ΘΕΜΑΤΑΦεστιβάλ

22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που αξίζει να δείτε

Μια μικρού μήκους ταινία, είτε μυθοπλασίας είτε τεκμηρίωσης, μπορεί να κρύβει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από μια μεγάλου μήκους. Αυτό επιβεβαιώνεται από πολλές επιλεγμένες ταινίες τεκμηρίωσης μικρού μήκους που προβάλλει online το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ενώ ακολουθούν ορισμένες από αυτές που σίγουρα αξίζει να προσθέσετε στη λίστα σας.

Ο Χειροπαλαιστής – The Arm Wrestler,του Γιώργου Γούση και του Γιώργου Κουτσαλιάρη

Αντικείμενο παρατήρησης στον “Χειροπαλαιστή” είναι ο Παναγιώτης, ένας τριαντάχρονος πρωταθλητής στο άθλημα της χειροπάλης (bras de fer) και ιδιοκτήτης καφενείου σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Ο Παναγιώτης είναι ένας άντρας με όνειρα και φιλοδοξίες που μέσα του έχει το μικρόβιο του πρωταθλητισμού σε όλα του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Εκφραστικότατος, με χιούμορ και με άνεση επαγγελματία ηθοποιού, ο πρωταγωνιστής μοιράζεται στη κάμερα τους στόχους του και μας συστήνει τη καθημερινή του πάλη για να τους εκπληρώσει. Συντηρεί το καφενείο, γίνεται κλόουν σε παιδικά πάρτι, και προπονείται για έναν επικείμενο αγώνα στην Αθήνα.

Μέσα σε λίγα λεπτά, το ντοκιμαντέρ καταφέρνει να θίξει ζητήματα της σύγχρονης πραγματικότητας μέσα από τη ματιά ενός νέου άνδρα, και κυρίως αυτό της αιώνιας διαμάχη ανάμεσα στο όραμα και στο όνειρό του και στην δύσκολη πραγματικότητα που του επιφυλάσσει η ελληνική επαρχία. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Γούσης, μπορεί να ανήκει στον κόσμο των κόμικ αλλά με το ντοκιμαντέρ του παραδίδει ένα εξαιρετικό δείγμα της ελληνικής πραγματικότητας, κινηματογραφώντας τη ζωή του αδερφού του Παναγιώτη.

Να σημειώσουμε μάλιστα ότι η ταινία απέσπασε πρόσφατα το Βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Βραβεία Ίρις 2020) Καλύτερης Μικρού Μήκους ενώ το 2019 είχε αποσπάσει το Β’ Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας 2019.

Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ – Jesus Was Born in Rosiclaire, του Κώστα Δημολίτσα

“Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ” αποτελεί έναν φόρο τιμής στο Ροζικλαίρ, τον θρυλικό κινηματογράφο της οδού Πατησίων και σε όλα τα μυστικά που έκρυβε η σκοτεινή και “βρώμικη” αίθουσά του. Πρόκειται για έναν από τους πιο θρυλικούς και ταυτόχρονα”απαγορευμένους” κινηματογράφους της Αθήνας με σχεδόν μισό αιώνα ζωής, που μεγάλωσε γενιές ανθρώπων μέσα από αισθησιακές, ασιθηματικές ταινίες, νουάρ, μυστηρίου κ.λ.π.

Σκηνοθέτες, δημοσιογράφοι, ποιητές, συγγραφείς, μεταξύ των οποίων ο Κώστας Φέρρης, η Μπέτυ Βακαλίδου, ο Νίκος Ζερβός και άλλοι σπουδαίοι, μιλούν στην κάμερα και αφηγούνται βιώματα, αναμνήσεις, ιστορίες που έχουν ακούσει για το τί συνέβαινε όταν ξεκινούσε η ταινία: παράνομα αγγίγματα, μυρωδιά ψημμένης ρέγγας ,έντονος ερωτισμός και θεατές που γινόντουσαν ένα μέσα στη σιωπή και σε μια συνομωσιακή ατμόσφαιρα και απολάμβαναν ελεύθερα τον κινηματογράφο.

Την ταινία τεκμηρίωσης του σκηνοθέτη Κώστα Δημολίτσα ντύνουν δύο τραγούδια του Λουκιανού Κηλαϊδόνη, ακούγονται κείμενα των Νίκου Νικολαΐδη, Πάνου Κουτρουμπάση, Πέτρου Μανταίου, και Λευτέρη Ξανθόπουλου και όλα αυτά δένουν αρμονικά και επιτυχημένα με την επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ. Για όσους ξέρετε το Ροζικλαίρ, είναι η ευκαιρία να το θυμηθείτε και για όσους το άκουσμά του δε σας λέει κάτι, ήρθε η ώρα να το μάθετε.

Ανθισμένα κορίτσια – Girls in Flower, της Κωστάντζας Καψάλη

Τα “Ανθισμένα Κορίτσια” είναι η πρώτη μικρού μήκους ταινία της Κωστάντζας Καψάλη και πρόκειται για μια πειραματική ταινία αφιερωμένη στη γυναίκα. Εμπνευσμένο από το έργο του Προυστ «Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών», το φίλμ εξερευνά τη θηλυκότητα στην ώριμη ηλικία μέσα από τολμηρή γυναικεία ματιά.

Με κάμερα στο χέρι και πολύ κοντινά πλάνα στις λεπτομέρειες του γερασμένου σώματος η δημιουργός θέλει να θίξει την σχέση της γυναίκας και της πολυσύνθετης φύσης της με τον χρόνο. Η πολυπρόσωπη φύση της έγκειται στα πρόσωπα που φέρει η κάθε γυναίκα,όπως αυτό της θηλυκής της πλευράς, της μητρικής φιγούρας, της συντρόφου,της συζύγου κ.λ.π. Πώς εγγράφεται ο χρόνος σε κάθε ένα από αυτά τα πρόσωπα, που δεν είναι παρά το ίδιο ένα; Η αιώνια δύναμή της αλλοιώνεται από τις ρυτίδες και τις ζάρες του σώματό της, ή μήπως αυτή μένει για πάντα ανθισμένη;

Ηρώ Εμμανουήλ

Εθισμένη στην τέχνη του σινεμά με αδυναμία στον παλιό καλό βωβό κινηματογράφο… Mη τρομάζετε όμως, βλέπω και καινούριες ταινίες και ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου για κάθε μία από αυτές… Ευτυχώς, ποτέ δεν είναι αρκετές!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *