55ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Κυριακής (02/11/14)
Η καλή πορεία στο box office, των ταινιών του Φεστιβάλ συνεχίστηκε και την Κυριακή, με πολλές από τις ταινίες να είναι sold out. Ανάμεσά τους ήταν τα Johanna, Magical Girl, The Tribe, The Cut. Οι ουρές στα εκδοτήρια ήταν και σήμερα μεγάλες και ελπίζουμε να βλέπουμε την ίδια εικόνα και τις επόμενες ημέρες στο Φεστιβάλ.
Την Κυριακή, το ενδιαφέρον μας τράβηξαν οι ταινίες Δύο Ημέρες Μία Νύχτα, Όπερ Έδει Δείξαι και Αρκτική, ενώ στο Διαγωνιστικό Τμήμα προβλήθηκαν το The Tribe και το She’s Lost Control, το καθένα με το δικό του ενδιαφέρον.
Πολλές οι ενδιαφέρουσες προτάσεις και για τη Δευτέρα, ανάμεσα τους οι επαναληπτικές προβολές των Αρκτική, Magical Girl, Tales και του Γύπα, ενώ έρχονται να προστεθούν νέες επιλογές με το Φιντέλιο: Η Οδύσσεια της Αλίκης, του Μπορλετώ, η δανέζικη Σιωπηλή Καρδιά του Μπίλι Όγκουστ και το ‘Α‘ του Στάθη Αναστασίου.
The Cut
(Σκηνοθεσία: Fatih Akin / Γερμανία-Τουρκία-Γαλλία-Ιταλία-Ολλανδία-Πολωνία-Καναδάς / 138′)
Ο Φατίχ Ακίν ασχολείται με την Γενοκτονία των Αρμενίων, λίγο πριν τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη μαύρη αυτή επέτειο. Οι Τούρκοι παίρνουν αιχμαλώτους τους άνδρες Αρμένιους ενός χωριού και στη συνέχεια τους εκτελούν. Ο ήρωας της ταινίας καταφέρνει να σωθεί και ξεκινά ένα ταξίδι για να δει τι έχει απογίνει η οικογένειά του. Η προσέγγιση του Φατίχ Ακίν είναι αρκετά mainstream. Ο θάνατος, η συμφορά, η προσφυγιά είναι δύσκολα ζητήματα να περάσουν στο πανί και ο Ακίν καταγράφει την ανθρώπινη δυστυχία με τρόπο που λίγο σε αγγίζει συναισθηματικά. Είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι η πιο συγκινητική στιγμή της ταινίας είναι εκείνη κατά την οποία ο ήρωας παρακολουθεί τον Τσάρλι Τσάπλιν στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία The Kid. Ο τρόπος που αντιδρά ο ήρωας στα παθήματα του Τσάπλιν και στον αποχωρισμό από το παιδί του, σε συγκινεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην οθόνη. Ο Ταχάρ Ραχίμ προσεγγίζει τον ήρωά του με ήρεμη δύναμη από τη στιγμή που χάνει τη φωνή του. Στα αρνητικά το πολύ προβλέψιμο φινάλε της ταινίας.
Τάιλερ
Δυο Μέρες, Μια Νύχτα (Two Days, One Night)
(Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne / Γαλλία-Βέλγιο-Ιταλία-Ολλανδία / 95′)
Κοινωνικό σινεμά στην εποχή της κρίσης από τους Βέλγους αδελφούς Νταρντέν. Η Σαντρά μαθαίνει ότι μπροστά στο δίλημμα των μπόνους ή της θέσης της στην εταιρεία, οι συνάδελφοί της επέλεξαν τα πρώτα. Έχει ένα Σαββατοκύριακο πριν από τη νέα ψηφοφορία που μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα και η Σαντρά θα επιλέξει να μιλήσει με τους συναδέλφους της και να προσπαθήσει να τους αλλάξει γνώμη. Επιλέγοντας μία άκρως ρεαλιστική ιστορία, οι αδελφοί Νταρντέν, μιλούν για την αλληλεγγύη και την κρίση όχι τόσο την οικονομική, αλλά κυρίως την ηθική. Η ταινία τους είναι αρκετά απλή στα συστατικά της και σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας τους, ωστόσο διαθέτει μία εξαιρετική ερμηνεία από την κεντρική πρωταγωνίστρια. Η Μαριόν Κοτιγιάρ καταφέρνει να αφήσει πίσω της την περσόνα της μεγάλης σταρ και να παρουσιαστεί ως ένα ευάλωτο πλάσμα, με όρεξη να πολεμήσει για αυτό που δικαιούται.
