24o ΦΝΘ: Η ιστορία μιας cult ταινίας από την Ουρουγουάη
«Απευθείας σε βίντεο» είναι ο τίτλος του ιδιότυπου ντοκιμαντέρ του Εμίλιο Σίλβα Τόρες, μια συμπαραγωγή Ουρουγουάης – Αργεντινής που μπαίνει βαθιά στον κόσμο μιας cult ταινίας από την Ουρουγουάη και του μυστηριώδους σκηνοθέτη της, του Μανουέλ Λάμας.
Χωρισμένο σε τρία μέρη το ντοκιμαντέρ ξεκινά μάλλον συμβατικά, με τον σκηνοθέτη (αλλά και άλλους σκηνοθέτες και φανατικούς θαυμαστές της) να μιλούν για την ταινία Άσκηση βίας σε νεαρή δημοσιογράφο, μία ταινία που έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στην Ουρουγουάη, όπου φαίνεται ότι οι φανατικοί θαυμαστές της δεν χορταίνουν να την βλέπουν ξανά και ξανά. Η υπόθεση της μυστηριώδους αυτής ταινίας έχει ως εξής: Νεαρή δημοσιογράφος που μελετά τα φαινόμενα βίας, γίνεται η ίδια αντικείμενο μίσους από έναν γιο που βλέπει να χάνει την εύνοια της μητέρας της για χάρη του νεαρού εραστή της. Στην ταινία συμβαίνουν πολλά και διάφορα (που συνοψίζονται στο τρέιλερ της ταινίας ως εξής: «Δράση… Έρωτας… Μυστήριο… Σεξ… Μαγεία». Θέλοντας να μάθει περισσότερα για την ταινία, ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ προσπαθεί να εντοπίσει τους ηθοποιούς της. Ωστόσο, αν και καταφέρνει να βρει κάποιους, αυτοί εμφανίζονται απρόθυμοι να του μιλήσουν (ενώ αρχικά είχαν συμφωνήσει). Καταφέρνει να εντοπίσει και την πρωταγωνίστρια της ταινίας, μέσω της οποίας θα μάθει περισσότερα πράγματα για τον δημιουργό Μανουέλ Λάμας.
Η προσπάθεια προσέγγισης του Λάμας οδηγεί τον Τόρες στην εγκατάλειψη της συμβατικής κινηματογράφησης για χάρη της κατάβασης σε έναν σχεδόν σουρεαλιστικό κόσμο. Στην πορεία ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ ανακαλύπτει και άλλες ξεχασμένες ταινίες, χαμένα πλάνα, αλήθειες που δεν θα ήθελε να μάθει, συναντά ανθρώπους που τον γνώρισαν και προσπαθεί να ολοκληρώσει το παζλ της ταινίας και του σκηνοθέτη της. Ήταν σαδιστής; Μισογύνης; Ποιητής; Μεγάλος καλλιτέχνης; Ή απλά κάποιος που σε πείσμα όλων επέμενε να γυρίζει ταινίες;
Σαφή απάντηση προφανώς το ντοκιμαντέρ δεν μας δίνει ποτέ. Μας βάζει, όμως, σε έναν γοητευτικό κόσμο για τον οποίον -παρά το πέρασμα σε διαφορετικά είδη που μπορεί να προκαλεί σύγχυση στον θεατή- θέλεις να μάθεις περισσότερα.
Και φυσικά το ντοκιμαντέρ δεν είναι μόνο η ιστορία μιας ταινίας, αλλά εκφράζει βαθύτατα και την αγάπη στο ψηφιακό μέσο. Στην βιντεοκασέτα, στις χαμένες κόπιες, στα βιντεοκλάμπ που κλείνουν. Η προσπάθεια εντοπισμού αυτού του υλικού μέσα σε στοίβες από βιντεοκασέτες, χαμένες σε μετακομίσεις, χωματερές, κλεισμένες σε κούτες και αποθήκες είναι σχεδόν συγκινητική και αποτελεί ένδειξη μιας εποχής που μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
