Φεστιβάλ

16ο ΦΝΘ: Ανασκόπηση Κυριακής (23/3/2014)

Μπορεί τα βραβεία να δόθηκαν το Σάββατο, αλλά οι προβολές ολοκληρώθηκαν την Κυριακή, δίνοντάς μας την ευκαιρία να (ξανά)δούμε πολλές από τις ταινίες που αγαπήσαμε, βραβευμένες ή μη.

Στο Χείλος του Κόσμου

Η ταινία του Κλάους Ντρέξελ ήταν μία από τις καλύτερες που είδαμε στο φετινό Φεστιβάλ. Δικαίως κέρδισε το βραβείο της FIPRESCI (της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου). Ο σκηνοθέτης με μία κάμερα παρακολουθεί και αφουγκράζεται τους άστεγους του Παρισιού, κινηματογραφώντας απίστευτες εικόνες της γαλλικής πρωτεύουσας και φέρνοντας παράλληλα σε πρώτο πλάνο την ανθρώπινη δυστυχία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς υπερβολές, αλλά με ρομαντισμό και αξιοπρέπεια για τους ήρωες που προσεγγίζει. Οι «άθλιοι» του Παρισιού μένουν σε σκηνές ή σκεπάζονται με μουσαμάδες, αλλά ονειρεύονται, θυμούνται, αγαπούν, πονάνε, ελπίζουν, απογοητεύονται. Πάνω από όλα ο Ντρέξελ προσεγγίζει τους χαρακτήρες τους ως ίσος προς ίσους: δεν θέλει να μας κάνει να τους λυπηθούμε, θέλει απλά να μας δείξει ότι είναι άνθρωποι και όχι στατιστικές.

Tyler

Με διαφορά τεσσάρων γραμμάτων – Παιδιά στην εποχή του ΣΔΠΥ

Η ταινία που κέρδισε το βραβείο κοινού για ξένη παραγωγή άνω των 45 ετών παρακολουθεί μία ομάδα παιδιών που πάσχουν από Σύνδρομο Διάσπασης Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Μια ομάδα δασκάλων από τη Δανία προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τις ακατανόητες ακόμα για αυτά δυσκολίες τους. Ο 7χρονος Βίκτορ σιχαίνεται το ΣΔΠΥ γιατί νομίζει πως έχει σχέση με τη δυσπλασία των άκρων ποδιών του και συχνά σιχαίνεται τον εαυτό του. Τα ξεσπάσματα της Μαρτίνε είναι έντονα, ενώ ο Μαρίνο είναι πιο εσωστρεφής, αλλά συχνά καταφεύγει στην επιθετικότητα. Η ταινία επικεντρώνονται στις προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το ΣΔΠΥ χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Η «δύναμή» της κρύβεται στο γεγονός ότι είναι τρυφερή, άλλοτε σκληρή και άλλοτε αστεία. Μπορεί το Γυμνό Δωμάτιο που ασχολείτο με άλλου είδους προβλήματα παιδιών να ήταν καλύτερο, αλλά το Με διαφορά τεσσάρων γραμμάτων έχει κάτι που το Γυμνό Δωμάτιο δεν είχε: ελπίδα.

Tyler

Κισμέτ

Αποσκοπούν τα τούρκικα ντοκιμαντέρ στην πλύση εγκεφάλου των γειτονικών –και όχι μόνο χωρών; Πρόκειται για μία παγκόσμια συνωμοσία; Εάν αυτά είναι τα ερωτηματικά που περιμένετε να απαντηθούν ως θεατές, μάλλον θα απογοητευτείτε. Γιατί στόχος του ντοκιμαντέρ της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου είναι να δείξει ότι τα τούρκικα σίριαλ έχουν και μία άλλη πλευρά: εκείνη που κάνει πολλές καταπιεσμένες γυναίκες, κυρίως στις αραβικές χώρες, να παίρνουν την απόφαση να ξεσηκωθούν ενάντια στους καταπιεστές τους. Με τέτοιες περιπτώσεις γυναικών μιλά η δημοσιογράφος, καταγράφοντας τους λόγους για τους οποίους αγαπούν τα τούρκικα σίριαλ και πώς αυτά κατάφεραν να τις εμπνεύσουν. Παράλληλα, μιλά και με τις πρωταγωνίστριες και τις σεναριογράφους αυτών των σειρών. Θα θέλαμε ίσως περισσότερες απόψεις ειδικών για το πώς ακριβώς μία μεγαλύτερη επιδίωξη της ελευθερίας σε αραβικές χώρες θα μπορούσε να συνδέεται πραγματικά με το φαινόμενο της έξαρσης των τουρκικών σίριαλ ή εάν πρόκειται για περιπτωσιολογίες. Παρ’ όλα αυτά, το ντοκιμαντέρ είναι άρτια κινηματογραφημένο, περιλαμβάνει εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα και μία απλή δομή που βασίζεται στην απόδειξη μιας υπόθεσης.

