85 χρόνια Όσκαρ: αγαπημένες και αδικημένες
Δεν υποστηρίζουμε ότι είναι οι καλύτερες. Κάποιες ίσως να μην είναι καν αυτές που άξιζε να πάρουν Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Είναι, όμως, οι αγαπημένες μας ταινίες από αυτές που η Ακαδημία αποφάσισε να βραβεύσει με το μεγάλο της βραβείο τα τελευταία 85 χρόνια που διοργανώνει τα Όσκαρ.
Από την άλλη, άπειρες είναι οι ταινίες που δεν έχουν βραβευτεί. Ανάμεσα στους αδικημένους βρίσκονται και μεγάλα αριστουργήματα. Και πάλι εμάς μάς απασχολούν τα αγαπημένα μας. Αυτά που 100% θεωρήσαμε ότι άξιζαν να κερδίσουν και δεν το έκαναν. Γιατί το γούστο είναι κάτι πολύ προσωπικό…
Frankenweenie:
Η Μελωδία της Ευτυχίας (1965)
Αυτή η ταινία ενώ είναι αδιαμφισβήτητα αυσυστόλως χαζοχαρούμενη, εκφράζει μία τέτοια λαγνεία για την ζωή, την μουσική και την αγάπη που μου είναι αδύνατο να αντισταθώ. Από το πρώτο της λεπτό κιόλας με έκανε να θέλω να τραγουδάω και να χορεύω όπου σταθώ κι οπού βρεθώ. Και εν τέλει όχι απλώς να ονειροπολώ για αυτό αλλά και να το κάνω πράξη. Να χοροπηδάω στα λειβάδια, να κοιτάω τον ήλιο… να μυρίζω τα λουλούδια και να ξαπλώνω στα χορτάρια. Και εν τέλει να τραγουδώ αυτά τα τραγούδια σε ανθρώπους που αγαπώ ή σιχαίνομαι… Μου έμαθε να μην φοβάμαι, να ονειρεύομαι, να αγαπώ κάθε τι που κινείται. Ήμουν 5 ή 6 όταν την πρωτοείδα και νιώθω ακόμα το ίδιο. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι τότε σιχαινόμουν αυτον τον μπαμπά τόσο μα τόσο πολύ ενώ τώρα γελάω με τις σφυρίχτρες και την αυστηρότητα του. Αυτό το νεκρό σκυλί είναι σκληρό, αυστηρό και κυνικό μα ταυτόχρονα εντελώς ρομαντικό και χαζοχαρούμενο.
Mary Poppins (1964)
Τώρα τι να πρωτοπώ… πρώτον ότι το 1964, έπρεπε να είχε σαρώσει τα όσκαρ. Να με συγχωρέσει η «Ωραία μου Κυρία» αλλά κανένα έργο δεν έχει σημαδέψει τόσους ανθρώπους όσους η Μαιρούλα η Πόπινς. Και σκεφτείτε, πέρα από όλα τα άλλα ποιο τραγούδι θυμάστε, το “Wouldn’t it be loverly” ή το “Supercalifragilisticexpialidocious”. Το “I could have danced all night” ή το “A spoonful of sugar”. Αλλά κι εγώ έχω χτυπήσει τόσες φορές τα δαχτυλά μου περιμένοντας να φτιαχτούν τα πράγματά μου μόνα τους. Με την φίλη μου την Άντζη μάλιστα, την έχουμε δει αμέτρητες φορές και μετά παίζαμε με playmobil την ιστορία. Η Μαίρη άλλωστε μιλά για όλους: μαμάδες, μπαμπάδες, παδιά, φτώχεια, φεμινισμό, καπιταλισμό και βγάζει ένα και μόνο συμπέρασμα, ότι πέρα από όλα είσαι άνθωπος και το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να νοιάζεσαι. Και κυρίως είναι μία γυναίκα μόνη της που κάνει ότι γουστάρει. Η Μαίρη είναι ζωντανή ακόμα.. και με έναν περίεργο τρόπο είναι μέσα σε όλες μας.