Τάιλερ
Όπερ Έδει Δείξαι (Quod Erat Demonstrandum)
(Σκηνοθεσία: Andrei Gruzniczki / Ρουμανία / 105′)
Βρισκόμαστε στην κομουνιστική Ρουμανία του 1984. Ο Σορίν, ένας επιφανής μαθηματικός αποφασίζει να κάνει χωρίς την έγκριση του καθεστώτος μια δημοσίευση σε αμερικάνικο περιοδικό για το πεδίο της έρευνας του, την εκμετάλλευση ηχομορφών (π.χ.την αναγνώριση φωνητικών εντολών). Το θέμα γίνεται εθνικό ζήτημα και αρχίζει από τον υπεύθυνο ασφαλείας στενή παρακολούθηση του Σορίν και τον ανθρώπων γύρω του, επηρεάζοντας άμεσα την φίλη του Ελένα που προσπαθεί να πάρει άδεια για να πάει στο εξωτερικό με τον γιο της. Ένα ασπρόμαυρο φιλμ με ωραία φωτογραφία και προσεγμένη αποτύπωση της εποχής που συντελούν στην ατμοσφαιρική απόδοση της αγάπης, τις προδοσίας αλλά και των προσωπικών ελευθεριών και επιλογών. Αυτοκίνητα Lada, παλαιά λεωφορεία γκαζιού και τεράστιοι υπολογιστές αλλά και μικρά αντικείμενα φέρνουν στο νου πόσο κλεισμένες στον εαυτό τους ήταν οι χώρες τότε και την «απειλή» του Radio Free Europe. Για έναν μαθηματικό όλα αντιμετωπίζονται αρχικά με κριτήριο την ορθολογική σκέψη, ακόμα κι ένα παιχνίδι Μπριζ. Το καθεστώς αποδίδεται αδηφάγο και όλοι θεωρούνται «εχθροί» μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ωραία η διπολική παρακολούθηση του επιστήμονα και του υπεύθυνου ασφαλείας, ενώ η πρωταγωνίστρια είναι ουσιαστικά η Ελένα. Στιβαρές ερμηνείες και καταπληκτικά ξεσπάσματα, όπως αυτό του παππού, δείχνουν πόσο καλοδουλεμένοι είναι ακόμα και οι δεύτεροι χαρακτήρες.
Gimli
Αρκτική (Arctic)
(Σκηνοθεσία: Gabri Velazquez / Ισπανία / 78′)
To Arctic πραγματεύεται το θεσμό της οικογένειας έναντι της μοναχικότητας. Δυο φίλοι, ο Σιμόν κι ο Χότα αλητεύουν ολημερής στους δρόμους και φυσικά, όπως πάντα, υπάρχει και μια γυναίκα, η Άλμπα, που μέσα στο όλο χάος μένει έγκυος. Ο Σιμόν αποζητά την ησυχία από την προβληματική οικογένεια του, ενώ ο Χότα αποζητά την οικογένεια που δεν έχει. Ο καθένας αποζητά αυτό που του λείπει. Κι από την ταινία όμως λείπουν πράγματα, νωθρή αρχή και απουσία διαλόγων για να δέσουν την πλοκή. Ο σκηνοθέτης πάντως το σώζει με καλλιτεχνικά πλάνα, πλούσιο ηχητικό μοτίβο και μουσική. Η εσωτερική ευαισθησία των χαρακτήρων αντιτίθεται στην πεζή ζωή τους. Ωραία η εικόνα του Χότα που πετά στη φυλακισμένη μητέρα του μπάλες του τένις με μηνύματα ότι θα γίνει γιαγιά. Η στάση των δυο νεαρών δε δείχνει άρνηση για ενηλικίωση, όπως είπαν ορισμένοι. Περισσότερο δείχνει την προσπάθεια να ζήσουν τη ζωή με τους δικούς τους όρους. Οι κραυγές της γυναίκας στο έρημο δάσος είναι οι κραυγές αυτής της απελπισμένης γενιάς για την ελπίδα μιας επόμενης. Το Arctic αποτελεί άλλη μια περίπτωση καλής φωτογραφίας και σκηνοθεσίας που χωλαίνει όμως στο σενάριο.
