59ο ΦΚΘ: Δεσμοί… αίματος

Με δυο ταινίες για τους οικογενειακούς δεσμούς και την παρακμή τους συνεχίστηκε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Καλή χρονιά, Κόλιν Μπάρστεντ

Μετά τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα High Rise και Free Fire, ο Μπεν Γουίτλι καταπιάνεται με ένα κλασικό οικογενειακό δράμα γυρισμένο στους χώρους ενός σπιτιού. Ο Κόλιν έχει νοικιάσει μια πολυτελή εξοχική κατοικία για να γιορτάσει με την ευρύτερη οικογένειά του τον ερχομό του νέου χρόνου. Βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, ώσπου εμφανίζεται απρόσμενα ο αδελφός του μετά από πέντε χρόνια απουσίας, εκτροχιάζοντας τη συνάθροιση. Καταπιεσμένα συναισθήματα που έρχονται στην επιφάνεια, μυστικά και ψέμματα, σκληρά λόγια σε μια ταινία που ακολουθεί  την παράδοση ταινιών όπως η Οικογενειακή Γιορτή. O ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αδελφών -που έχουν να ειδωθούν εδώ και πέντε χρόνια- χτυπάει κόκκινο, την ώρα που οι γονείς, οι φίλοι και οι λοιποί συγγενείς παρακολουθούν την ένταση να χτίζεται και να κλιμακώνεται. Εξαιρετικός ο Νιλ Μασκέλ στον ρόλο του Κόλιν Μπάρστεντ, ενός άνδρα που καλείται να αντιμετωπίσει τις ιδιοτροπίες της μητέρας του και το αίτημα για δάνειο του πατέρα του, ενός άνδρα που μοιάζει μονίμως ενοχλημένος με τα πάντα, ενός άνδρα που συνεχώς μοιάζει να θέλει έναν τρόπο να απελευθερώσει καταπιεσμένη ενέργεια και να «ηρεμήσει τα νεύρα του» (μέσω ήχων ή μέσω του τρεξίματος). Δεν θα λέγαμε ότι η ταινία είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη και περισσότερο από το «ξέσκισμα» των δύο αδελφών, άλλες σκηνές είναι εκείνες που μένουν στη μνήμη του θεατή. Εκείνες που ο Ντέιβιντ (τον ερμηνεύει ο Σαμ Ρίλεϊ) μιλά με την πρώην σύζυγό του, Πόλα ή η σκηνή στο πιάνο. Είναι ο Ντέιβιντ  ο πλέον πολυδιάστατος από τους χαρακτήρες, ένας άνδρας που μετρά μόνο λάθη που καλείται να αντιμετωπίσει την απουσία του σε ώρα δυσκολίας της μητέρας, την στάση του απέναντι στην πρώην σύζυγό του και τα παιδιά τους, την συμπεριφορά απέναντι στα αδέλφια του, Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην Αλεξάντρα Μαρία Λάρα που ερμηνεύει την Γερμανίδα καινούρια σύντροφο του Ντέιβιντ που έρχεται μαζί του στο πάρτι. Η ταινία είναι γυρισμένη με κάμερα στο χέρι και εδώ είναι εξαιρετική η δουλειά που έχει κάνει η Λόρι Ρόουζ. Από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι, πάντως, το φινάλε όπου η συνηθισμένη αμηχανία που μένουν οι ήρωες στις περισσότερες ταινίες τέτοιου τύπου αντικαθίσταται από ένα ξέφρενο πάρτι στο οποίο συμμετέχουν και οι συνετελεστές της ταινίας (ακόμα και ο σκηνοθέτης).

Adeleide

Η Ανίτα Παϊσάο συμπληρώνει μισό αιώνα ζωής και το γιορτάζει με ένα ξέφρενο πάρτι στο σπίτι της. Πριν ακόμα τελειώσει το πάρτι, η Ανίτα θα φύγει μαζί με τον κατά πολύ νεότερο εραστή της, αφήνοντας μόνες τους τις τρεις έφηβες κόρες της, την Αντελάιντε, την Τζούλια και την Καρολίνα. Εκείνες μαζί με τους αδελφούς του εραστή της μητέρας τους θα προσπαθήσουν να την βρουν, την ώρα που θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν από την αγριότητα του να μεγαλώνεις.  Η ταινία ξεκινά με την υποδοχή από την Ανίτα μιας δημοσιογράφου, η οποία υπόσχεται να βοηθήσει την οικογένεια να αλλάξει την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο ευρύ κοινό. Αυτό που ακολουθεί είναι μια εξιστόρηση των γεγονότων που συνέβησαν αρκετούς μήνες νωρίτερα. O νεότατος σκηνοθέτης Τζάστιν Άμοριμ γυρίζει μια ταινία που φαίνεται να ακολουθεί αρκετά το ύφος του σχεδόν συνομήλικού του Ξαβιέ Ντολάν, ενώ μπορεί κανείς να διακρίνει και στοιχεία που παραπέμπουν στο σινεμά της Σοφία Κόπολα. Πανέμορφες παρουσίες, εντυπωσιακά σπίτια, ποπ τραγούδια, slow motion είναι μερικά από τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται στην ταινία. Αυτό το ατέλειωτο βίντεο κλιπ μπορεί από κάποια στιγμή και μετά να εκνευρίσει τον θεατή, καθώς σε μεγάλο βαθμό λείπει η δυνατότητα συναισθηματικής εμπλοκής του θεατή.