Τα καλύτερα των 4 χρόνων: Οι «παίκτες»
4 ερμηνείες που μας καθήλωσαν
2010: Τζέσε Άιζενμπεργκ (The Social Network): Μπορεί να μην μας… γεμίζει το μάτι. Μπορεί το «look» του να είναι… αντιτουριστικό, όπως λέγαμε εμείς οι παλιότεροι. Να μην του δώσουν ποτέ ρόλο ζεν-πρεμιέ και να μην δει το όνομά του στη λίστα με τους πιο «καυτούς» εργένηδες του Χόλιγουντ. Καλύτερα. Γιατί ο Τζέσε Άιζενμπεργκ είναι φτιαγμένος για άλλους, πιο δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους -και όχι απαραίτητα σε ανεξάρτητες παραγωγές, αλλά και σε πιο «mainstream» ταινίες. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ τον ανακάλυψε, τον εμπιστεύθηκε και του έδωσε το ρόλο του Μαρκ Ζούκερμπεργκ στην ταινία «The Social Network». Κι εκείνος τον δικαίωσε, ερμηνεύοντας με αξιοζήλευτη ταύτιση και συνέπεια τον «nerd», δαιμόνιο και απόλυτα μοναχικό τύπο, που δεν δίστασε ακόμα και να «πουλήσει» τους λίγους, πραγματικούς φίλους του, για να δημιουργήσει το φαινόμενο «Facebook» και να μην νιώθει ποτέ «μόνος»…
2011: Πολ Τζιαμάτι (Ο τρόπος του Μπάρνεϊ): Δεύτερος… αντιτουριστικός ηθοποιός στην ίδια λίστα. Ιδανικός παρτενέρ μεγάλων σταρ σε δεύτερους ρόλους, ο Τζιαμάτι είναι ένας ηθοποιός που δεν απογοητεύει ούτε όταν μία ταινία στηρίζεται εξ ολοκλήρου πάνω του. Και αυτό συμβαίνει στον «Τρόπο του Μπάρνεϊ», με τον ίδιο σε ένα ανεπανάλητο ερμηνευτικό κρεσέντο ως ο ομώνυμος ήρωας, που αγαπά με το δικό του, υπερβολικό, τρόπο, τη ζωή, τις καταχρήσεις και τις γυναίκες. Είναι απίστευτο πως στο τέλος της ταινίας διαπιστώνεις ότι ο τύπος ήταν στην ουσία ένα «κάθαρμα», αλλά δεν μπόρεσες να μην τον αγαπήσεις.
2012: Μάθιου ΜακΚόναχι (Killer Joe): Πότε ακριβώς αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο Μάθιου ΜακΚόναχι δεν είναι απλά ένας ξανθός τύπος που αρέσκεται να κυκλοφορεί ημίγυμνος στις ταινίες του, επιδεικνύοντας το γυμνασμένο του σώμα; Στον «Δικηγόρο Σκοτεινών Υποθέσεων». Και πότε μείναμε με ανοιχτό το στόμα, βλέποντας τον να υποδύεται έναν χαρακτήρα, τόσο κόντρα με όλες τις προηγούμενες δουλειές του; Στο «Killer Joe». Σκοτεινός, υποβλητικός, απειλητικός, προκλητικός, με υποδόριο «μαύρο» χιούμορ, ο ΜακΚόναχι αφήνει πίσω του το παρελθόν σαχλοταινιών, όπως το «Πώς να χωρίσετε σε δέκα μέρες» και διαγράφει μια εξ ολοκλήρου νέα κινηματογραφική πορεία, την οποία, όπως φαίνεται και από το φετινό «Mud», είναι αποφασισμένος να υπηρετήσει πιστά.
2013: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν (Μια Στάση πριν το Τέλος): Ο διάσημότερος και κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, Μάικλ Τζόρνταν, έκανε κάποτε ένα πέρασμα από τον κινηματογράφο, το οποίο σήμερα δεν θέλει να θυμάται κανείς -ούτε ο ίδιος ο «Air». Ο συνονόματός του, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, κατάφερε με μία ταινία, να θεωρείται ως ο «επόμενος Ντένζελ Ουάσινγκτον» του αμερικανικού κινηματογράφου. Είναι ίσως πολύ νωρίς για έναν τέτοιο «διθύραμβο», όμως ο νεαρός Αφροαμερικανός ηθοποιός είναι απλά συγκλονιστικός στον «αβανταδόρικο» ρόλο που του δίνεται στην ταινία-έκπληξη της χρονιάς, η οποία βασίζεται σε πραγματική ιστορία.
Frank Serpico
4 ηθοποιοί που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη
Tom Cruise: οι εφηβικοί έρωτες κρατούν για πάντα!
Julia Roberts: γιατί όταν χαμογελάει φωτίζεται όλη η οθόνη!
Natalie Portman: γιατί είναι η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της, γιατί δεν κολλάει πουθενά, γιατί δοκιμάζει τα πάντα, γιατί έχει προσωπικότητα!
Meryl Streep: γιατί κάθε φορά αναρωτιέσαι τι καλύτερο μπορεί να κάνει σε κάθε ταινία και κάθε φορά σε εντυπωσιάζει! Όπως είπε και η Amy Poehler στις περσινές Χρυσές Σφαίρες, είναι πολύ καλή ακόμα και στην …γρίπη!
Ε.Τ. ο Εξωγήινος
και 4 που δεν θα θέλαμε να ξαναδούμε στα μάτια μας
Seth Rogen (50/50, This is the End) : αχώνευτος,αηδιαστικός,ενοχλητικός, δε κοιτάει τα χάλια του το βόδι, το παίζει και ποθητός,τάχα μου,εραστής. Βρε ουστ!
Jessie Eisenberg (Social Network, Now You See Me, To Social Network, To Rome With Love) : φάτσα για πολλά σκαμπίλια. Και φωνή απαίσια, για να εύχεσαι να έπασχες από κώφωση. Ή αυτός από μουγκαμάρα. Γιατί δεν ψοφάει επιτέλους;
Jack Gleeson (Game of Thrones) : Αναρωτιέμαι ήδη απ’τον πρώτο κύκλο της σειράς, είναι άραγε εξίσου κωλόπαιδο και εκτός ρόλου, ή απλώς εκπληκτικός Τζόφρι;
Monia Chokri (Lawrence Anyways, Φανταστικές Αγάπες) : Η αλόγα με το κραγιόν. Και στις 2 ταινίες του Dolan που την είδα,μου έσπασε τα νεύρα με την άσχημη,ξινή φάτσα της, τα μάτια της που γούρλωνε για να παραστήσει την έκπληκτη. Μα να μη μπορώ να τη σφαλιαρίσω;
Φράνσις
4 σκηνοθέτες που ξεχωρίζουμε
Steve McQueen
Ο «πρωτοεμφανιζόμενος» σκηνοθέτης που μας έπεισε ότι πρέπει να ασχοληθούμε μαζί του.
Όταν είδα το Shame κατάλαβα ότι έπρεπε να δω το συντομότερο δυνατό ότι δουλειά είχε το όνομα του… και αυτή ήταν η εξής μία, το Hunger. Το οποίο ντρέπομαι να ομολογήσω ότι δεν είχα αντιληφτεί την ύπαρξη του πριν το Shame. Με μόνο δύο ταινίες κατάφερε να μας κινήσει το ενδιαφέρον γύρω από το όνομά του . Ψάχνοντας να βρω τον χρόνο να δω αυτές τις μέρες το 12 Χρόνια Σκλάβος (την τρίτη του ταινία!), και ακούγοντας τις φήμες για κυριαρχία της ταινίας στα Όσκαρ, είναι σίγουρο πλέον ότι μιλάμε για έναν σκηνοθέτη που αξίζει τον χρόνο μας.
Michael Haneke
Γιατί μας χάρισε το Amour, μια αλλιώτικα ρομαντική ιστορία.
Το Amour είναι μια ταινία που όσοι την είδαμε θέλουμε να συζητήσουμε γι’ αυτήν, είτε για να την επικρίνουμε για την σκληρότητά της είτε να την εκθειάσουμε για την αυθεντικότητά της. Πολλοί αναρωτηθήκαμε τι θα κάναμε στην θέση του πρωταγωνιστή. Ελπίζω απλά να μην χρειαστεί ποτέ να το μάθω.
James Cameron
Ο σκηνοθέτης που μας έμαθε τι σημαίνει (καλό) 3D.
Το Avatar βγήκε στις αίθουσες κάπου εκεί που ξεκινούσαν και οι Cinepivates… κατά κάποιον τρόπο έχουμε μαζί γενέθλια. Μια ταινία που γέμιζε κινηματογραφικές αίθουσες μέχρι την πρώτη σειρά για μέρες, αφήνοντας εντυπωσιασμένους με το τρισδιάστατο θέαμα θεατές. Δυστυχώς όμως κάπου εκεί τελειώνει και ο ενθουσιασμός του κοινού με το 3D, τουλάχιστον για το ελληνικό κοινό. Κάτι το πολύ ακριβό εισιτήριο, κάτι η πολύ κακή ποιότητα στις περισσότερες ταινίες που βαπτίζονται 3D χωρίς να είναι, οδήγησαν στο να χαθεί η μαγεία που μας έπεισε ο Cameron ότι υπάρχει στις 3D ταινίες. Μην απελπιζόμαστε όμως, αναμένουμε νέα ταξίδια στον Πλανήτη Πανδώρα!
Peter Jackson
Ο σκηνοθέτης που πήγε το 3D ένα βήμα πιο πέρα.
Πέρυσι το Χόμπιτ ήταν το talk of the town για τα Χριστούγεννα, και ίσως να είναι και φέτος. Τα 48 καρέ δεν ξέρω αν πέτυχαν τον σκοπό τους, καθώς πολύ τα καταδίκασαν ότι προσφέρουν μια πιο ρεαλιστική εικόνα (εικόνα ντοκιμαντέρ) από αυτήν που «υπόσχεται» ο κινηματογράφος. Εγώ το λάτρεψα! Και υποκλίνομαι σ’ εκείνους που είναι μπροστά από την εποχή τους τεχνολογικά, και πάντα έχουν να αντιμετωπίζουν τους δύσπιστους απέναντι στις καινοτομίες. Αν θα εδραιωθεί το 3D στα 48 καρέ, είναι κάτι που θα το δείξει ο καιρός… Σημασία έχει ότι κάποιος τόλμησε να μας το μάθει!
Nemo