Gimli
Η Φυλή (The Tribe)
(Σκηνοθεσία: Μίροσλαβ Σλαμποσκιτσίι/ Ουκρανία/ 130′)
Σαν πείραμα, η Φυλή έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας σκηνοθέτης αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία σε ένα σχολείο για κωφούς και επιλέγει να μη βάλει υπότιτλους στη νοηματική γλώσσα που αυτοί χρησιμοποιούν. Τι θα καταλάβει ο θεατής από αυτά που διαδραματίζονται στην οθόνη; Η ερώτηση που τίθεται στη συνέχεια μπαίνει σχεδόν αυτόματα: Τι καταλαβαίνει ένας κωφός που παρακολουθεί μία ταινία στη γλώσσα του χωρίς υπότιτλους; Πέρα, όμως, από αυτό το τέχνασμα που ανατρέπει όλα όσα θεωρούμε δεδομένα για την αφήγηση, η ταινία δεν διαθέτει κάποια πρωτοτυπία στο σενάριο. Η απλοϊκότητα της ιστορίας εξηγείται και από το γεγονός ότι κάπως η ταινία θα πρέπει να γίνει κατανοητή στον θεατή, οπότε σύνθετες ιδέες φαίνονται να μην χωράνε. Έτσι, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μία συμμορία μαθητών που ζητιανεύει, εκδίδει κορίτσια και επιδίδεται σε βίαιες πράξεις. Οι ισορροπίες ανατρέπονται όταν ένας από τους μαθητές ερωτεύεται ένα από τα κορίτσια.
Τάιλερ
Εκτός Ελέγχου (She’s Lost Control)
(Σκηνοθεσία: Άνια Μαρκάρντ/ ΗΠΑ/ 90′)
Θεραπεύτρια του σεξ στις ΗΠΑ αναλαμβάνει έναν ασθενή που της κινεί το ενδιαφέρον, την ώρα που η προσωπική της ζωή μοιάζει μοναχική. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση από την Άνια Μαρκαράντ σχετικά με την ανθρώπινη και την ερωτική επαφή και τα προβλήματα που αυτή εμπεριέχει. Η δημιουργός προσεγγίζει το θέμα της με ρεαλισμό –σε καμία περίπτωση δεν περνάς την πρωταγωνίστρια για οτιδήποτε άλλο πέρα από ψυχοθεραπεύτρια- και τρυφερότητα. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας μού θύμισε πολύ την Κέιτ Χάντσον, εάν η Χάντσον είχε αποφασίσει να κυνηγήσει πιο εναλλακτικούς ρόλους. Ανθρώπινη, με πολύ καλές ερμηνείες, απλή, δείγμα ενός καλού αμερικανικού κινηματογράφου.
Τάιλερ
Η Έκρηξη (A Blast)
Σκηνοθεσία: Σύλλας Τζουμέρκας / Ελλάδα-Γερμανία-Ολλανδία / 83′)
Νευρώδη σκηνοθεσία, κοινωνικός προβληματισμός, χαρακτήρες στα άκρα: το σινεμά του Σύλλα Τζουμέρκα αρχίζει και διαμορφώνεται και έχει ενδιαφέρον. Η Μαρία είναι μια γυναίκα γύρω στα 30κάτι με τρία παιδιά, άνδρα ναυτικό και όνειρα που ματαιώνονται. Κάποια στιγμή θα αισθανθεί ότι πνίγεται και η αντίδρασή της θα είναι έντονη. Στην ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα δεν υπάρχουν πια μισόλογα για την κρίση: υπάρχουν απλήρωτοι λογαριασμοί, προσπάθειες συννενόησης με το δημόσιο (που απλά αποτυγχάνουν), χρέη… Υπάρχει και ένα πάθος που μετατρέπεται σε απογοήτευση, όταν η πρωταγωνίστρια πρέπει να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά βάρη, έχοντας και τρία παιδιά που μεγαλώνει μόνη της. Και παρ’ όλο που στην αρχή μοιάζει άνισο (έως και ενοχλητικό) και παρ’ όλο που κάποιες από τις σεναριακές υπερβολές που υπήρχαν και στη Χώρα Προέλευσης δεν λείπουν (κυρίως όσον αφορά την οικογενειακή ζωή της ηρωίδας την μάνα καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και την «ειδικών αναγκών και ειδικών δεξιοτήτων» -όπως λέει η ίδια- αδελφή), το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ πιο συγκροτημένο από εκείνο της προηγούμενης ταινίας του και πολύ πιο στοχευμένο. Η έξυπνη ιδέα της παράθεσης σκηνών από διάφορες στιγμές της ζωής της ηρωίδας απογειώνεται στο τέλος, σε ένα υπέροχα σκηνοθετημένο τελευταίο μισάωρο. Πολύ καλή η ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια.