Frank Seprico:
Το Κεντρί (The Sting), 1973
Πόσες φορές να έχω δει το Κεντρί; Έχω χάσει το μέτρημα… Νομίζω ότι, πέρα από το DVD, που το έχω «λιώσει» και βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη συλλογή μου, δεν πρέπει να έχω χάσει καμία από τις προβολές της ταινίας στην ελληνική τηλεόραση. Το 1973 ήταν η χρονιά του απόλυτου θριάμβου της, καθώς απέσπασε επτά χρυσά αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων τα τρία σημαντικότερα (ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου). Σε μεγάλες φόρμες, τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία στο εξαιρετικό «Οι Δύο Ληστές», οι Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ ξανασυναντιούνται με τον σκηνοθέτη Τζορτζ Ρόι Χιλ και «στήνουν» μαζί την απολαυστικότερη κινηματογραφική κομπίνα όλων των εποχών, με «θύμα» τον Ρόμπερτ Σο. Οι ερμηνείες, το σενάριο, ο ρυθμός είναι υποδειγματικά, η μουσική έμεινε αξέχαστη και ακούγεται ακόμα και σήμερα ως «ringtone» σε πολλά κινητά. Ατόφια κινηματογραφική απόλαυση…
Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών (Dead Poets Society), 1989
«Σπάω» το κεφάλι μου να θυμηθώ μία, έστω, σκηνή από την ταινία «Ο Σοφέρ της κυρίας Ντέιζι», εκτός φυσικά από την κλασική με τον οδηγό Μόργκαν Φρίμαν και την εκκεντρική σινεπιβάτιδα (λες να ήταν δικιά μας κι αυτή;), Τζέσικα Τάντι. Αδυνατώ. Κι όμως, είναι το φιλμ που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1990. Αντίθετα, 23 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, ο μεγάλος χαμένος εκείνης της βραδιάς, ήτοι ο «Κύκλος των Χαμένων Ποιητών», παραμένει αξέχαστος. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς «πλάθει» τον καθηγητή που όλοι θα θέλαμε, κάποτε, να είχαμε συναντήσει στη ζωή μας. Είναι ένας ενσυνείδητος «εμπρηστής» συνειδήσεων που, μέσα από την ποίηση, εκπαιδεύει τους μαθητές να δημιουργούν, αλλά και να αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη. Κάθε φορά που θα γυρνάμε, λοιπόν, πίσω στις μέρες που δεν αδράξαμε, θα μας περιμένει εκεί…
Σατίν:
Η Φωλιά του Κούκου (1975)
Σίγουρα όταν άκουσα στον τίτλο της ταινίας, πριν τη δω, πολύ μικρή ακόμη, δεν πίστευα ότι «Η φωλιά του κούκου» θα αναφερόταν σε ένα ψυχιατρείo (σαν την Κουντουράτου, νόμιζα οτι θα ήταν κανένα ντοκιμαντέρ με ζώα :p). Τελικά την είδα στα 22 μου… Συγκλονιστική από την αρχή έως το τέλος της. Ο φυλακισμένος περιθωριακός , ΜακΜέρφι που μπαίνει στο τρελάδικο, απλά για να διαπιστωθεί αν «στέκει» στα λογικά του, βρίσκει μπροστά του ασθενείς που βρίσκονται σε κατάσταση μερικής αποχαύνωσης και με την «επαναστατική» του διάθεση κατορθώνει να αναπτύξει στενούς δεσμούς μαζί τους και να τους «ξεκλειδώσει». Μια ταινία με δυνατά συναισθήματα και εξαιρετικό τέλος… Ο φοβισμένος Ινδιάνος που έχει επιλέξει να παριστάνει τον κωφάλαλο για να περνούν πιο γρήγορα οι μέρες του υιοθετεί όλη τη δύναμη που του πρόσφερε ο ΜακΜέρφι, τον πνίγει για να τον λυτρώσει, πετώντας προς την ελευθερία εν μέσω επευφημιών των συν-τροφίμων του για το ψυχικό του σθένος! Εξαιρετική και πάντα επίκαιρη, αν θέλουμε να το παραλληλίσουμε με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα!
Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή (1998)
Μία από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία των Όσκαρ ήταν η μη απονομή του πολυπόθητου αγαλματιδίου στη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή». Ετος 1942, και μία ομάδα τυφεκιοφόρων αποβιβάζεται στο νησί Γκουανταλκανάλ, χρησιμοποιώντας το νησί ως ορμητήριο κατά τη διάρκεια της ιστορικής μάχης. Μια ταινία γεμάτη έντονες αντιθέσεις που δίνουν μία μοναδική συναισθηματική φόρτιση: ένα πανέμορφο νησί γίνεται πεδίο μάχης, άνδρες που πολεμούν, αλλά και λυγίζουν, διχάζονται, αναρωτιούνται… Μια λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ ζωής και θανάτου… Για την ιστορία η ταινία προτάθηκε το 1998, αλλά τελικά κέρδισε ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ».
