19ο ΦΝΘ: Home New Home & Πρόσωπα 10/3
19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
3-12 Μαρτίου 2017
HOME NEW HOME – ΜΑΡΚΕΤ TALKS
KOYBENTIAZONTAΣ – ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

[toggle title=”Home New Home”]
Home New Home
Πρόσφυγες και πολίτες σε 6 χώρες υποδοχής
κινηματογραφούν την προσφυγική κρίση
Την προσφυγική κρίση και την ματιά των πολιτών έξι χωρών, που αποτελούν σταθμούς στη διαδρομή των προσφύγων προς ένα καλύτερο μέλλον, επιχειρεί να διερευνήσει και να καταγράψει σε ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το πρότζεκτ με τίτλο «Home New Home». Στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 10 Μαρτίου η παρουσίαση αυτής της ιδιαίτερης πρωτοβουλίας, όπου συμμετέχουν πολιτιστικές οργανώσεις, πανεπιστήμια και ΜΚΟ από έξι χώρες (Γερμανία, Ελλάδα, Τουρκία, Ιορδανία, Λίβανο και Παλαιστίνη). Την εκδήλωση διοργάνωσε το StoryDoc με την υποστήριξη του 19ου ΦΝΘ.
Σύροι πρόσφυγες και πολίτες από τις χώρες υποδοχής πήραν μέρος σε εργαστήρια παραγωγής ντοκιμαντέρ σε έξι πόλεις που υποδέχονται τις προσφυγικές ροές – την Αθήνα και τη Μυτιλήνη στην Ελλάδα, τη Σμύρνη στην Τουρκία, την Τιρ στον Λίβανο, το Αμάν στην Ιορδανία και τη Ραμάλα στην Παλαιστίνη.
Στόχος του προγράμματος είναι οι κάτοικοι των έξι αυτών πόλεων, να γνωρίσουν τους πρόσφυγες, να τους κατανοήσουν και να αποτυπώσουν τη ματιά τους σε ντοκιμαντέρ. Οι συμμετέχοντες παρακολουθούν σειρά κινηματογραφικών σεμιναρίων και επιδίωξη είναι να παραχθούν δέκα ταινίες μικρού μήκους στην Αθήνα και άλλες δέκα στις υπόλοιπες πέντε πόλεις.
Τους προσκεκλημένους στην εκδήλωση καλωσόρισε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεδάκης, επισημαίνοντας πως «είναι ιδιαίτερη χαρά για το φεστιβάλ να παρουσιάζει αυτή την πολύ σημαντική κινηματογραφική πρωτοβουλία».
Τον λόγο πήρε ο Μάρκος Γκαστίν, σκηνοθέτης και παραγωγός που δίδαξε στα εργαστήρια λέγοντας πως «με την δουλειά μας, βάζουμε στο κέντρο τον άνθρωπο. Δώσαμε την κάμερα στους πρόσφυγες για να μας δείξουν την πραγματικότητά τους όπως την βλέπουν οι ίδιοι. Είμαστε χαρούμενοι γιατί είχαμε πολλές συμμετοχές και προέκυψαν όμορφες ιδέες. Αναδεικνύονται μέσα από την κινηματογράφηση διάφορα ανθρώπινα θέματα, όπως η λαχτάρα των προσφύγων να βρεθούν σε ασφαλή τόπο, αλλά και οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν στις δομές φιλοξενίας ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους εθελοντές». Σύμφωνα με τον ίδιο, τον ενθουσίασε ένα doc in progress που αφορά πέντε νέους από διαφορετικές χώρες, οι οποίοι συζούν σε έναν χώρο και ψάχνουν μια κοινή γλώσσα, ένα κοινό φαγητό, ώστε να μπορέσουν να συνυπάρξουν.