Τάιλερ
Difret
(Σκηνοθεσία: Zeresenay Berhane Mehari / Αιθιοπία / 99′)
Η λέξη Difret στα αιθιοπικά έχει διπλή ετυμολογία, σημαίνει «θαρραλέος» αλλά και «θύμα βιασμού». Ένα μικρό ανήλικο κορίτσι γυρνώντας σπίτι από το σχολείο το απαγάγουν, το χτυπούν και το κλειδώνουν άντρες σε ένα σπίτι για να γίνει γυναίκα ενός από το χωριό που την ήθελε. Το βράδυ ο άντρας την κακοποιεί σεξουαλικά. Το ξυλοφορτωμένο, βιασμένο παιδί καταφέρνει να αποδράσει παίρνοντας την καραμπίνα του άντρα και αυτός και οι άντρες το κυνηγούν και το παιδί πατά τη σκανδάλη και τον σκοτώνει. Τώρα το χωριό έχει ξεσηκωθεί και ζητά την παραδειγματική τιμωρία… του κοριτσιού! Μια υπόθεση που μας βγάζει από τα ρούχα μας, όχι μόνο γιατί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα αλλά περισσότερο γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινή και μιας αντίστοιχη τραγική ιστορία μπορεί να εκτυλίσσεται και αυτή τη στιγμή σε διάφορα μέρη του κόσμου μας. Απαράδεκτες αντιλήψεις και παραδόσεις που δυστυχώς ισχύουν και σήμερα και η θέση της γυναίκας που δεν έχει σηκωθεί πολύ πάνω από το πάτωμα αποτυπώνονται ξεκάθαρα στην ταινία. Η νεαρή δικηγόρος της πόλης και ο δάσκαλος του χωριού είναι από τα λίγα πρόσωπα που θα σταθούν πλάι της. Το σινεμά της Αιθιοπίας μας δίνει ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα, περισσότερο κοντά σε δραματικοποιημένο ντοκιμαντέρ με τη ρεαλιστική εικόνα του, ενώ το στήσιμο της κάμερας παραπέμπει σε ταινίες παλαιότερων δεκαετιών. Δίνει την ευκαιρία για ένα μικρό έθνικ ταξίδι στην εξοχή της Αντίς Αμπάμπα και στις όμορφες μουσικές του αιθιοπικού λαού.
Gimli
O Αμνός (the Lamb)
(Σκηνοθεσία: Kutlug Ataman / Τουρκία-Γερμανία / 87′)
Ένα οικογενειακό δράμα που αντιμετωπίζεται με τρυφερότητα και κωμικά στοιχεία ώστε να είναι ανάλαφρο. Ο μικρός πρωταγωνιστής έφτασε στην ηλικία να κάνει περιτομή, αλλά με τον πατέρα του να μην είναι σωστός οικογενειάρχης, η φτωχική οικογένεια δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά την αγορά του αρνιού για το τραπέζι που είθισται να ακολουθήσει. Το τουρκικό σινεμά προχωρά μπροστά και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την προσεγμένη φωτογραφία και τα καδραρίσματα του σκηνοθέτη, αλλά και από τις εξαιρετικές ερμηνείες των δυο μικρών πρωταγωνιστών, του μικρού αγοριού και -του μόνιμου πειραχτηριού- της αδερφής του. Άλλη μια ταινία με καλή παιδική ερμηνεία μετά τον πιτσιρικά του Σίβας. Αλλά και σε κοινωνικά πεδία φαίνεται να στοχεύει ψηλά κατακρίνοντας πεπαλαιωμένες αντιλήψεις. Το κομμάτι που δεν τολμά με τίποτα να αγγίξει ή έστω να αμφισβητήσει η ταινία είναι αυτό της θρησκείας, γεγονός που χτυπά βαρύγδουπα στον δυτικό κόσμο. Ο σχετικά αργός ρυθμός φέρνει στη μνήμη -τι άλλο;- σίριαλ, ενώ και το σενάριο ήθελε λίγο παραπάνω δουλίτσα, στη σχέση ανάμεσα στο ζεύγος και σε ορισμένους περιφερειακούς χαρακτήρες (π.χ. ο μοτοσικλετιστής).
Gimli
Γη της Θύελλας (Land of Storms)
(Σκηνοθεσία: Adam Csaszi / Ουγγαρία-Γερμανία / 105′)
Νεαρός ταλαντούχος βούλγαρος ποδοσφαιριστής παίζει σε γερμανικό σύλλογο, αλλά μετά από μια ήττα και ένα καβγά στα αποδυτήρια με τον κολλητό του εγκαταλείπει, επιστρέφει στην πατρίδα του κι αποφασίζει να ασχοληθεί με μέλισσες στο ερειπωμένο αγρόκτημα του παππού του, παρέα με ένα πανέμορφο τσοπανόσκυλο. Εκεί γνωρίζει τον Άρον και ανακαλύπτει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Οι δυο νεαροί αποφασίζουν να φτιάξουν τα μελίσσια, αλλά τον περισσότερο χρόνο επισκευάζουν τη στέγη και… ασχολούνται με άλλα πράγματα, ώσπου έρχεται ο πρώην συμπαίκτης και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Ωραία κινηματογράφιση, καλλιτεχνικές λήψεις αλλά και ρεαλιστικότητα δίνουν από την αρχή αχνά στοιχεία (όπως τα αντιλαμβάνεται ο νεαρός) που αφήνουν νύξεις για τον εσωτερικό του κόσμο, την ανταγωνιστικότητα, ίσως τις σεξουαλικές του προτιμήσεις προτού ο ίδιος το αντιληφθεί. Ο φόβος να αντιμετωπίσει τη φύση του και τις ορμές του τον κάνουν να κινείται μπρος πίσω. Οργή, εκνευρισμός και τάσεις φυγής εμπεριέχουν ψήγματα από όσα νιώθει μέσα του, αλλά και την καταπίεση για το ποδόσφαιρο από τον πατέρα του, η καριέρα του οποίου είναι βαρίδι ασήκωτο, όπως κι η επιλογή της καριέρας στην πόλη έναντι της ελευθερίας του χωριού. Η ταινία θα μπορούσε να βαδίσει στα χνάρια του εξαιρετικού περσινού ο Τομ στη Φάρμα, ο σκηνοθέτης όμως θα επιλέξει να γίνει λίγο περισσότερο προκλητικός σε σκηνές, καλύπτοντας περισσότερο δικές του εμμονές ενάντια στην πλοκή. Πλάθει έναν κόσμο από επιλογή είτε στο ποδόσφαιρο είτε στο χωριό όπου οι γυναίκες μοιάζουν εξαφανισμένες και απλώνεται πολύ στο χρόνο κουράζοντας.
Gimli
Ιστορίες (Tales)
(Σκηνοθεσία: Rakhshan Banietemad / Ιράν / 88′)
Διαπροσωπικές σχέσεις, αγάπη, οικογενειακά προβλήματα, προβλήματα εργασίας και ανεργείας, η θέση της γυναίκας, το κράτος πρόνοιας και δικαιοσύνης είναι ζητήματα που διαπραγματεύονται οι Ιστορίες. Μια συλλογή από μικρά αποσπάσματα, σαν σκετσάκια, που συνδέονται έξυπνα, με ομαλά ή απότομα περάσματα ώστε να εισάγονται λίγο-λίγο οι αρκετοί χαρακτήρες χωρίς να μπουκώσει το θεατή. Το Tales έχει εξαρχής μια εσωτερική αξία κοινωνικού σχόλιου. Εκφράζει τα δυο πρόσωπα του σύγχρονου Ιράν, το παλιό και το νέο, το ρομαντικό και το διεφθαρμένο, το οπισθοδρομικό και το νεωτεριστικό, της αξίας της τιμής, αλλά και της εμπιστοσύνης. Άλλες ιστορίες είναι πικρές, άλλες χιουμοριστικές, μερικές αδιάφορες. Διαθέτοντας καλά σημεία, γίνεται λίγο κουραστικό με αρκετούς διαλόγους, συναισθηματικές εκρήξεις και αρκετές φωνές που προκαλούν πονοκέφαλο.
Gimli
Θεία Χάρη (Quiet Bliss)
(Σκηνοθεσία: Edoardo Winspeare / Ιταλία / 127′)
Βρισκόμαστε στο Σαλέντο της Ιταλίας. Τέσσερις γυναίκες που εκπροσωπούν τρεις γενιές, μάνα, κόρη, αδερφή, γιαγιά αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα όταν η οικογενειακή βιοτεχνία κλωστοϋφαντουργίας κλείνει από χρέη, οι άντρες καταλήγουν φυλακή από μια ολιγόμυαλη κίνηση και αναγκάζονται να πουλήσουν το σπίτι τους, επιστρέφοντας στην επαρχία. Ο σκηνοθέτης θέλησε να σχολιάσει την οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την ταυτότητα της θρησκείας. Το πρώτο μέρος αναλώνεται σε αρκετά γνώριμα πλάνα «κλειδαρότρυπας», η συνηθισμένη μεσογειακή οικογένεια με τα πολλά μέλη στο τραπέζι που φωνάζουν όλοι ταυτόχρονα, όπως χρόνια τώρα μας έχει συνηθίσει ο ιταλικός κινηματογράφος. Το δεύτερο μέρος, στην επαρχία αλλάζει ρυθμούς και η εξοχή με την είσοδο της φαίνεται να απαλύνει τον πόνο και τα προβλήματα. Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι παρακολουθεί πολλούς χαρακτήρες ανόμοια ανεπτυγμένους. Η μάνα κρατά τον κεντρικό χαρακτήρα, η γιαγιά έχει ενδιαφέρον χαρακτήρα συνδετικός κρίκος με την παράδοση, θεματοφύλακας γνώσεων παλαιότερων γενεών, η ανώριμη κόρη είναι εντελώς αποτυχημένος χαρακτήρας, ενώ η φαντασμένη αδερφή που θέλει να γίνει ηθοποιός προσθέτει λίγο χιούμορ. Το θέμα της θρησκείας αντιμετωπίζεται ειρωνικά επιφανειακά. Ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται ελάχιστα το τοπίο και το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει παλιό τηλεοπτικό σίριαλ.
Gimli
Ως το κόκκαλο
(Σκηνοθεσία: Θοδωρής Κουτσαύτης / Ελλάδα/ 82′)
Μία κοπέλα, η Λορίν, μαθαίνει ότι ο καλύτερός της φίλος πεθαίνει από υπερβολική δόση μορφίνης. Καθώς δεν θεωρεί ότι αυτοκτόνησε, αποφασίζει να ερευνήσει τα αίτια του θανάτου του. Σύντομα θα καταλάβει ότι ο κίνδυνος βρίσκεται σε κάθε γωνιά. Ερασιτεχνική προσπάθεια σε ένα είδος που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον με καλύτερη ανάπτυξη των χαρακτήρων και λιγότερα τεχνικά προβλήματα. Η προσπάθεια των σεναριογράφων να «παίξουν» με το είδος της αστυνομικής περιπέτειας, βάζοντας όλους τους χαρακτήρες –ακόμα και τον computer geek- να είναι γυναίκες, έχει ενδιαφέρον, αλλά όπως παραδέχθηκαν οι ίδιοι οι συντελεστές, αυτή η ταινία είναι περισσότερο ένα πείραμα με προβλήματα σκηνοθετικά, ελάχιστο μπάτζετ, προβλήματα στο μακιγιάζ, αλλά και στους διαλόγους. Τα παιδιά καλά έκαναν και την έφτιαξαν. Το ερώτημα είναι γιατί η ταινία να προβληθεί στο πλαίσιο ενός Φεστιβάλ όπως είναι η Θεσσαλονίκη.
Τάιλερ
Ειδατε τοMagical Girl και αν ναι που μπορω να διαβασω κριτική σας?
Φυσικά, η κριτική της θα μπει στην ανασκόπηση της Δευτέρας 3/11, σήμερα μετά το κλείσιμο της ημέρας, μιας που προβαλλόταν σε επανάληψη.