24ες Νύχτες Πρεμιέρας: Climax, η νέα πρόκληση του Gaspar Noe

 

 

Δεκαέξι χρόνια έχουν περάσει από το σκάνδαλο του Γκασπάρ Νοέ και το Μη Αναστρέψιμος, και ο σκηνοθέτης επιμένει στο δικό του ύφος και στην δική του μανιέρα. Και στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών παρουσίασε το CLIMAX, την τελευταία του ταινία και μάλιστα πήρε και το βραβείο στο τμήμα της εβδομάδας των σκηνοθετών. Με ένα σενάριο όπως είπε και ο ίδιος πέντε σελίδων. Μόνο που ξέρουμε καλά πως η δύναμη του σινεμά που πρεσβεύει ο Γκασπάρ , δεν είναι οι ιστορίες του αλλά ο τρόπος που τις παρουσιάζει και παρασύρει τον θεατή. Αν ο ίδιος είναι διατεθειμένος βέβαια.

 

Η ταινία ως συνήθως ξεκινάει με τους τίτλους τέλους. Έπειτα βλέπουμε βιντεοσκοπημένες οντισιόν (βρισκόμαστε στο 1996) Γάλλων χορευτών που απαντάνε σε ερωτήσεις σχετικά με τον χορό, την ζωή τους, τα ναρκωτικά και το sex. Όλοι θέλουν να συμπεριληφθούν σε αυτήν την μεγάλη περιοδεία που θα γίνει στην Αμερική.  Γύρω από την οθόνη των οντισιόν, ο σκηνοθέτης φροντίζει να μας προϊδεάσει για το τι θα παρακολουθήσουμε με συγκεκριμένα βιβλία και ταινίες που περιστοιχίζουν το κάδρο. Και ξαφνικά μεταφερόμαστε στην πρόβα τους και το πάρτι που λαμβάνει χώρα σε ένα εγκαταλελειμένο σχολείο. Μια εκπληκτική δεκάλεπτη σκηνή χορού και μουσικής με τα σώματα να αψηφούν κάθε είδους βαρύτητα και φυσιολογικής κίνησης και ο Noe δείχνει να κερδίζει το παιχνίδι της ατμόσφαιρας και της έντασης από την αρχή. Μαθαίνουμε σιγά σιγά τους χαρακτήρες, οι οποίοι ξεδιπλώνονται σταδιακά πίνοντας μια σανγκρία ποτισμένη με LSD. Αλλά από ποιον; Όταν θα αρχίσουν να υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά, ο καθένας τους θα ζήσει την δική του εμπειρία και μαζί τους και εμείς ως θεατές.

Κόκκινοι φωτισμοί, διάδρομοι, κάμερα που αναποδογυρίζει, φωνές, δυνατή μουσική ( από daft punk και Giorgio Moroder μαζί και μερικά ορόσημα dance techno κομμάτια των 90ς) και ένα σκηνικό που κάθε λεπτό που περνάει γίνεται ασφυκτικά ανυπόφορο. Αλλά ο τρόπος που μας το παρουσιάζει ο προκλητικός σκηνοθέτης, είναι τουλάχιστον γοητευτικός και μας δείχνει πως μπορεί στα 55 του έτη να σκηνοθετεί με δυναμική και όχι αισθητική video clip. Αλλά με γνήσια κινηματογραφική άποψη. Κάθε χορευτής και σε διαφορετικό trip. Οι περισσότεροι σε κακό trip που θα οδηγήσει και σε παρεκτροπές. Με μπροστάρισα την εκπληκτική στον χορό (διαπιστευμένη ως χορεύτρια από τις περιοδείες της Madonna) Sofia Boutella, η οποία περνάει το πιο εφιαλτικό αλλά σχετικά ανώδυνο τριπ, στα 88 λεπτά της ταινίας θα μας κάνει να αναρωτηθούμε πως θα αντιδρούσαμε αν βρισκόμασταν και εμείς εκεί.

Το σινεμά του Gaspar Noe είναι πολύ ιδιαίτερο. Και δεν είναι το γνωστό του ή θα το αγαπήσεις ή δεν θα το αντέξεις. Είναι να μπορέσεις να βιώσεις την κινηματογραφική εμπειρία που σου προσφέρει. Δεν βλέπεις Χόλιγουντ αλλά ούτε και ευρωπαϊκό σινεμά. Βλέπεις περίεργες ιστορίες τοποθετημένες συνήθως σε ένα απόλυτα κινηματογραφικό περιβάλλον τις περισσότερες φορές εφιαλτικό. Αυτό το λες άποψη. Λειτουργεί αποκλειστικά σε μεγάλη οθόνη και με ήχο στην διαπασών, οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια θέασης μειώνει την δύναμη της ταινίας. Σανγκριά σας κέρασα;