λάντεν (εύγε στο κάστινγκ), αυτοί είναι υπό την προστασία του στρατηγού «Αλί Μπαμπά» που τους δίνει άλογα και τους παίρνει στο λημέρι του (σπηλιά) και γεμίζει τον αρχηγό τους με σοφά λόγια και μαθήματα Μιγιάκι (αλά Karate Kid). Οι επίλεκτοι, μοιάζουν σαν ολύμπιοι Θεοί, άτρωτοι απέναντι στους πολυπληθείς εχθρούς που επιτήθονται ατάκτως σαν τα Όρκ και αστοχούν όποτε τους σημαδεύουν ακόμα και εξ’ επαφής. Αν και οι αμερικάνοι στρατιώτες δεν είχαν ξανακαβαλήσει στη ζωή τους άλογα, με δυο συμβουλές του αρχηγού τους καλπάζουν σαν τις Αμαζόνες ενώ ταυτόχρονα πυροβολούν και σπέρνουν το θάνατο και φυσικά δεν σταματούν να λένε τακτικά τσιτάτα και γεμάτα χιούμορ πειράγματα. Ο δε αρχηγός, ο ξανθούλης Χέιμσγουόρθ, πραγματικός στρατηγός, καλπάζει πρώτος στη μάχη σαν τον Μέγα Αλέξανδρο και τα βάζει με τα εχθρικά τανκς και πυραύλους. Αν εξαιρέσεις τα based on a true story και actual events, δεν απέχει πολύ από την προσέγγιση μιας επικής ταινίας φαντασίας (Άρχοντα Δαχτυλιδιών) ή ταινίας Marvel και μάλλον αυτό δικαιολογεί και τη συμμετοχή του Thor σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Δυστυχώς, ακόμα και αν τη δούμε με αυτό το χαβαλετζίδικο τρόπο, η ταινία δε παρουσιάζει κάτι ιδιαίτερο σκηνοθετικά, σε θέαμα, εφέ και μάχες, ενώ αφήνει συχνά στην άκρη τη δράση για να ξαναπιάσει την πολιτική.
Τουλάχιστον το Zero Dark Thirty ανεξαρτήτως αν άρεσε ή όχι ήταν μεστό και καλοσκηνοθετημένο, ενώ τα σκήπτρα μιας χορταστικής πολεμικής ταινίας τα κρατά σταθερά και με διαφορά το Black Hawk Down.
Διότι αν δεχτούμε αυτά που μας λέει η υπόθεση, με κάποιο τρόπο οι 12 Δυνατοί κατάφεραν να πάνε, να νικήσουν και να γυρίσουν σώοι πίσω, άρα πράγματι σε κάτι είχαν πλεονεκτήματα πέραν των ρίψεων βομβών από τον αέρα, προφανώς σε στρατηγική, οργάνωση, πιθανώς εξοπλισμό και τακτικές μάχης. Εκτός αν στην πραγματικότητα δεν πολέμησαν στην πρώτη γραμμή αλλά έμεναν κρυμμένοι στη σπηλιά ή τα μετόπισθεν! Η υπεροχή αυτή δε φαίνεται στην ταινία κι όπου τη βλέπουμε δεν έχει ούτε μια σταλιά αληθοφάνεια, αντίθετα παρουσιάζεται για άλλη μια φορά η νοοτροπία των αποικιοκρατών με τα ντουφέκια που πολεμούν τους Μάου-Μάου με τα δόρατα.
Αν εξαιρέσει κανείς τα δυο μεγάλα ονόματα, τον Κρις Χέιμσγουορθ και τον Μάικλ Σάνον, πρόκειται για μια ταινία που απευθύνεται κυρίως στο αμερικάνικο κοινό και δύσκολα θα αγγίξει το ελληνικό κοινό και τις σημερινές απαιτήσεις του από μια πολεμική ταινία.
