15o fff: Ανασκόπηση Τρίτης (25/3/2014)

Ένας από τους στόχους του σινεμά, είναι να μας παρουσιάσει ιστορίες. Ιστορίες που δεν γνωρίζουμε, προσωπικές στιγμές ανθρώπων που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πλησιάσουμε. Τέτοιες ιστορίες μας αφηγήθηκαν κάποιες από τις ταινίες που προβλήθηκαν στο 15ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, λίγο πριν τη λήξη του.

Camille Claudel 1915

Η Καμίγ Κλοντέλ, γλύπτρια και ερωμένη του Ροντέν, υπήρξε μία προσωπικότητα της οποίας η ζωή κατάφερε να συναρπάσει θεατρικούς συγγραφείς και κινηματογραφιστές. Το 1988 η Ιζαμπέλ Ατζανί ερμήνευσε τη γλύπτρια που χάνει σιγά σιγά τα λογικά της, ενώ άλλη μία ταινία έκανε την εμφάνισή της το 2011. Στην εκδοχή του Μπρουνό Ντιμόν, η ιστορία επικεντρώνεται στο έτος 1915, οπότε η Κλοντέλ νοσηλευόταν ήδη σε ψυχιατρικό άσυλο. Παρακολουθούμε μόνο κάποιες ημέρες από τη ζωή της γλύπτριας, η οποία μοιάζει να πάσχει από κάποια μανία καταδίωξης, αλλά δεν έχει βυθιστεί τελείως στην τρέλα. Βλέπουμε τις βόλτες της στη γαλλική εξοχή, τις συζητήσεις της με τον γιατρό -κατά τις οποίες κατηγορεί τον Ροντέν ότι της έκλεψε το έργο-, τις κατηγορίες της για την οικογένειά της που την εγκατέλειψε στο άσυλο, τη συναναστροφή της με τους άλλους τροφίμους (που βρίσκονται σε κατάσταση πολύ χειρότερη από την ίδια). Η σκηνοθεσία του Ντιμόν θυμίζει ζωγραφική: τα πλάνα του και τα καδραρίσματά του είναι σαν πίνακες. Η μεγάλη δύναμη της ταινίας είναι, πάντως, η Ζιλιέτ Μπινός, η οποία δίνει μια tour de force ερμηνεία στον ρόλο της Καμίλ Κλοντέλ. Είναι θετικό το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης επιλέγει να επικεντρωθεί σε μερικές ημέρες της ζωής της γλύπτριας, γιατί έτσι δεν χάνεται σε έναν κυκεώνα πληροφορίας. Ωστόσο, είναι και δύσκολο, καθώς στην ταινία δεν γίνεται ουσιαστικά τίποτα (η Καμίλ περιμένει απλά τον αδελφό της να την επισκεφθεί), γεγονός που κάνει την ταινία στιγμές-στιγμές κουραστική.

Tyler

 

Κισμέτ

Αποσκοπούν τα τούρκικα ντοκιμαντέρ στην πλύση εγκεφάλου των γειτονικών –και όχι μόνο χωρών; Πρόκειται για μία παγκόσμια συνωμοσία; Εάν αυτά είναι τα ερωτηματικά που περιμένετε να απαντηθούν ως θεατές, μάλλον θα απογοητευτείτε. Γιατί στόχος του ντοκιμαντέρ της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου είναι να δείξει ότι τα τούρκικα σίριαλ έχουν και μία άλλη πλευρά: εκείνη που κάνει πολλές καταπιεσμένες γυναίκες, κυρίως στις αραβικές χώρες, να παίρνουν την απόφαση να ξεσηκωθούν ενάντια στους καταπιεστές τους. Με τέτοιες περιπτώσεις γυναικών μιλά η δημοσιογράφος, καταγράφοντας τους λόγους για τους οποίους αγαπούν τα τούρκικα σίριαλ και πώς αυτά κατάφεραν να τις εμπνεύσουν. Παράλληλα, μιλά και με τις πρωταγωνίστριες και τις σεναριογράφους αυτών των σειρών. Θα θέλαμε ίσως περισσότερες απόψεις ειδικών για το πώς ακριβώς μία μεγαλύτερη επιδίωξη της ελευθερίας σε αραβικές χώρες θα μπορούσε να συνδέεται πραγματικά με το φαινόμενο της έξαρσης των τουρκικών σίριαλ ή εάν πρόκειται για περιπτωσιολογίες. Παρ’ όλα αυτά, το ντοκιμαντέρ είναι άρτια κινηματογραφημένο, περιλαμβάνει εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα και μία απλή δομή που βασίζεται στην απόδειξη μιας υπόθεσης.

