55ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Τρίτης (04/11/14)

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται το Φεστιβάλ και οι ουρές συνεχίζονται με τις περισσότερες αίθουσες της Τρίτης να ξεχειλίζουν από κόσμο. Την Τρίτη πραγματοποιήθηκε το masterclass και η συνέντευξη Τύπου του Ραμίν Μπαχράμι, του ανεξάρτητου Αμερικανού σκηνοθέτη που δεν διστάζει να μιλήσει για φλέγοντα θέματα της σύγχρονης Αμερικής.

Μία πρώτη παρατήρηση για το Διεθνές Διαγωνιστικό, είναι το φετινό υψηλό του επίπεδο. Πολλές ταινίες μοιάζουν να έχουν παρόμοια αισθητική και θεματική προσέγγιση. Οικονομική κρίση, εκπαίδευση, διαπροσωπικές σχέσεις, στις περισσότερες ταινίες προσεγγίζονται με το ύφος του σινεμάτ βεριτέ για να δώσουν μια ευκαιρία στον σκηνοθέτη να εκφράσει τη δική του αλήθεια. Σε αυτό το πλαίσιο και εν αναμονή του αυριανού μεγάλου φαβορί, διαφαίνεται  πως σημασία θα έχει όχι μόνο το ποιες ταινίες είναι καλές, αλλά και το ποιες θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν και να δώσουν το κάτι παραπάνω στον θεατή.

Σημαντική η αυριανή μέρα με ελληνικό ενδιαφέρον στην προβολή της Νορβηγίας του Γιάννη  Βεσλεμέ. Από τις υπόλοιπες προβολές της Τετάρτης ξεχωρίζουν  Ida του Παυλικόβσκι υποψήφιο και φαβορί για το βραβείο LUX, το Πλευρικοί Άνεμοι, το μεγάλο φαβορί για το φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα, το Itsi Bitsi του Μάντσεν, το Nagima, Μεταμορφώσεις και Κούμιτσα η κυνηγός του Θησαυρού.

1001 Γραμμάρια (1001 Grams)
(Σκηνοθεσία: Bent Hamer / Νορβηγία/ 93′)

Όταν η Μαριέ, μια επιστήμονας από τη Νορβηγία, παρακολουθεί ένα σεμινάριο στο Παρίσι για το πραγματικό βάρος του ενός κιλού, αυτό γίνεται η μονάδα μέτρησης για την απογοήτευση, τη θλίψη και τελικά τον έρωτα. Τα 1001 Γραμμάρια αποδείχτηκαν ένα «γλυκό» βάρος που σηκώνεται με ευχαρίστηση. To 1 έξτρα γραμμάριο αποτελεί την ταλάντευση, απαραίτητη για να βρει η ζωή της κεντρικής ηρωίδας ξανά ισορροπία. ‘Ένα μικρό θέατρο παραλόγου στήνεται σε αυτή τη χαριτωμένη, συγκινητική σε σημεία, διανοουμενίστικη, feelgood κωμωδία καταστάσεων. Λάτρης στιλιζαρισμένων πλάνων, ο σκηνοθέτης μας χαρίζει απλόχερα πλάνα, ζωντανά σε χρώματα και παιχνιδιάρικες γωνίες λήψης, σε ένα σενάριο γεμάτο επιστημονικά geek πειράγματα. Οι ήχοι και η κίνηση του φαίνονται επηρεασμένοι παλιά κινούμενα σχέδια. Η εκθαμβωτική πρωταγωνίστρια -πολύ καλή και στο κωμικό και στο δραματικό κομμάτι που απαιτεί ο ρόλος- παρουσιάζεται άλλοτε απλωμένη στο πολυτελές chill-out σπίτι της, άλλοτε στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο στενούς τοίχους για να καπνίσει ή στο πόκετ αυτοκίνητο παιχνίδι της. Η ψυχή της συνεχώς “φορτώνει” και γεμίζει νιώθοντας όμως ταυτόχρονα τόσο άδεια. Στην ταινία ακούγονται δυο ενδιαφέροντα μότο: «Στη ζωή το μεγαλύτερο βάρος είναι να μην έχεις κάτι να κουβαλάς» και «Ένας άντρας με ένα ρολόι ξέρει πάντα τι ώρα είναι, ένας άντρας με δυο πάλι δεν είναι ποτέ σίγουρος».