Φράνσις:
Out of Africa (1985)
Ανατολική Αφρική,Κένυα, 1913. Η ωραία Δανή Κάρεν Κρίστενσεν- Ντίνεσεν (δεινή αφηγήτρια ιστοριών, και άρτι ατυχήσασα στη σύναψη γάμου με τον βαρώνο Χανς Μπλίξεν) καταφθάνει στην Κένυα. Ένας από αυτούς που θα τη συντροφεύσει στο ταξίδι της είναι ο τυχοδιώκτης ( ; ), κυνηγός και έμπορος ελεφαντόδοντου ωραίος Ντένις Φιντς-Χάτον. Ένας μεγάλος και δύσκολος ερωτας θα ενώσει την Κάρεν με τον Ντένις, αλλά και με την ηλιόλουστη χώρα της Αφρικής.
1985. Η ταινιάρα του Sydney Pollack,που αφηγείται την παραπάνω ιστορία, βασισμένη στ’ ομότιτλο βιβλίο της Μπλίξεν, σαρώνει τα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς. Λαμβάνει 7 παρακαλώ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας,Ήχου, Σκηνογραφίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας και Μουσικού Θέματος) και είναι ένας απ’ τους λόγους που δεν πετάω τα απεχθή σε μένα, 80’s στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας…
Ταινία-χάρμα οφθαλμών και ώτων. Μ’ένα πρωταγωνιστικο ζευγάρι που “φυσάει” ερμηνευτικώς κι εμφανισιακώς (Μέριλ Στριπ, Ρόμπερτ Ρέντφορντ), μ’ ένα εκπληκτικό φυσικό “σκηνικό”,υπεροχα κοστούμια-υπόδειγμα κομψότητας απ’την Milena Canonero, εξαίσια μουσική απ’τον John Barry κι απολαυστικους δεύτερους ρόλους, η ταινία αυτή αποτελεί πιστευω ενα δημιούργημα που αιχμαλωτίζει το θεατή, ήδη απ’ το πρώτο πλάνο. Δεν ειναι μόνο η εξιστόρηση με γοητευτικότατο τρόπο,του δύσκολου έρωτα αναμεσα σε 2 δυνατές προσωπικότητες,αλλά και οι αναφορές στην αποικιοκρατία, και στην πολυπολιτισμικότητα, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Ταινία-αισθητική απόλαυση και προσωπική λατρεία.
Don’t Look Now (1973):
Η Λώρα κι ο Τζων Μπάξτερ,φεύγουν απ’την Αγγλία προκειμένου να ξεπεράσουν τον τραγικό χαμό της μικρής κόρης τους από πνιγμό. Ο Τζων έχει αναλάβει την αναστήλωση μιας εκκλησίας του 16ου αιώνα,στη Βενετία. Ενώ βρίσκεται εκεί με τη σύζυγό του, κινεί το ανεξήγητο ενδιαφέρον δυό παράξενων γυναικών,ενώ μιά σειρά φόνων προκαλούν τρόμο στη διάσημη πολιτεία.
Η ταινία του Nicolas Röeg, βασισμένη σε ιστορία της πολυαγαπημένης Daphne Du Maurier,είναι όχι μόνο μια απολύτως mind-fucking ταινία, αλλά κι ένα έξοχο παράδειγμα του πόσο θεμελειώδους σημασίας ειναι το μοντάζ σε μια ταινία, η λεγόμενη “διαλεκτική σύνθεση των πλάνων”. Το ΕΥΦΥΕΣΤΑΤΟ μοντάζ, το ιντριγκαδόρικο σενάριο ,η 70’ς αισθητική, οι παράξενοι τύποι που εμφανίζονται, η ονειρική και δυνητικά επικίνδυνη, υπεροχη Βενετία όπου γυρίστηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της, δημιουργούν μια σχεδόν παραισθητική ατμόσφαιρα που παγιδεύει το θεατή, αλλά πρωτίστως τους θαυμάσιους Donald Sutherland και Julie Christie. Η ερωτική σκηνή που μοιράζονται, είναι πιστεύω απ’τις ωραιότερες του σινεμά, και η πρώτη σκηνή που γύρισαν για την ταινία, χωρίς να έχουν γνωριστεί καλά καλά.