Tyler

Les Coquillettes 

Σκηνοθεσία : Sophie Letourneur

Τρεις φίλες φεύγουν για το Φεστιβάλ του Λοκάρνο : η Σοφί είναι η σκηνοθέτης της ταινίας Ο μασκοφόρος ναύτης και η Καμίγ και η Καρόλ την συνοδεύουν. Οι τρεις  κοπέλες μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα και την ίδια ανησυχία ,πότε θα τα καταφέρουν να διπλαρώσουν ένα άντρα . Η Σοφί έχει εμμονή με τον Λουί Γκαρέλ , η Καμίγ προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός δανδή παράγοντα και η Καρόλ θέλει απλώς να κάνει έρωτα με ένα άντρα γιατί όπως έχει εξομολογηθεί στις φίλες της έχει να κάνει έρωτα πάρα πολύ καιρό καθώς ο φίλος της πάσχει από κατάθλιψη.

Η ταινία δίχασε τους θεατές στο Φεστιβάλ και προσωπικά με προβλημάτισε . Δεν είναι μια κακή ταινία αλλά μια αδέξια απομίμηση του Πάρτι του Blake Edwards.  Μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως μια σαχλαμάρα με τρεις φίλες που κάνουν τον απολογισμό των περιπετειών τους στο φεστιβάλ αλλά κάτω από αυτή την επιφάνεια είναι μια ευγενική φάρσα σχετικά με τα ήθη που επικρατούν στα Φεστιβάλ κινηματογράφου. Η δράση της ταινίας περιορίζεται συχνά στα πάρτι και στα δείπνα και ελάχιστα στα δρώμενα του φεστιβάλ ,η σκηνοθεσία καταφεύγει συχνά στην ευκολία και οι διάλογοι ακροβατούν στα όρια της ανοησίας. Σίγουρα δεν θα περάσετε μια αξέχαστη βραδιά αλλά οι ηρωίδες είναι αρκετά φυσικές,ειλικρινείς και δροσερές μέσα στην σχεδόν κοριτσίστικη αφέλεια τους για να μας κάνουν να δεχτούμε να ακούσουμε τα προβλήματα τους.

Antoine Doinel

Jacky au royaume des filles 

Σκηνοθεσία: Riad Sattouf

Στη Λαϊκή Δημοκρατία της Bubunne, οι γυναίκες έχουν την εξουσία,ελέγχουν τα πάντα και οι άνδρες φορούν την μπούρκα  και είναι υπεύθυνοι για το νοικοκυριό . Μεταξύ αυτών και ο Jacky, ένας νέος είκοσι χρονών που έχει την ίδια απρόσιτη, όπως όλοι οι εργένηδες της χώρας,φαντασίωση :  να παντρευτεί την Colonelle, κόρη της δικτάτορα, και να κάνουν πολλά κορίτσια. Αλλά όταν η  Δικτάτορας τελικά αποφασίζει να διοργανώσει μια μεγάλη χοροεσπερίδα για να βρει ένα σύζυγο για την κόρη της, τα πράγματα γίνονται χειρότερα για το Jacky:η μητέρα του πεθαίνει,ο αγαπημένος ξάδερφος συλλαμβάνεται για τρομοκρατία και ο ίδιος αναγκάζεται να μείνει με την θεία του και την οικογένεια της που του φέρονται άσχημα . Ο Jacky βλέπει το όνειρό του να σβήνει σταδιακά .

Ο σκηνοθέτης υπογράφει μια καυστική σάτιρα ενάντια σε όλα τα κακά της εποχής μας : τον θρησκευτικό φανατισμό,την δικτατορία και την υποδούλωση των φύλων και των λαών.Σαν ένας  σύγχρονος Βολταίρος ο Sattouf συμπυκνώνει τις πληγές του χθες και του σήμερα, και  στην πλασματική δημοκρατίατου και χρησιμοποιεί την εναλλαγή της εξουσίας ανάμεσα στα δυο φύλα για να δείξει ότι η ανδρική κυριαρχία είναι μια πολιτισμική αυθαιρεσία .Η επιθυμία των γυναικών κυριαρχεί στη σεξουαλικότητα, όπου οι άνδρες είναι τα αντικείμενα του σεξ.Ένα πραγματικό κινηματογραφικό κατόρθωμα, η σκηνή του  χορού εμφανίζεται ως μια μεταφορά για την αναπαραγωγή, όπου οι διεκδικητές της υπέρτατης νύφης την περικυκλώνουν,ντυμένοι στα λευκά και κουνώντας απεγνωσμένα τα λουριά τους για να τραβήξουν την προσοχή, μοιάζουν με τους γαμέτες που συνωστίζονται γύρω από το ωάριο. Η ταινία συνεχίζει να παίζει πάνω στην ασάφεια του φύλου, τονίζοντας τη θηλυκή πλευρά του Vincent Lacoste και εκμεταλλευόμενοι την ανδρόγυνη σιλουέτα της Charlotte Gainsbourg. Η τελευταία σκηνή επίσης η οποία κλείνει με δεξιοτεχνία αυτή την ξεκαρδιστική ιστορία, είναι ένα κλείσιμο του ματιού στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες.

Antoine Doinel