Gimli

Άνεμοι του Αυγούστου (August Winds)
(Σκηνοθεσία: Gabriel Mascaro / Βραζιλία / 77′)

Σε ένα βραζιλιάνικο παραθαλάσσιο χωριό που δεν υπάρχουν πολλά να κάνει κανείς, μια νεαρή κοπέλα αρέσκεται να ακούει ροκ μουσική, να οδηγάει τρακτέρ, να κάνει έρωτα με το φίλο της πάνω στα βουνά από τις μαζεμένες καρύδες, να εξασκείται στην τέχνη του τατουάζ πάνω σε καημένα γουρούνια (…μάλλον δεν μπορούν να πουν το κλασικό no animals were harmed στο τέλος). Η ζωή στο χωριό πρόκειται να αλλάξει όταν στην περιοχή έρθει ένας ερευνητής των έντονων ανέμων. Ιδιότυπο χιούμορ, ενδιαφέρουσες λήψεις και καλλιτεχνικές γωνίες, αίσθηση ελευθερίας και χαλαρή διάθεση χαρακτηρίζουν το φιλμ. Στο πρώτο μέρος ξεκινά αποφεύγοντας να δείξει πρόσωπα. Η ηρεμία της φύσης έρχεται σε αντίθεση με τα νιάτα της νεαρής κοπέλας. Η θάλασσα αναπνέει σαν να έχει ψυχή, ενώ παράλληλα παρασέρνει με τα κύματα της το παραθαλάσσιο νεκροταφείο. Στους Άνεμους του Αυγούστου δε θα βρείτε σφιχτοδεμένη δομή, ορισμένα πλάνα θυμίζουν τουριστικές καρτ ποστάλ. Με την έναρξη της κακοκαιρίας εισάγεται ο ερευνητής και από αυτό το σημείο αλλάζουμε κεντρικό πρόσωπο. Περνάμε λίγο στον αστείο «ηχολήπτη ανέμων» που θα παραδώσει τη σκυτάλη στο φίλο της κοπέλας που θα πάρει πάνω του την ταινία ως το τέλος. Περίεργα ενδιαφέρουσα αλλά εξίσου φλύαρη.

Gimli 

99 Σπιτικά (99 Homes)
(Σκηνοθεσία: Ramin Bahrani/ ΗΠΑ/ 112′)

Ο Ραμίν Μπαχράνι σπάνια ασχολείται με θέματα ευρείας κατανάλωσης. Το σινεμά του επιλέγει να θέσει ται δύσκολα ερωτήματα και να ασχοληθεί με αυτά με τα οποία δεν ασχολείται το mainstreamαμερικάνικο σινεμά. Αυτή τη φορά ασχολείται με τον κόσμο των ακινήτων. Ηρωάς του είναι ο Νας, ένας νεαρός που του κάνουν έξωση από το σπίτι του γιατί δεν κατάφερε να αποπληρώσει το δάνειο που είχε πάρει. Με τη μητέρα και τον εννιάχρονο γιο του αποφασίζουν να μείνουν σε ξενοδοχείο. Απελπισμένος, χωρίς χρήματα και δουλειά, ο Νας θα δεχτεί να εργαστεί για τον μεσίτη που ανέλαβε να το ανακοινώσει την έξωση και από θύμα να γίνει «θύτης». Ο Μπαχράνι κάνει για τους μεσίτες αυτό που παλαιότερα έκανε ο Μάρτιν Σκορσέζε για τους γκάνγκστερ: παρουσιάζει έναν κόσμο γεμάτο διαφθορά και βρώμικα παιχνίδια στην πλάτη του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά δεν αφαιρεί την ατομική ευθύνη. Σε μία σκηνή της ταινίας ο εξαιρετικός Μάικλ Σάνον ξεσπά για όλους εκείνους που επιθυμούσαν να φτιάξουν έναν ακριβό κήπο στα σπίτια τους. Στην ταινία πρωταγωνιστούν επίσης οι Άντριου Γκάρφιλντ (Σπάιντερμαν) και Λόρα Ντερν.

