Φάκελος 17ου ΦΝΘ

22 Μαρτίου, 2015 cinepivates

Από την κηδεία ενός γορίλα στο Βιρούνγκα, μέχρι τις γιαγιάδες που χορεύουν χιπ – χοπ και ερωτεύονται, το φετινό 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μάς επιφύλαξε και πάλι εικόνες. Και ταξίδια. Και γνώση.

Μας ταξίδεψε στις μεγαλύτερες σκηνές του μπαλέτου (Το Απομεσήμερο ενός Φαύνου: Τάνακιλ ΛεΚλερκ), στον κόσμο των ρεκόρ Guinness (Μέτρο Πάντων), στην Θούλη της Γροιλανδίας και το Τουβαλού του Ειρηνικού, στα παραμύθια της ελληνικής υπαίθρου, στην Αμοργό την εποχή της χούντας.

Γιατί αυτό κάνει το ντοκιμαντέρ. Δεν προσπαθεί να προσθέσει χροιά μυθοπλασίας στα γεγονότα. Δεν είναι μία ταινία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, αλλά αποδεικνύει πολλές φορές ότι η αλήθεια μπορεί να είναι πιο απίστευτη από το πιο περίτεχνο σενάριο ταινίας.

Ταινίες:

Σίγουρα καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ ήταν το Αλάτι της Γης, Επιχείρηση Χιπ Χοπ, Μέτρο Πάντων και το Βιρούνγκα που κέρδισε το φετινό βραβείο κοινού για ξένη μεγάλου μήκους ταινία. Εξίσου καλές ήταν το Απομεσήμερο ενός Φαύνου: Tάνακιλ Λε Κλερκ, το Θούλη Τουβαλού, οι 35 Αγελάδες κι ένα Καλάσνικοφ, Μη Βλέπεις Κακό, η Δυναστεία των Τσίρκων. Στις ξένες μικρού μήκους μας κέρδισε ο Τζοβάνι & η Συγχρονισμένη Κολύμβηση.

Από ελληνικές ταινίες ξεχωρίσαμε το Ψ, την Αρχαιολόγο, το Εξωτισμός Ερωτισμός κτλ, τον Παπόρια, τα Καλιαρντά και την Απόδραση από την Αμοργό.

Agora:

Ενδιαφέρουσες ταινίες είχε να παρουσιάσει η φετινή Αγορά, πέραν όσων προβλήθηκαν στις αίθουσες. Από όσα παρακολουθήσαμε ξεχωρίσαμε τα Do I Sound Gay?, Blacklight: Artic Promises, Naked, National Gallery (Wiseman Frederick) και Banana Pancakes and the Children of Sticky Rice.

Τα καλύτερα…

Καλύτερος ήρωας ντοκιμαντέρ:

Η Μαρτίνε Στόουνχαους και ο Τζον Γκέλμοουν είναι μεσήλικες που ζουν με το σύνδρομο Άσπεργκερ. Ο Τζον, που αυτοπροσδιορίζεται ως «στρέιτ», αρνείται να βάλει την κουλούρα ώσπου η τρανσέξουαλ Μαρτίνε ν’ αποκτήσει ένα πραγματικό αιδοίο. Το πιο παράξενο ζευγάρι του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο Transfixed.

Καλύτερη φωτογραφία:

35 Αγελάδες και ένα καλάσνικοφ. Από τη φυλή Σούρμα της Νότιας Αιθιοπίας με τα παράξενα τατουάζ στα πολύχρωμα κοστούμια των Δανδήδων της Μπραζαβίλ και στους βουντού παλαιστές της Κινσάσα, ένα υπέροχο παζλ εικόνων που το παρακολουθείς χωρίς να χρειαστείς καν λέξεις.

Πιο αστείο ντοκιμαντέρ:

Δεν ήταν πολλές οι περιπτώσεις που μας έκαναν να γελάσουμε. Το πιο feelgood ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ ήταν σίγουρα εκείνο της έναρξης. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες του Επιχείρηση Χιπ – Χοπ «έγραψαν».

Πιο ενδιαφέρουσα ιστορία:

Το Απομεσήμερο ενός Φαύνου. Η ντίβα του αμερικανικού μπαλέτου Τάνι Λε Κλερκ χτυπήθηκε από μία τραγωδία σε πολύ νεαρή ηλικία. Η ιστορία της είναι συναρπαστική και αποτελεί μια ιστορία για τη δύναμη της ψυχής και μια ματιά στον κόσμο του μπαλέτου.

Η ανθρώπινη υπέρβαση:

Ο αδελφός ενός από τα θύματα της γενοκτονίας στην Ινδονησία μιλά με τους δολοφόνους του πατέρα τους. Τα ψυχικά αποθέματα που απαιτείται για να γίνει αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη δυνατή ανθρώπινη υπέρβαση στο ντοκιμαντέρ Η όψη της Σιωπής.

Πιο πρωτοποριακό ντοκιμαντέρ:

Στο Εξωτικά, Ερωτικά κλπ. η Ευαγγελία Κρανιώτη χρησιμοποιεί εικόνες πλοίων με μία λυρική αφήγηση. Θα μπορούσε να παραπέμπει σε μυθιστόρημα ή σε ποιήμα, αλλά αποτελεί μία ξεχωριστή φόρμα ντοκιμαντέρ.

Ντοκιμαντέρ που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους:

Μιλάντ – ο πλανήτης μου. Στο ντοκιμαντέρ του Μενέλαου Καραμαγγιώλη κάποιοι από τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα αποκτούν πρόσωπο και ιστορίες. Και οι ιστορίες αυτές είναι συγκλονιστικές και ανθρώπινες και μας κάνουν να σκεφτούν τι είναι αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε με διαφορετικό τρόπο.

Καλύτερη «φάτσα» σε ντοκιμαντέρ:

Ο Ρόμπερτ Γκρόντεν από τον Άνθρωπο της Πλατείας. Εδώ και 19 χρόνια, ο Γκρόντεν βρίσκεται στο σημείο της δολοφονίας του Τζον Κένεντι, ενημερώνοντας τους τουρίστες και τους περαστικούς για το τι «πραγματικά» συνέβη. Η ιστορία του δείχνει την εμμονή και τη δύναμη της θέλησης.

Καλύτερη σκηνοθεσία:

Οι Βιμ Βέντερς και Ζουλιάνου Χιμπέιρου Σαλγάδο ετοίμασαν ένα ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στον φωτογράφο Σεμπαστιάο Σαλγάδο. Η φωνή του Σαλγάδο συνοδεύει τις πανέμορφες εικόνες του φωτογράφου και τις αφηγήσεις του, σε ένα ντοκιμαντέρ υπέροχο, τόσο οπτικά όσο και θεματικά. Στο Αλάτι της Γης.

Καλύτερο ελληνικό ντοκιμαντέρ:

Απόδραση από την Αμοργό. Κλασικό ντοκιμαντέρ από τον Στέλιο Κούλογλου και μία άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία. Φωτογραφίες της εποχής, συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές και μια μυθιστορηματική αφήγηση της απόδρασης του Γεωργίου Μυλωνά από την Αμοργό.

Καλύτερη σκηνή σε ντοκιμαντέρ:

Οι βυθισμένες αρχαιότητες στη δυτική Μακεδονία. Το πλάνο της αρχαιολόγου Γεωργίας Καραμήτρου δίπλα στη λίμνη. Κάτι τόσο όμορφο απαιτεί τόσες πολλές θυσίες. Στην Αρχαιολόγο.

Ντοκιμαντέρ-ντοκουμέντο:

Το Θα Πέσει η Νύχτα αποτελεί τον ορισμό του ντοκιμαντέρ – ντοκουμέντου. Ομάδες εικονοληπτών του βρετανικού, του αμερικανικού και του σοβιετικού στρατού κατέγραφαν με την κάμερά τους αυτά που ανακάλυψαν όταν απελευθέρωσαν τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Θα Πέσει η Νύχτα είναι ένα ντοκιμαντέρ για το ντοκιμαντέρ αυτό και στοιχειώνει με τις συγκλονιστικές εικόνες τους.