Ο σκηνοθέτης Άγγελος Κοβότσος που δίδαξε επίσης στα εργαστήρια, θεωρεί πως μέσα από το συγκεκριμένο πρότζεκτ, το σημαντικότερο είναι να ανατραπεί η στερεότυπη εικόνα για το τι είναι ντοκιμαντέρ. «Τους μαθαίνουμε βασικά πράγματα, ώστε να μπορούν να μιλήσουν με την γλώσσα του κινηματογράφου. Δεν απευθυνόμαστε σε επαγγελματίες, ωστόσο συμμετέχουν και νέοι που ευελπιστούν να γίνουν σκηνοθέτες. Παθιάζονται με το ντοκιμαντέρ και το είδαμε και στη Λέσβο, και στην Αθήνα και στην Τρίπολη. Εμείς προσπαθούμε να τους ενθαρρύνουμε να κάνουν δικές τους ταινίες και πολλές από αυτές είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες. Άλλωστε η τέχνη προχωρά με εξαιρέσεις και όχι με κανόνες», εξήγησε ο σκηνοθέτης. Όσοι συμμετέχουν στα εργαστήρια έρχονται με μια ιδέα για ντοκιμαντέρ στο μυαλό τους και στη συνέχεια χωρίζονται σε κατηγορίες από ενήλικες μέχρι παιδιά.
«Καταγράφουμε με αυθεντικότητα της ζωή τους» συμπλήρωσε ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο ιδρυτής του «StoryDoc» και καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ «AegeanDocs». Όπως ανέφερε ο ίδιος, «το πιο δύσκολο, σε μια χώρα που κυριαρχεί ο Χριστιανισμός και το δυτικό, δημοκρατικό πρότυπο, είναι να καταλάβουμε τον άλλον. Ωστόσο αυτή είναι και η πρόκληση του συγκεκριμένου πρότζεκτ. Μοιραζόμαστε γνώση και πληροφορία, η οποία οδηγεί στο συναίσθημα και σε ακόμη περισσότερη γνώση».
Το πρότζεκτ υποστηρίζεται από το Anna Lindh Foundation και συνεργάζονται οι εξής φορείς: StoryDoc (Ελλάδα), Πανεπιστήμιο Yasar (Σμύρνη), Theater House (Τιρ, Λίβανος), Palestinian Young Filmmakers’ Association (Παλαιστίνη), Arab Women Media Center (Αμάν, Ιορδανία). Οι ταινίες που θα ολοκληρωθούν θα προβληθούν εντός του 2017, παράλληλα στην Αθήνα, στη Μυτιλήνη, στη Σμύρνη, στο Αμάν, στην Τιρ και στη Ραμάλα. H πρωτοβουλία είχε συνδιοργανωτές το Δήμο Αθηναίων, την Περιφέρεια Αττικής, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (αποκλειστικός δωρητής του προγράμματος «Ανοιχτά Σχολεία») και υποστηρίχτηκε από το Ινστιτούτο Γκαίτε.
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν τα πρώτα ντοκιμαντέρ που ολοκληρώθηκαν:
• Hind, της Άιουα Νασλί Νάσερ, 13′
• Nearby but Away, των Χεμπά Ριάντ Αλκούτζα και Φάτεμα Σαλέχ Αχούρ, 10′
• Solidarity, της Εύης Σιαλευρή, 15′
Τα σεμινάρια θα πλαισιώσει διεθνές συνέδριο στις 20 και 21 Μαρτίου στην Αθήνα, στο οποίο θα συμμετάσχουν οι εκπαιδευτές των έξι πόλεων, προκειμένου να συζητήσουν τα συμπεράσματα της δράσης και να ανταλλάξουν πρακτικές.
[/toggle]
[toggle title=”Market Talks”]
MARKET TALKS 9/3
ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡΙΣΤΕΣ
Τα «Market Talks» της Αγοράς Ντοκιμαντέρ του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκίνησαν την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017, στο «Δωμάτιο με θέα» του Ολύμπιον, στο πλαίσιο του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την επιτυχημένη σειρά συζητήσεων όπου διακεκριμένοι επαγγελματίες του κινηματογραφικού χώρου δίνουν χρηστικές πληροφορίες και πρακτικές συμβουλές στους έλληνες και ξένους ντοκιμαντερίστες που παρευρίσκονται στη φετινή διοργάνωση.
Στην εκδήλωση της Τετάρτης το λόγο είχε ο Θανάσης Τρομπούκης, editor in chief & head of content του VICE Greece, ο οποίος αρχικά σημείωσε ότι το VICE ξεκίνησε το 1994 από τον Καναδά ως περιοδικό και σταδιακά πέρασε στην παραγωγή υλικού για το έντυπο και έπειτα για το διαδίκτυο, καθώς και στην παραγωγή βίντεο. Πλέον υπάρχει σε 30 χώρες σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα ξεκίνησε το 2014 σε συνεργασία με τον ANT1 Group, μόνο με website, ενώ όταν άρχισε την παραγωγή βίντεο, η συνεργασία με τον ΑΝΤ1 διαμορφώθηκε σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές.
Η παραγωγή περιεχομένου
«Λόγω των οικονομικών προβλημάτων στην Ελλάδα αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε είναι το περιεχόμενο που παράγουμε να βρούμε τρόπο να το βλέπουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, μέσα από διάφορα μέσα και σε διάφορες οθόνες. Έτσι παράγουμε 45λεπτα ντοκιμαντέρ για τηλεοπτική μετάδοση, τα οποία όμως θέλουμε να προβληθούν σε κινηματογράφο, στο λάπτοπ, στην τηλεόραση, στο κινητό τηλέφωνο. Αυτή ήταν η βασική στρατηγική όταν ξεκινήσαμε το VICE Greece. Παράγουμε 45λεπτα ντοκιμαντέρ, σύντομα βίντεο για το διαδίκτυο και τα social media, διαθέτουμε ένα ευρύ φάσμα και έτσι έχουμε γίνει επιτυχημένο μέσο στην Ελλάδα».
Οι θεματικές
«Οι ιστορίες που επιλέγουμε να αναδείξουμε είναι οι ιστορίες που θεωρούμε εμείς ενδιαφέρουσες. Η ομάδα μας είναι νέοι άνθρωποι, ηλικίας 20 έως 28 ετών. Ό,τι βρίσκουμε ενδιαφέρον θέλουμε να το καλύπτουμε και η θεματική μας γκάμα είναι μεγάλη: από τα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, τα θέματα που απασχολούν την LGBT κοινότητα, τα παράνομα ρέιβ πάρτι στο Ισραήλ, τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και τις ιστορίες γκέι μεταναστών, όπως είναι η ταινία Για μια άλλη ζωή του Laurent Laughlin που προβάλλεται στο φετινό φεστιβάλ».
Περιεχόμενο σε διάφορες πλατφόρμες
«Το 2014 το μιντιακό τοπίο στην Ελλάδα ήταν σκοτεινό, πολλά κανάλια έκλειναν ή έκαναν περικοπές λόγω έλλειψης πόρων. Εμείς χρησιμοποιήσαμε τη χρηματοδότηση από την τηλεόραση για να κάνουμε ιστορίες και για τον κινηματογράφο και για την ιστοσελίδα μας. Το ντοκιμαντέρ Για μια άλλη ζωή που προβάλλεται στο 19ο φεστιβάλ, για παράδειγμα, θα μεταδοθεί στην τηλεόραση, σε συντομότερη εκδοχή στην ιστοσελίδα και σε συντομότερη ακόμα εκδοχή στα social media. Προσπαθούμε δηλαδή να υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στις πλατφόρμες για να αξιοποιηθεί το μπάτζετ όσο γίνεται καλύτερα».
Η ανταπόκριση του κοινού
«Όταν άρχισε η πορεία του VICE, δεν υπήρχαν εκπομπές παρόμοιες με τις δικές του και ο κόσμος ένιωθε την ανάγκη να ακούσει και άλλες ιστορίες, πέρα από την κρίση, όσα είχαν να κάνουν π.χ. με τον Τσίπρα, τον Γιούνκερ και γενικότερα την πολιτική κατάσταση. Και η ανταπόκριση του κοινού φάνηκε από τη θεαματικότητα που φτάνει το 15 – 25%, ενώ στην ιστοσελίδα έχουμε εκατομμύρια views. Τα βίντεο παράγονται στην Ελλάδα αλλά δημοσιεύονται παγκοσμίως. Έχουμε λάβει πάνω από 12 βραβεία».
Υπάρχουν θέματα που έχουν απορριφθεί ως προκλητικά;
«Όχι, για παράδειγμα προβλήθηκε ντοκιμαντέρ με την Πάολα Ρεβενιώτη, μια εμβληματική τρανς γυναίκα στην Ελλάδα και αυτό το ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκε στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 μέσω του VICE Greece. Επομένως μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, έχουμε απόλυτη ελευθερία. Αν υπάρχει αξία παραγωγής και είναι καλή ιστορία, δεν υπάρχει θέμα που να μην προβληθεί στην τηλεόραση ή στην ιστοσελίδα μας».
Γιατί χρησιμοποιείτε το format με τους οικοδεσπότες (hosts);
«Οι οικοδεσπότες μας βοηθούν να εξηγήσουμε την ιστορία που θέλουμε να αφηγηθούμε και να τη δούμε μέσα από τα μάτια τους. Αν συγκρίνει κανείς το ελληνικό VICE με τα υπόλοιπα, παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια συντακτική ομάδα παγκοσμίως και είμαστε σε επικοινωνία με τις άλλες χώρες, στην Ελλάδα έχουμε τις λιγότερες παραγωγές με οικοδεσπότες. Εξαρτάται από την ιστορία. Αν πρόκειται για δύσκολο θέμα, ο οικοδεσπότης μας βοηθά να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον του κοινού».
Πώς χειρίζεστε το θέμα του budget;
«Προσπαθούμε να βρούμε έξυπνους τρόπους για να το χρησιμοποιούμε πιο αποτελεσματικά. Συνδυάζουμε παραγωγές για διάφορες πλατφόρμες ώστε να γίνει πιο αποδοτικό το περιεχόμενο. Τις περισσότερες φορές ξεπερνάμε τον προϋπολογισμό και προσπαθούμε να τον μειώσουμε, αλλά γενικά στο θέμα της χρηματοδότησης βοηθά σημαντικά η τηλεοπτική εκπομπή».
[/toggle]
[toggle title=”Κουβεντιάζοντας (Just Talking)”]
ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ
ΠΕΜΠΤΗ 9/3
Η ενότητα «Κουβεντιάζοντας» του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συνεχίστηκε την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017, στο καφέ «Δωμάτιο με θέα» του Ολύμπιον. Στη συζήτ\ηση, την οποία συντόνισε ο επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Γιώργος Κρασσακόπουλος, πήραν μέρος οι σκηνοθέτες Ροσέρ Ολιβέρ ι Ολιβέλα (Μετάβαση: Διεμφυλικά παιδιά), Σπύρος Γερούσης (Κάθε μέρα), Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος (Γιάννης Καστρίτσης: Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του) και Άγγελος Ράλλης (Πού είσαι Σινγκάλ;).
Η συζήτηση ξεκίνησε με την παρουσίαση των ταινιών των δημιουργών.
Η Ροσέρ Ολιβέρ ι Ολιβέλα ανέφερε ότι το θέμα των διεμφυλικών ατόμων είναι συχνά παρεξηγημένο γιατί θεωρείται ότι αφορά μόνο ενήλικες, ενώ πρόσθεσε ότι στην Ισπανία, απ’ όπου κατάγεται, ιδρύθηκε μια ένωση γονέων διεμφυλικών παιδιών που έθεσε το ζήτημα και όταν η ίδια διάβασε ένα σχετικό άρθρο, αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό. Από την πλευρά του, ο Σπύρος Γερούσης είπε ότι παρόλο που η ταινία του φαίνεται σαν ένα ντοκιμαντέρ για το χιπ χοπ, πρόκειται στην ουσία για ένα ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα, το οποίο παρουσιάζει εικόνες της κρίσης. Όπως ανέφερε ο ίδιος, η πορεία του χιπ χοπ ως μουσικό είδος ακολούθησε την πορεία της ελληνικής οικονομίας: η άνοδός του άρχισε όταν η οικονομία άνθιζε.
Το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου είναι το πορτρέτο ενός σύγχρονου καλλιτέχνη, του Γιάννη Καστρίτση, κι αυτό που τον κέντρισε να ασχοληθεί με αυτόν είναι το γεγονός ότι στο έργο του Καστρίτση έχει κυρίαρχη θέση η ελληνική ύπαιθρος: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αστικοποιήθηκε με εντατικούς ρυθμούς τα τελευταία 40 – 50 χρόνια και η ύπαιθρος σπάνια βρίσκει θέση στο έργο των σύγχρονων καλλιτεχνών. Αυτό ήταν και το έναυσμα για την ταινία». Από την άλλη, το ντοκιμαντέρ του Άγγελου Ράλλη έχει ως θέμα τη θρησκευτική μειονότητα των Γεζίντι, που υπήρξε στόχος διώξεων και θύμα σφαγών για αιώνες. Το 2014 η ISIS επιτέθηκε στην πόλη Σινγκάλ και πολλοί Γεζίντι έπεσαν θύματα απαγωγής. Στην ταινία βλέπουμε την επανένωση οικογενειών με τα μέλη τους που είχαν απαχθεί, στα σύνορα Ιράκ – Τουρκίας, υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.
Για την χρηματοδότηση των ταινιών τους:
Η Ροσέρ Ολιβέρ ι Ολιβέλα εργάζεται εδώ και χρόνια για την δημόσια τηλεόραση της Καταλονίας και στο πλαίσιο αυτό έγινε το ντοκιμαντέρ της, οπότε η ίδια δεν είχε την εμπειρία της αναζήτησης χρηματοδότησης. Σε ερώτηση από τον Άγγελο Ράλλη για το πόση ελευθερία στην επιλογή θέματος υπάρχει σε μια συνεργασία με την τηλεόραση, η κ. Ολιβέλα απάντησε ότι είχε μεγάλη ελευθερία, με τους υπεύθυνους να είναι πάντα θετικοί στα θέματα που προτείνονται, αν και δεν υπήρχε μεγάλη άνεση χρόνου, αφού κάθε ντοκιμαντέρ ολοκληρώνεται μέσα σε 3 με 4 μήνες.
Ανάλογη ήταν και η εμπειρία του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, αφού σε αντίθεση με τα προηγούμενα ντοκιμαντέρ του όπου αναζήτησε χρηματοδότηση, το Γιάννης Καστρίτσης είναι παραγωγή της ΕΡΤ, στην οποία όπως σημείωσε υπήρξε πολύ καλή συνεργασία με τα συνεργεία, παρόλο που είχαν διαθέσιμες μόνο έξι ημέρες για τα γυρίσματα.
Ο Σπύρος Γερούσης έκανε την ταινία αποκλειστικά με δική του χρηματοδότηση και αυτό ήταν ξεκάθαρη επιλογή του από την αρχή. Η ταινία, όπως σημείωσε, έχει να κάνει με το θέμα της κοινότητας, το πώς οι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν πράγματα, κι αυτό το μοτίβο ακολουθήθηκε και στη δημιουργία του φιλμ. Υπήρξε βοήθεια σε θέματα μοντάζ και ήχου, αλλά από φίλους και με ελάχιστη ή καθόλου αμοιβή.
Ο Άγγελος Ράλλης εξήγησε ότι με το δικό του εξοπλισμό έκανε μόνος του την κινηματογράφηση στο ντοκιμαντέρ του, χωρίς να χρειάζεται συνεργείο. Με τη συμμετοχή του στα Docs in Progress της Αγοράς Ντοκιμαντέρ του 18ου ΦΝΘ, όπως είπε, τέθηκε η προοπτική για συνεργασία και συμπαραγωγή του φιλμ, όμως ο ίδιος και η ομάδα του είχαν διαφορετικές ιδέες για την ταινία και τελικά δεν προχώρησε η συνεργασία γιατί ίσως, όπως σημείωσε, θα κατέληγε διαφορετική από τις προσδοκίες τους.
Πόσο δύσκολα ή επικίνδυνα ήταν τα γυρίσματα;
Με αφορμή το Πού είσαι Σινγκάλ; ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος απηύθυνε το παραπάνω ερώτημα στον Άγγελο Ράλλη, όσον αφορά στα γυρίσματα από άποψη ασφάλειας, αλλά και από τη σκοπιά της επικοινωνίας με τους ντόπιους. Όπως είπε ο κ. Ράλλης, η ευρύτερη περιοχή είναι γεωπολιτικά επικίνδυνη, αλλά στο σημείο όπου έγιναν τα γυρίσματα δεν υπήρχε ο κίνδυνος που υπήρχε πχ. 50 χιλιόμετρα πιο μακριά. Ωστόσο, για τα γυρίσματα βρέθηκαν εκεί μόνο δύο άτομα, χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους ντόπιους. Αυτή όμως ήταν τελικά και η δύναμη της ταινίας, όπως είπε ο σκηνοθέτης, καθώς οι συντελεστές δεν ήξεραν μέχρι πολύ αργότερα τι λένε οι πρωταγωνιστές και είχαν μια απόσταση από αυτούς, μέχρι που από ένα σημείο και έπειτα οι ντόπιοι είχαν ξεχάσει την παρουσία της κάμερας.
Πώς επέλεξαν τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στα ντοκιμαντέρ τους;
Η Ροσέρ Ολιβέρ ι Ολιβέλα ήρθε σε επαφή με την προαναφερθείσα ένωση γονέων διεμφυλικών παιδιών, όπου αντιμετώπισε πολλές διστακτικές οικογένειες που δεν ήθελαν να δοθεί δημοσιότητα στην ιστορία τους. Ξεκίνησε από την Καταλονία και επεκτάθηκε, καταλήγοντας με 9-10 συνεντεύξεις από τις οποίες επέλεξε τις πέντε πιο δυνατές, καλύπτοντας μια ευρεία ηλικιακή γκάμα. Από την άλλη, ο Σπύρος Γερούσης θέλησε να επιλέξει καλλιτέχνες που να εκφράζουν τρεις γενιές της πολυπληθούς χιπ χοπ σκηνής στην Ελλάδα, αλλά, όπως ανέφερε, κοιτώντας πίσω οι επιλογές του είχαν και μια αυτοβιογραφική διάσταση, ως προς το πώς ένιωθε ο ίδιος κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών – για παράδειγμα τον έναν από τους τρεις καλλιτέχνες τον θυμάται από τα δικά του νεανικά χρόνια. Για το Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο η πορεία ήταν αντίστροφη, αφού ο Γιάννης Καστρίτσης ήρθε σε επαφή μαζί του αφού είδε προηγούμενες ταινίες του, παραπέμποντάς τον στο προσωπικό του blog. Ο σκηνοθέτης έμαθε τη δουλειά του ζωγράφου και εντυπωσιάστηκε. Όταν ένα χρόνο αργότερα του ζητήθηκε από την ΕΡΤ να κάνει ένα ντοκιμαντέρ, πρότεινε ως θέμα τον Γιάννη Καστρίτση και έτσι έγινε η ταινία.
Ποια ήταν η αντίδραση των ανθρώπων που κινηματογράφησαν στην ταινία;
Ο Σπύρος Γερούσης ανέφερε ότι οι πρωταγωνιστές του είδαν κάποια κομμάτια της ταινίας όσο ετοιμαζόταν, πρόσθεσαν ορισμένα στοιχεία που ήθελαν και γενικότερα υπήρχε ένα κλίμα συνεργασίας, δημιουργήθηκε μια σχέση που ήταν και μέρος του μηνύματος του φιλμ. Από την πλευρά του, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, έχοντας πρότερη εμπειρία ότι κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται σε ένα φιλμ, κάλεσε τον Γιάννη Καστρίτση στο μοντάζ, ώστε να μπορέσει να περάσει από τη θέση του θέματος της ταινίας στη θέση του σκηνοθέτη και να καταλάβει γιατί πρέπει να κοπούν πράγματα στο μοντάζ.
Τα μέλη της Γεζίντι κοινότητας που συμμετέχουν στην ταινία του Άγγελου Ράλλη δεν μπόρεσαν να δουν την ταινία και παρόλο που ο ίδιος θα ήθελε να τη παρακολουθήσουν μαζί, υπάρχουν δυσκολίες ως προς αυτό. Ωστόσο άλλα μέλη της κοινότητας είδαν το τρέιλερ και είχαν πολύ συναισθηματική αντίδραση, ενώ μέσα στους στόχους του είναι να γίνει προβολή της ταινίας και σε χώρους φιλοξενίας προσφύγων στην Αθήνα, όπου υπάρχουν πολλοί Γεζίντι. Ο Σπύρος Γερούσης τον ρώτησε αν θα κινηματογραφούσε τις αντιδράσεις τους στην προβολή της ταινίας και ο Άγγελος Ράλλης απάντησε ότι θα το έκανε και θα έφτιαχνε μάλιστα και ένα βίντεο με αυτό. Ωστόσο, ο ίδιος είπε ότι δεν θα άλλαζε κάτι στην ίδια την ταινία, ακόμα κι αν υπήρχαν αντιδράσεις, γιατί υπήρχε ούτως ή άλλως απόλυτη ελευθερία στη διάρκεια των γυρισμάτων.
[/toggle]
[toggle title=”Πρόσωπα της Ημέρας”]
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
Τα ντοκιμαντέρ τους προβάλλονται σήμερα στο 19ο ΦΝΘ. Λίγο πριν τις προβολές, Έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες, τα πρόσωπα της μέρας, μας μιλούν για τις ταινίες τους:
«The Chocolate Case» Μπέντε Φόρερ
Τα παιδιά με απασχολούν, και όχι μόνο αυτά που εργάζονται στις φυτείες κακάο. Υπάρχουν πολλά παιδιά στον κόσμο που δουλεύουν σε μεγάλο βαθμό σε διάφορες βιομηχανίες. Ευελπιστώ ότι οι μεγάλες εταιρείες που ευθύνονται για αυτό, θα ξυπνήσουν και θα αναθεωρήσουν τον τρόπο που είναι οργανωμένες αυτή τη στιγμή. Προς το παρόν, όλο το σύστημα είναι άνισα κατανεμημένο, γι’ αυτό και χρειάζεται να αλλάξει δομικά, προκειμένου να γίνει κάτι για την φτώχεια.
«Rumble: The Indians Who Rocked The World» Κάθριν Μπέινμπριτζ, Αλφόνσο Μαϊοράνα
Ήταν μια εξαιρετικά συγκινητική εμπειρία να δοθεί επιτέλους στους Ιθαγενείς Αμερικανούς η θέση που τους αξίζει στην αμερικανική λαϊκή μουσική. Είχαν μια βαθιά και ευρεία επιρροή σε πολλά είδη μουσικής όπως η μπλουζ, η τζαζ, η ροκ, η φολκ, η πανκ, η μέταλ και η ραπ, ώστε μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει πόσο ουσιαστική ήταν η συμβολή τους. Ως κινηματογραφιστής, ήταν ένα σπάνιο ταξίδι για να επανασυνδεθούμε με την ίδια την ιστορία μας, αυτή της Βορείου Αμερικής μέσω της μουσικής και ακόμα περισσότερο μέσα από τα μάτια των ιθαγενείς. Όλοι γνωρίζουμε για την αφρικανική και ευρωπαϊκή επιρροή στη μουσική, αλλά μέσω του RUMBLE ρίχνουμε φως στους ανθρώπους που βρίσκονταν ήδη εδώ, τους ιθαγενείς.
«Whose Country?» Μοχάμεντ Σιάμ
Ήταν δύσκολο να έχω αυτό το οικογενειακό παρελθόν και αυτό το διττό συναίσθημα σε κάθε μου βήμα. Ένιωθα ότι βιώνω μια προσωπική εμπειρία όσο ανακάλυπτα αυτό τον κλειστό κύκλο για τον οποίο πάντα άκουγα ή είχα αποτραπεί από το να γνωρίσω. Επίσης, η ιδέα του να έχω απέναντί μου έναν αστυνομικό, έναν χαρακτήρα αντίθετο του πατέρα μου, αλλά που να αντιπροσωπεύει παρ’ όλα αυτά την εξουσία, τη γενιά και τον κύκλο του, ήταν μια αποκάλυψη για μένα.
«Theater Of Life» Πίτερ Σβάτεκ
Τι είναι σπίτι για έναν άστεγο ή για έναν πολιτικό πρόσφυγα; Ο Μάσσιμο εξηγεί ότι οι σεφ δεν μπορούν να μαγειρεύουν πια μόνο για την ελίτ αγνοώντας τα ηθικά ζητήματα επισιτισμού του πλανήτη. Αυτά τα ερωτήματα διαχειρίζεται η ταινία. Το Refettorio μετατράπηκε σε σπίτι. Ήταν μαγευτικό κ όμορφο να βλέπει κανείς σπουδαίους σεφ να μεταμορφώνουν πεταμένο φαγητό σε πεντανόστιμα γεύματα. Αλλά θέλαμε και κάτι παραπάνω. Να συναντήσουμε και να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που εξυπηρετούσε το Refettorio. Ποιοι είναι; Ποια είναι η ζωή τους; Τι τους συνέβη στο Refettorio; Και μέσα από τα μάτια τους να θίξουμε κάποια σημαντικά ερωτήματα ηθικής τάξης. Η ταινία είναι, ελπίζω, μία ζεστή, ανθρώπινη και συμπονετική ματιά στο Refettorio
«Αλέξανδρος Βέλιος: Η τελευταία απόφαση» Αντώνης Τολάκης
Η ταινία Αλέξανδρος Βέλιος: Η τελευταία απόφαση διερευνά τα όρια της ηθικής μας απέναντι στον αναπότρεπτο θάνατο. θέτει τα διλήμματα για το δικαίωμα στην ευθανασία ανοίγοντας έναν δημόσιο διάλογο για την αξιοπρέπεια του ατόμου, την ελεύθερη βούληση και τη δημοκρατία. Γιατί κατά βάθος η διαχείριση της ύπαρξης μας εδράζεται στο πεδίο της συλλογικής ευθύνης.
«A Hole In The Head» Ρόμπερτ Κίρχοφ
Πρόκειται για μια ταινία για τη μνήμη, για ζωντανούς ανθρώπους που ζουν στις μέρες μας, αλλά είναι κυνηγημένοι από τις μνήμες τους. Και η πράξη της λήθης μας κυνηγά. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πράγματα που δεν ξεχνιούνται. Πόσο μάλλον όταν τα σημάδια στο σώμα σου στο υπενθυμίζουν διαρκώς.
[/toggle]