Ερωτηθείς για την ταινία μετά την προβολή της, ο Μπαχράνι, ο οποίος βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, είπε: «Όπως γνωρίζετε, η οικονομική κρίση στην Ευρώπη και την Ελλάδα προήλθε από τη Φλόριντα. Όσο για το τι απέγιναν οι υπαίτιοι της ιστορίας με τις τράπεζες και τα ακίνητα, η σύντομη απάντηση είναι: κανένας δεν πήγε φυλακή. Όπως ξέρετε, η αμερικανική κυβέρνηση –Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, καθώς και ο Ομπάμα- αποφάσισαν να διασώσουν τις τράπεζες».

Τάιλερ

Next to Her
(Σκηνοθεσία: Asaf Korman / Israel / 2014)

Μία νεαρή Ισραηλινή που εργάζεται φύλακας σε σχολείο φροντίζει την αδελφή της που πάσχει από διανοητική υστέρηση. Η σχέση των δύο αδελφών είναι μία σχέση αλληλεξάρτησης. Όταν η Χέλι αρχίσει μία σχέση με έναν συνάδελφό της, η κατάσταση θα γίνει περίπλοκη. Ο Ασάφ Κορμάν προσεγγίζει με ρεαλισμό και προσοχή ένα δύσκολο θέμα. Δεν φοβάται να μιλήσει για την σχέση αλληλεξάρτησης που αναπτύσσουν η Χέλι και η αδελφή της και κυρίως για την εξάρτηση της πρώτης από την φροντίδα της δεύτερης. Η Χέλι θέλει να νιώθει ότι η αδελφή της την χρειάζεται, καθώς η αλήθεια είναι ότι την χρειάζεται η ίδια. Αν και το σενάριο κινείται λίγο-πολύ όπως θα περίμενε ο θεατής, η ένταση στο βλέμμα της Χέλι αποκαλύπτει την συναισθηματική ένταση της ηρωίδας. Παρακολουθώντας τους ήρωες με τρόπο που θυμίζει σχεδόν ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης της ταινίας χτίζει στιβαρούς χαρακτήρες, κινηματογραφώντας με λιτό τρόπο την ιστορία του.

Τάιλερ

The Lesson
(Σκηνοθεσία: Kristina Grozeva, Petar Valchanov / Bulgaria-Greece / 2014)

Ένας μαθητής κλέβει το χαρτζιλίκι μιας συμμαθήτριάς του από την τσάντα της. Η δασκάλα των αγγλικών προσπαθεί να ανακαλύψει τον κλέφτη, χωρίς αποτέλεσμα. Κι ενώ το να δώσει «ένα μάθημα» στον κλέφτη γίνεται σχεδόν εμμονή, στο σπίτι η κατάσταση είναι τραγική: με την τράπεζα να κινδυνεύει να προχωρήσει σε κατάσχεση του σπιτιού της και τις επιλογές της να μειώνονται, θα ανακαλύψει ότι υπάρχουν πολλών ειδών «μαθήματα».  Άλλη μια ενδιαφέρουσα ταινία που βάζει την κάμερα στην μαθητική τάξη. Ο χαρακτήρας της Νάντε δίνει δύναμη και ένταση σε όλη την ταινία. Η πορεία της από την αυστηρότητα, στην αξιοπρέπεια, στον «εξευτελισμό» και την αδυναμία και πάλι πίσω συναρπάζει τον θεατή. Η ταινία οφείλει πολλά στην κεντρική πρωταγωνίστριά της, Μαργκίτα Γκόσεβα. Και αυτή η ταινία είναι γυρισμένη σε ύφος σινεμά βεριτέ, με τους σκηνοθέτες να προσπαθούν να καταδείξουν το φλέγον κοινωνικό ζήτημα. Η σκηνή στην τράπεζα όπου η Νάντε προσπαθεί να βρει μερικά λεπτά του ευρώ για να μην χάσει το σπίτι της είναι συγκλονιστική.

Τάιλερ

Μάθημα Αποκατάστασης (Corrections Class)
(Σκηνοθεσία: Ivan Tredovsky /Ρωσία – Γερμανία/ 98′)

Στη Ρωσία η Λένα, μία νεαρή κοπέλα σε αναπηρικό καροτσάκι εντάσσεται σε μαθήματα αποκατάστασης όπου συμμετέχουν νέοι με κινητικά ή ψυχολογικά προβλήματα. Κι ενώ η ομάδα των παιδιών στην αρχή θα την αγκαλιάσει, αργότερα η προτίμησή της για έναν συμμαθητή τους, τον Αντόν, θα στρέψει το σχολικό περιβάλλον εναντίον της. Άλλη μία ταινία που εκτυλίσσεται σε σχολικές αίθουσες και παρουσιάζει τη βία και τη σκληρότητα που μπορεί να εμπεριέχονται σε αυτές. Παρά το γεγονός ότι οι νεαροί πρωταγωνιστές δίνουν φρεσκάδα στην ιστορία, οι περιφερειακοί χαρακτήρες είναι μάλλον υπερβολικοί. Στην προσπάθειά του να καταδείξει τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος στη σύγχρονη Ρωσία, ο σκηνοθέτης χάνει το μέτρο του ρεαλισμού, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους χαρακτήρες να φαίνονται καρικατούρες.

«Στη Ρωσία υπάρχουν μαθήματα αποκατάστασης. Τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς όπως τα δείχνουμε στην ταινία –υπάρχουν στοιχεία υπερβολής, καθώς πρόκειται για ταινία μυθοπλασίας-, αλλά έχει και αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία» δήλωσε ο σκηνοθέτης μετά την προβολή της ταινίας του. Όσον αφορά το τέλος, είπε ότι υπήρχαν αρκετά εναλλακτικά τέλη που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει, αλλά κατά τη γνώμη του όλα θα οδηγούσαν στο να χάσει κάτι η ταινία.

Τάιλερ

Ταξικός Εχθρός (Class Enemy)
(Σκηνοθεσία: Rok Bicek / Σλοβενία / 112′)

Μια ολόκληρη τάξη επαναστατημένη εναντίον του εχθρού-δάσκαλου. Στο λύκειο οι μαθητές έχουν καλές σχέσεις με τους καθηγητές και το μάθημα γίνεται σε χαλαρά πλαίσια, όταν όμως η καθηγήτρια γερμανικών φεύγει με άδεια εγκυμοσύνης και την αντικαθιστά ένας αυστηρός καθηγητής οι μαθητές θα πιεστούν πολύ. Μέσα σε αυτό το κλίμα, μια μαθήτρια που είχε κατάθλιψη θα αυτοκτονήσει, γεγονός που θα πυροδοτήσει την αντιπάθεια των συμμαθητών της για τον καθηγητή. Η αντιπάθεια μετατρέπεται σε μίσος και το μίσος με τη σειρά του σε αγώνα εναντίον του. Η προσέγγιση πάντως αφήνει το τρυφερό και διδακτικό μέρος για να επικεντρωθεί στο μίσος στο πρόσωπο του καθηγητή, σαν ένα νέο Κυνήγι του Βίτενμπεργκ. Μη βιαστείτε να πάρετε θέση, καθώς η ταινία δε θα αθωώσει ούτε θα καταδικάσει πλήρως κανέναν. Ο σκηνοθέτης προσομοιάζει την αίθουσα διδασκαλίας και εκτός τάξης κάνοντας τον θεατή να νιώθει ότι σε ολόκληρο το φιλμ του κάνουν μάθημα. H επιλογή των γερμανικών ως δεύτερης γλώσσας, εκτός της άμεσης συσχέτισης του καθηγητή στο μυαλό των μαθητών με ναζιστή, δίνει και ενδιαφέροντες διαλόγους με τις εναλλαγές, όπως και αναφορές σε αποφθέγματα γερμανών φιλοσόφων. Ορισμένες απόψεις που η ταινία περνά είναι αρκετά αμφισβητήσιμες, ίσως αντιπαιδαγωγικές, ακόμα και φασιστικές, άλλες πάλι φαντάζουν αρκετά ελαστικές για την μεσογειακή κουλτούρα. Η κινηματογράφιση έχει αργή ροή,  που σε συνδυασμό με το σκηνοθετικό «στήσιμο» μπορεί να γίνει ιδιαίτερα κουραστικό.

Gimli 

Τρία Παράθυρα & Ένας Απαγχονισμός (Three Windows & A Hanging)
(Σκηνοθεσία: Isa Qosja / ΠΓΔΜ-Κόσοβο-Γερμανία / 93′)

Σε ένα αλβανόφωνο μουσουλμανικό χωριό του Κοσόβου μια δασκάλα αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή της και να μιλήσει σε ξένη δημοσιογράφο για την περίοδο του πολέμου, όπου αυτή και άλλες τρεις γυναίκες βιάστηκαν από στρατιώτες των σέρβικων δυνάμεων. Όταν οι κάτοικοι του χωριού αντιλαμβάνονται την ιστορία με παρόρμηση του δημάρχου αρχίζουν εκφοβισμούς στη γυναίκα και το μικρό παιδί της για να τους διώξουν από το χωριό. Μια ταινία που κατακρίνει πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και κατακρίνει την έλλειψη ελευθερίας έκφρασης και την ανδροκρατία που υπάρχει ακόμα σε αρκετά μέρη. Παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας, τη μοντέρνα μουσική και την τηλεόραση οι παλιές κοινωνικές δομές κυριαρχούν ακόμη σε ένα χωριό που παρακολουθεί πίσω από κλειστά παράθυρα το άλλο μισό. Οι όποιες νεωτεριστικές αντιλήψεις παρασύρονται στον απροκάλυπτα λανθασμένα προσανατολισμένο διωγμό. Το κουτσομπολιά και οι ψευτό-ντροπές δε δείχνουν κανένα σεβασμό σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και την αλήθεια που ο καθένας προσπαθεί να παραποιήσει. Τα πρόσωπα των αντρών έχουν το θυμό κι όχι τη συμπόνια ή τη συνενοχή. Τα πρόσωπα των γυναικών κουβαλούν τον πόνο και το στίγμα της ντροπής για ό,τι τους συνέβη όσο οι άντρες έλειπαν στον πόλεμο. Ο σκηνοθέτης επιλέγει συχνά κάποια πέραν του συνηθισμένου απομακρυσμένα πλάνα που έχουν ενδιαφέρον και φτιάχνει μερικά όμορφα καδραρίσματα των ηρώων του. Η πλοκή είναι λίγο πιο αργή από όσο θα έπρεπε, διαθέτει όμως καλές ερμηνείες από το δήμαρχο και όλες τις γυναίκες ηθοποιούς.

Gimli

Fidelio, Η Οδύσσεια της Αλίκης
(Σκηνοθεσία: Lucie Borleteau /Γαλλία/ 95′)

Η Άλις προσλαμβάνεται ως δεύτερη μηχανικός σε εμπορικό πλοίο, το Fidelio. Αφήνει πίσω της τον σύντροφό της και στο πλοίο συνειδητοποιεί ότι ο καπετάνιος ήταν ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Η Άλις παλεύει με τις επιθυμίες της και με ένα πλοίο που αντιμετωπίζει πολλά τεχνολογικά προβλήματα, ενώ το ημερολόγιο ενός μέλους του πληρώματος που έχασε τη ζωή του πριν εκείνη φτάσει στο πλοίο, τη στοιχειώνει. Η Λουσί Μπορλετό φτιάχνει μία ταινία που δεν καταφεύγει στην ηθικολογία και τον διδακτισμό. Παρακολουθεί την ηρωίδα της, ένα στιγμές δυνατό, στιγμές ανασφαλές, στιγμές χαρούμενο και στιγμές δυστυχισμένο πλάσμα να αποδέχεται τον τρόπο ζωής της και να ενδιαφέρεται για τους γύρω της. Η Αριάν Λαμπέντ δίνει μία υπέροχη ερμηνεία –που βραβεύτηκε και στο Λοκαρνό-, μία ερμηνεία γεμάτη θάρρος και ζωντάνια σε δύσκολες συνθήκες γυρισμάτων. Η ταινία ήταν μία από τις πολλές sold out προβολές του φετινού Φεστιβάλ.

Τάιλερ

Η Τρίτη Όχθη του Ποταμού (the Third Side of the River)
(Σκηνοθεσία: Σελίνα Μούργκα / Αργεντινή / 92′)

Ο 17χρονος Νικολάς μισεί τον «πατέρα» του. Ζει με τη μητέρα του και τα δυο μικρότερα αδέλφια του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ο αποξενωμένος πατέρας του, ένας αξιοσέβαστος γιατρός, διατηρεί δυο οικογένειες, την επίσημη, ενώ την οικογένεια του Νικολάς, δεν την έχει αναγνωρίζει δημόσια. ‘Οταν ο πατέρας του ανακοινώνει την απόφαση του να είναι ο διάδοχός του, τόσο στην ιατρική πρακτική όσο και στις αγροτικές δουλειές, ο έφηβος δέχεται πίεση από τις κινήσεις του πατέρα του για την προετοιμασία του γι’ αυτήν την ευθύνη, που δεν αφήνουν περιθώρια για τα αισθήματά του ως εφήβου. Ο Νικολάς υπακούει στις εντολές αλλά το μίσος του συσσωρεύεται. Έχει δει τη μητέρα του να υποφέρει εξαιτίας της διπλής ζωής του Χόρχε όσο και το νεαρό παιδί της άλλης του γυναίκας που ο Νίκολας προσπαθεί να προστατέψει στο σχολείο. O νεαρός έχει τη δική του αίσθηση δικαιοσύνης αφήνοντας το σωστό και το λάθος να φιλτραριστεί μέσα από όσα ζει καθημερινά. Γίνεται το σφυρί της δικαιοσύνης στην πατερική παρουσία ως σύμβολο. Οι καμπάνες της επανάστασης χτυπούν από την αδικία ή την εφηβεία; Τελικός κριτής για να τον δικάσει, δικαιολογήσει ή κατακρίνει είναι ο ίδιος ο θεατής. Θεωρώ ότι η ταινία παρουσιάζει σεναριακά προβλήματα, θέλει να πει πολλά, έχει να πει, αλλά δεν τα λέει ξεκάθαρα. (+1 στην θαρραλέα θεατή που αντέδρασε στην παρενόχληση της σημερινής προβολής).

Gimli

Αυτοί είναι οι Κανόνες (These are the Rules)
(Σκηνοθεσία: Ognjen Svilicic / Κροατία-Γαλλία-Σερβία-ΠΓΔΜ / 78′)

Το ζεύγος Ιβο και Μάγια ζουν μια ήρεμη ζωή στο Ζάγκρεμπ προσπαθώντας να μην ενοχλούν. Όταν ο μοναχογιός τους Τόμικα γυρνάει σπίτι δαρμένος μετά από μια βίαιη επίθεση που δέχτηκε τα ιδανικά τους και η κοσμοθεωρία τους αναθεωρούνται. Πάνε το παιδί στο νοσοκομείο αλλά τους λένε να μην ανησυχούν και να φύγουν. Λίγο μετά το παιδί καταρρέει. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι βασίστηκε σε αληθινό περιστατικό. «Αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν την πλειοψηφία έζησαν όλη τη ζωή τους βασισμένη σε αξίες και ιδανικά, μαθημένοι να υπακούουν σε νόμους και κανόνες και βλέπουν όταν βρίσκονται σε ανάγκη κανείς να μη τους βοηθά».  Θέλησε όπως είπε να δώσει την ευκαιρία στους γονείς που έχουν τουλάχιστον ο ένας τον άλλο να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό από τον Εχθρό μου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Η ιδεολογική αμφισβήτιση υπάρχει εξίσου αλλά η προσέγγιση είναι περισσότερο τρυφερή. Η κάμερα σπάνια ξεφεύγει μένοντας καρφωμένη στους φιλήσυχους γονείς που κάνουν δουλειές, βλέπουν τηλεοπτικές εκπομπές και σίριαλ, συζητούν για το φαγητό, την κουζίνα και το αμάξι που έχει χαλάσει, μικρά καθημερινά θέματα. Οι εχθροί εδώ είναι η βια, η γραφειοκρατία, η αδιαφορία, το ιατρικό λάθος που συγκαλύπτεται, η μη απόδοση δικαιοσύνης. Σαστισμένοι από το δράμα που ζουν και σιχαμένοι από την ανθρώπινη απάθεια απέναντι στον πόνο τους οι άμυνες τους πριονίζονται και τελικά πέφτουν. Ο νόμος της ζούγκλας άλλη μια φορά καταπίνει τους ρομαντικούς. Η ταινία θα μπορούσε να πει πολλά αλλά είπε λίγα. Οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες φέρονται μη ρεαλιστικά, σοκαρισμένοι ως ανέκραστοι στο μεγαλύτερο μέρος. Ποιοι γονείς θα έφευγαν από το νοσοκομείο με το παιδί τους σε κώμα; Η δε μάνα είναι ψύχραιμη και ξεσπά σε λυγμούς όταν βρίσκει στο δωμάτιο του γιο της ένα κρυμμένο πακέτο τσιγάρα.

Gimli

Μόντρις (Modris) 
(Σκηνοθεσία: Juris Kursietis / Λετονία-Γερμανία-Ελλάδα / 98′)

Ένα σκληρό και συμπονετικό δράμα ενηλικίωσης όπου ένας Λετονός έφηβος που αντιμετωπίζει σοβαρό εθισμό στον τζόγο προσπαθεί να βρει τον για χρόνια χαμένο πατέρα του. Ντοκιμενταρίστικο ύφος και απλή ιστορία σε αυτή την ελληνική συμπαραγωγή. Απόπειρες αποτύπωσης τοπίων και πειραματικά μονοπλάνα και αμόρσες του χαρακτήρα μας δίνουν έναν ήρωα διεκπεραιωτικό περισσότερο, απλό παρατηρητή της ζωής του. Ο Μόντρις έχει πρόβλημα με την εξουσία, ιδίως όταν του ζητούν να σηκωθεί. Λαός ψυχρός για τα δικά μας δεδομένα. Ψυχροί σε αντιδράσεις, χωρίς ξεσπάσματα, ακόμα κι όταν η μάνα τηλεφωνεί στην αστυνομία ότι ο γιος της έκλεψε τη θερμάστρα και λέει ότι «ο κλέφτης είναι ακόμη εδώ». Αυτό το τηλεφώνημα θα γίνει μια πέτρα που κατρακυλά και ο ήρωας με τρία χαζά ως ανούσια αδικήματα θα μπλέξει τόσο βαθιά. Ο νεαρός φαίνεται να απασχολείται περισσότερο με αυτά παρά με την περιστασιακή αναζήτηση του πατέρα. Μονοδιάστατη και αργή η παρουσίαση του όλου πρώτου μέρους με την εμμονή στα φρουτάκια.

Gimli

Η Απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ (the Kidnapping of Michel Houllebecq)
(Σκηνοθεσία: Guillaume Nicloux / Γαλλία / 92′)

6 Σεπτεμβρίου 2011: Όλα τα ΜΜΕ αναφέρονται σε μία μόνο ιστορία: ο συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ, νικητής του περίβλεπτου βραβείου Γκονκούρ έχει πέσει θύμα απαγωγής.άποιοι  ισχυρίζονται πως εμπλέκεται η Αλ Κάιντα. Πρόκειται για απαγωγή, για κρίση ταυτότητας, για σχέδιο απόδρασης στο εξωτερικό; Για σχιζοφρενικό ντελίριο; Ο Μισέλ δεν θα δώσει ποτέ λογική εξήγηση για το τι συνέβη… Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ όπου ο Μισέλ Ουελμπέκ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες ενσαρκώνουν τους εαυτούς τους. Ο αινιγματικός μας πρωταγωνιστής είναι ένας άντρας χαμένος στις σκέψεις του αντικατοπτρίζοντας την ελαφρότητα της ύπαρξης. Ορμώμενος από την ανάγκη να βιώσει και να αντιληφθεί πράγματα για να ανταποκριθεί στο «κάλεσμα» όπως το αποκαλεί, το οποίο θεωρητικά θα του αποδώσει ως καρπούς το ύψιστο συγγραφικό αποτέλεσμα μπαίνει ηθελημένα σε αυτό το μαζοχιστικό παιχνίδι ρόλων. Με το που βρίσκεται με τόσο κόσμο γύρω του φαίνεται να διασκεδάζει την προσοχή που του δίνεται ως ο πιο κακομαθημένος κρατούμενος. Βομβαρδισμός συνεχόμενων διαλόγων που αποτελούνται κυρίως από αμπελοφιλοσοφίες, ψευτο-υπαρξιακά ή φιλοσοφικά διλήμματα αποφεύγοντας όσο μπορεί να πει κάτι συγκεκριμένο. Ήταν εξαρχής δύσκολο το εγχείρημα, αλλά δυστυχώς δεν πείθει ότι ο συγγραφέας δεν θέλει απλά να επανακτήσει τη χαμένη του δημοσιότητα. Θα τον συμβουλεύαμε να αφήσει την «ηθοποιία» και να ξαναπιάσει το γράψιμο!

Gimli

Μέμφις (Memphis)
(Σκηνοθεσία: Tim Sutton / ΗΠΑ / 79′)

H άποψη μου για αυτό το εκνευριστικό συνονθύλευμα άτσαλα τοποθετημένων ασύνδετων πραγμάτων, απέχει πολύ με αυτή του προγραμματιστή του τμήματος, που θα προτιμούσα να είχε συμπεριλάβει κάποια άλλη οποιαδήποτε ταινία στη θέση της. Υποτιθέμενο ταλέντο ο κεντρικός -εκκεντρικός ήρωας είναι τραγουδιστής, σε μια αποτυχημένη απόπειρα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο σε αυτόν. Το λεγόμενο μαύρο διαμάντι με την αγγελική φωνή (ποιος τα είπε αυτά ήθελα να ήξερα, η μαμά του;) διέρχεται περίοδο μακράς ξηρασίας και έλλειψης έμπνευσης, ενώ νιώθει ότι χάνει τη φωνή του. Έβγαλε έναν δίσκο αλλά δεν τον έμαθαν κι οι πέτρες. Το να προκαλεί απροκάλυπτα απλά για να προκαλεί δεν ανταποκρίνεται στα σημερινά δεδομένα που ακόμα κι οι πανκ ρόκερς απαιτείται να φέρονται με επαγγελματισμό.  Στην προσπάθεια να έχει η ταινία πρωτότυπη παρουσίαση φαίνεται να μην έχει θέμα. Εξετάζουμε το θέμα της θρησκείας, ακούμε ορισμένα γκόσπελ, ακούμε λίγα μπλουζ, μας μιλά για την εμμονή του με τα δέντρα που παρουσιάζεται ως έρωτας σε πλατωνικό επίπεδο, ενώ η παραδοξολογία του αποκορύφωμα όταν μας μιλά με λεπτομέρεια για τις σεξουαλικές του εμπειρίες με το χώμα που κρύβει το πραγματικό μεγαλείο και όχι οι ερωτική συνεύρεση με άλλα άτομα. Ο Μέμφις μοιάζει να προσπαθεί να μας «τρολάρει» αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να μποϊκοτάρει την ίδια του την ταινία. Όσο προχωρά προς το τέλος ο Μέμφις δείχνει να απορρίπτει όλο και περισσότερο την κοινωνία, όπως εμείς αντίστοιχα την ταινία του.

Gimli