Tyler

Ελένα

Μία από τις προσωπικά αγαπημένες μου ταινίες του φεστιβάλ, το Ελένα της Πέτρα Κόστα λέγεται ότι είναι το ντοκιμαντέρ που αγάπησε ο Τιμ Ρόμπινς (δεν ξέρουμε εάν είναι αλήθεια ή μύθος). Υπάρχουν, πάντως, πολλά πράγματα να αγαπήσει ο θεατής στην ταινία. Πρόκειται κατ’ αρχάς για ένα ντοκιμαντέρ που κινείται περισσότερο προς τη μυθοπλασία. Η νεαρή Πέτρα ακολουθεί τα χνάρια της μεγαλύτερης αδελφής της από τη Βραζιλία στη Νέα Υόρκη. Από τα φιλμάκια της παιδικής ηλικίας των δύο κοριτσιών, μέχρι τα πρώτα υποκριτικά βήματα της Ελένα και από εκεί στη Νέα Υόρκη και στην κατάθλιψη, η Πέτρα παρακολουθεί την ιστορία της αδελφής της, αφηγούμενη με υποκειμενικό τρόπο, βγάζοντας τις ανησυχίες της μπροστά στην κάμερα, καθώς έρχεται όλο και πιο κοντά στην αδελφή της, καθώς ακολουθεί τα δικά της χνάρια. Η εξωτερική ομοιότητα οδηγεί την Πέτρα να «γίνεται» η Ελένα, καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της μνήμης. Η Πέτρα Κόστα επιτρέπει ελάχιστες συνεντεύξεις στο ντοκιμαντέρ της και αυτές καίριες, ενώ προς το τέλος γίνεται ιδιαίτερα ποιητική και λυρική (ίσως και υπερβολική), καθώς προσπαθεί να βρει ένα κλείσιμο στην ιστορία της.

Tyler

Χειμώνας

Το μαγευτικό μόλις 12 λεπτών ποίημα ‘Χειμώνας’ εστιάζει στις δύσκολες χειμερινές μέρες της βόρειας Ρωσίας και της σιβηρικής τούνδρας. Μιλάνε άνθρωποι απλοί, μετανάστες, άνθρωποι που η ζωή τους κινδύνεψε από τον παγετώνα. Κάποιοι άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Έχει, όμως, περισσότερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Η ποιητικότητα του λόγου συνδυασμένη με τις όμορφες εικόνες του καταφέρνουν να μας μείνουν αξέχαστες. Τελικά, δεν έκανε αίσθηση μόνο σε εμάς αφού βραβεύτηκε με το βραβείο wwf.

Gimli 

Ο άνθρωπος που έκανε τους αγγέλους να πετούν

Μαριονέτες που αποκτούν κίνηση και υπόσταση. Ο παλαίμαχος μαριονετίστας Μιχαέλ Μεσκέ μας μιλά για τη ζωή, την αγάπη και τον έρωτα, τα προβλήματα και τον θάνατο, για τις εμπνεύσεις του και τις φοβίες του. Οι μαριονέτες αποκτούν υπόσταση και βγαίνουν βόλτα στον έξω κόσμο εναλλάσσοντας ρόλους με τους ανθρώπους. Άλλο ένα καλλιτεχνικό ντοκιμαντέρ με ποιητικό ύφος. Αποτελεί μια συνδημιουργία τέχνης, χορού και θεάτρου, εικόνας και σκίτσου, μαριονετών και ανθρώπων. Ο συμπαθής παππούλης μας λέει σοφίες που αποκόμισε στη ζωή του και τη γενικότερη φιλοσοφία του. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ ύφους, ηλικιακής και καλλιτεχνικής ωριμότητας αλλά και αθώας παιδικότητας ταυτόχρονα.

Gimli

Αυτή η ειδική ανάγκη

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση από την Ιταλία. Ξεκινά πολύ ωραία εισάγοντας μας απευθείας στο θέμα. Ο χαρούμενος νεαρός ΧΧΧ έχει πνευματική υστέρηση και δεν έχει κάνει ποτέ σχέση με κοπέλα ούτε φυσικά σεξ. Εκτυλίσσεται σιγά σιγά μια ευχάριστη ταινία με καταπληκτικό soundtrack, πάμπολλες κινηματογραφικές αναφορές, με χιούμορ, συναίσθημα, ουσία. Μερικές φορές αναλώνεται λίγο περισσότερο σε περιφερειακές ηθικολογίες, εξάλλου οι Ιταλοί φημίζονται για την πολυλογία τους. Ξαναπαίρνει γρήγορα ρυθμό όταν αρχίζει το road trip αναζήτησης με το λευκό βαν σε ένα εναλλακτικό little miss sunshine. Η μουσική ταιριάζει απόλυτα στο εσωτερικό ταξίδι που γίνεται ταυτόχρονα παραπέμποντας στο mood του trainspoting, ενώ όσο πλησιάζει στον προορισμό του ξυπνά μνήμες του καταπληκτικού περσινού the sessions αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές μας. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές φαίνεται υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό, περισσότερο μυθοπλασία παρά ντοκιμαντέρ. Προσχεδιασμένο σεναριακά ή όχι πάντως δείχνει ότι όλοι έχουν δικαίωμα στα πραγματικά συναισθήματα, στην αγάπη και την επιτυχία, αλλά και την αποτυχία και πάνω από όλα όλοι έχουν δικαίωμα στην τελική τους επιλογή.

Gimli 

cinepivates

Συντακτική ομάδα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *