1o ELFF: Πεταλούδες πίσω από τους τοίχους
To 1o En Lefko Film Festival συνεχίζεται και ρίχνει το βάρος της και στη μικρή οθόνη, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε την Κυριακή, εκτός από τα δύο πρώτα επεισόδια του Fargo, και την γαλλική μίνι σειρά Πίσω από τους Τοίχους.
Πεταλούδες στο Στομάχι
Τρεις νεαροί που ζουν στην Αγγλία αναζητούν διέξοδο από τη ζωή τους μέσα από σεξ και πορνό. Ένας από αυτούς έχει ένα μυστικό που δεν μπορεί να μοιραστεί με κανέναν. Περνά τις μέρες του ως επί το πλείστον μόνος του, παλεύοντας με τους δαίμονές του. Η ταινία κατέκτησε Κρυστάλλινη Άρκτο στο Βερολίνο, αλλά παρά το στυλιζάρισμα, ο σκηνοθέτης Ραφαέλ Καπελίνσκι κάνει κάποιες παράξενες επιλογές. Επιλέγει τον λυρισμό και το κωμικό στοιχείο σε μία αταίριαστη ιστορία και δεν καταφέρνει να σε πείσει για τα κίνητρα των κεντρικών του χαρακτήρων -αλλάζοντας ακόμα και κεντρικό ήρωα στο τέλος της ταινίας. Η ρομαντική ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν ταιριάζει με τη φαινομενική σκληρότητα του θέματος και η αποκάλυψη του τέλους μοιάζει απλά ένα τέχνασμα, το οποίο δεν φαίνεται να έχει στέρεες βάσεις στη δραματουργία.
Το Δίχτυ
Βορειοκορεάτης ψαράς βρίσκεται κατά λάθος στη Νότια Κορέα, όταν η μηχανή της ψαρόβαρκάς του χαλάει. Εκεί, οι Αρχές της Νοτίου Κορέας θα τον αντιμετωπίσουν ως κατάσκοπο αρχικά και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να τον πείσουν να αυτομολήσει, αλλά εκείνος δηλώνει πεπεισμένος να επιστρέψει στην οικογένειά του. Ο Κιμ Κι-Ντουκ επιστρέφει με μία πιο mainstream ιστορία, στην οποία προς τιμήν του δεν αποφεύγει να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα και της Νοτίου Κορέας. Η χώρα δεν παρουσιάζεται ως παράδεισος απέναντι σε έναν κομμουνιστικό εφιάλτη: αντιθέτως, ο Κιμ Κι-Ντουκ εκφράζει τις ανησυχίες του, δείχνοντας μια χώρα που η εμμονή στον καπιταλισμό την έχει οδηγήσει να χάσει την ελευθερία της. Ο Βορειοκορεάτης ψαράς είναι εκεί ως σύμβολο μιας απλοϊκής ζωής, αλλά σύντομα ο Κιμ Κι-Ντουκ θα δείξει ότι οι δύο χώρες έχουν περισσότερα κοινά από ότι θα περίμενε κανείς. Γιατί όταν τελικά ο άνδρας επιστρέφει στη Βόρειο Κορέα, συναντά και εκεί αντίστοιχη συμπεριφορά από τις Αρχές. Σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας, ο Κιμ Κι-Ντουκ κρατάει το πολιτικό σχόλιό του σε απλοϊκό -ακόμα και αφελές- επίπεδο. Οι αξιωματούχοι εμφανίζονται ως καρικατούρες, φιγούρες που φωνάζουν, οργίζονται και χτυπιούνται, ενώ η υπερβολή κυριαρχεί ακόμα και στα θετικά συναισθήματα -με τον νεαρό αστυνομικό που καλείται να προσέχει τον ψαρά να νοιάζεται πολύ περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς για αυτόν. Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι ο Κιμ Κι-Ντουκ παρουσιάζει επίτηδες έτσι τους χαρακτήρες του, ωστόσο εγώ δεν έχω πειστεί τελείως. Σαφώς καλύτερο -και πιο «δεμένο» αφηγηματικά- το τελευταίο κομμάτι της ταινίας, όπου ένας κύκλος κλείνει με την επιστροφή του ψαρά στην πατρίδα του και φυσικά το εξαιρετικό φινάλε που αποδεικνύει ότι ο Κιμ Κι-Ντουκ διαθέτει την ικανότητα να αφηγηθεί πάνω από όλα βαθιά ανθρώπινες ιστορίες.
Πίσω από τους Τοίχους
Αργά το βράδυ παρακολουθήσαμε την τηλεοπτική σειρά του καναλιού Arte, ένα μείγμα θρίλερ και ρομαντικής ταινίας μυστηρίου. Μια γυναίκα που παλεύει με τα τραύματα του παρελθόντος κληρονομεί ένα σπίτι από άγνωστο γείτονά της. Σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι το σπίτι αυτό είναι μία πύλη που την οδηγεί σε έναν άλλο χωροχρόνο. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν της, αλλά και με νέους κινδύνους και εκπλήξεις. Εάν η μίνι σειρά «Πίσω από τους Τοίχους» αποφάσιζε να επικεντρωθεί μόνο στον τρόμο, τότε θα έχανε το στοίχημα. Έτσι όπως έχει χτιστεί, όμως, αποτελεί μια συναρπαστική περιπέτεια με ρομαντισμό, μυστήριο και αγωνία. Ο Ερβέ Αντμάρ την έχει χτίσει κομμάτι – κομμάτι και το γεγονός ότι προφανώς ξεκίνησε το πρότζεκτ έχοντας ήδη σκεφτεί τη λύση του μυστηρίου, οδηγεί στο να υπάρχουν στη σειρά μικρές πολύτιμες λεπτομέρειες που δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, αλλά προσφέρουν πολλά στην εμπειρία της θέασης. Φυσικά, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο εικαστικό κομμάτι: εξαιρετική φωτογραφία από τον Φιλίπ Πιφετό και σκηνικά και κοστούμια που δεν χορταίνεις να τα χαζεύεις σε μία σειρά που προφανώς έχει φτιαχτεί για να προβάλλεται σε μεγάλη οθόνη.
Δέρματα
Μια σπονδυλωτή ταινία, πνιγμένη στο ροζ, τη διαστροφή αλλά και τις παραμορφώσεις, είναι στην ουσία της μια δραματική queer προσέγγιση περί ελευθερίας και προσέγγισης της διαφορετικότητας, ίσως πιο προφανής από όσο θα περίμενε κανείς. Ο νεαρός μαδριλένος ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, Εδουάρδο Καζανόβα, εδώ με το Pieles, κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, με τις δυο τελευταίες του ιδιότητες, χωρίς να πρωταγωνιστεί η ίδιος. Είναι ένα ενδιαφέρον μείγμα, με επιρροές από τα Φρικιά, μέχρι το Δέρμα που Κατοικώ του Αλμοδοβάρ -εξ’ου και οι συσχετίσεις του Καζανόβα ως το μικρό διεστραμμένο αδερφό του- που βέβαια έχει και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον στην προσέγγιση του και την προσεγμένη του παραγωγή. Από την άλλη όμως, χάνει στο σύνολο της στο βασικό σημείο της, ότι αναζητά να «ωραιοποιήσει» την παραμόρφωση, όχι να την υπερασπιστεί ή να την αποδεχτεί. Πόσο μάλλον να την χρησιμοποιήσει επιχειρώντας σε σημεία να βγάλει από αυτό γέλιο. Οι άνθρωποι (δυστυχώς) δείχνουν ρατσισμό προς οτιδήποτε μη συνηθισμένο ή που δεν υπακούει ότι επιτάσσει η αισθητική τους και αν θέλει κάποιος να δείξει «ασχήμια» πασπαλισμένη με χρυσόσκονη και ροζ γιρλάντες, μοιάζει περισσότερο να μας κοροϊδεύει ή να προσπαθεί να προκαλέσει, παρά να εστιάζει σωστά στο στόχο του, την εσωτερική ασχήμια των ανθρώπων, της ψυχής, κάτω από το δέρμα. Έχουμε, λοιπόν, ουσιαστικά, κάποια σκετσάκια που βάζουν πολύ περισσότερα στο ίδιο καζάνι από αυτά που μπορούν να διαχειριστούν, με αποτέλεσμα να αφήνουν μη ολοκληρωμένα ανεπτυγμένους χαρακτήρες και μια ελεύθερα δημιουργική ελαφρότητα, που μοιάζει να εκμεταλλεύεται ρεαλιστικά και μη στοιχεία, για να φτιάξει το δικό της μαγικό σύμπαν, το οποίο πιθανότατα προορίζεται για περιορισμένο κοινό.