Απορώ πως αυτή η ταινία που υμνήθηκε απο κριτικούς δεν πηρε ούτε ένα Όσκαρ. Μια ταινία όπου το κάθε τί εκεί μέσα, έχει διπλή ερμηνεία. Η απροσδιόριστα δυσοίωνη αίσθηση που κυκλώνει την ταινία, επιβεβαιώνεται με το συγκλονιστικό φινάλε.
Μια εξαιρετική, πανέξυπνη ταινία για τον ντετερμινισμό, ή αλλιώς το πεπρωμένο, που ως γνωστόν, “φυγείν αδύνατον (; ) “.
Ε.Τ. ο Εξωγήινος:
Shakespeare In Love (1998)
Ok, όχι η καλύτερη, αλλά απίστευτα αγαπημένη!! Οι περισσότεροι δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου, το ξέρω. Αλλά πόσο πολύ απόλαυσα αυτή την ταινία…
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με συνεπήρε. Ο Σαίξπηρ που υπεραγαπώ? Η μεταφορά αυτής της εποχής που με γοητεύει? Η αίσθηση ότι έβλεπα ένα θεατρικό? Η μουσική? Το τόσο έντονο βρετανικό touch?
Ήταν η χρονιά μετά τον θρίαμβο του Τιτανικού, που τότε είχαμε λατρέψει. Θυμάμαι πως δεν φανταζόμουν πως κάποια άλλη ταινία θα μπορούσε να μου αρέσει τόσο πολύ, ώστε να θέλω να πάρει τόσο πολύ το Όσκαρ. Οι πιο κουλτουριάρηδες φίλοι μου υποστήριζαν το “Elizabeth” και την ομολογουμένως καταπληκτική C.Blanchett.
Ο παραλληλισμός της πραγματικής ιστορίας με το έργο που γράφει ο Σαίξπηρ με ενθουσίασε! Το κάστ μου ταίριαξε, με έπεισε! Ήταν όλοι καλοί, όχι μόνο οι νικήτριες G.Paltrow και η αξεπέραστη J.Dench. Ποιός ξεχνάει τον G.Rush και το περιβόητο “It’s a mystery”, τον «κακό» T.Wilkinson, τον C.Firth να κάνει τον πλούσιο βουτυρομπεμπέ, τον B.Affleck να είναι ο σταρ ηθοποιός/ψωνάρα της εποχής και τον R.Everett να κάνει έναν τόσο διαφορετικό ρόλο. Και ο Shakespeare…ε…ο Fiennes εννοώ! Τόσο πειστικός, που στα δικά μου μάτια δεν έβγαλε ποτέ αυτό τον ρόλο από πάνω του.
E.T. the Extra-Terrestrial (1982)
Αναμενόμενα, ως Ε.Τ. ο εξωγήινος, δεν θα μπορούσα να αναφέρω άλλη ταινία αδικημένη των Oscars…
Το σύγχρονο παραμύθι του Spielberg όμως ατύχησε, γιατί «έπεσε» πάνω στον υπέροχο Gandhi κι έτσι έφυγε με 4 Όσκαρ (Οπτικά εφέ, Μουσική, Ηχητικά εφέ και Ήχος), αλλά όχι αυτό της Καλύτερης ταινίας που ήταν επίσης υποψήφιο.
Η ταινία όμως έγραψε την δική της ιστορία, έσπασε ένα σωρό ρεκόρ κι έμεινε στις μνήμες όλων μέχρι και σήμερα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον Gandhi. Ίσως γιατί ήταν μια βαθιά συναισθηματική ταινία που συγκίνησε πολλούς. Ο Ε.Τ. έγινε μια διάσημη φιγούρα με την δική της οντότητα, ο Spielberg εδραιώθηκε στο κινηματογραφικό στερέωμα και η σκηνή με τα ποδήλατα να πετάνε μπροστά στο ολόγιομο φεγγάρι έγινε κλασική.
History has been made.
Για εμένα είναι η ταινία που έχει στιγματίσει τα παιδικά μου χρόνια! Νομίζω ότι από αυτήν την ταινία ξεκίνησε η αγάπη μου για τον κινηματογράφο. Για περισσότερη ανάλυση… http://cinepivates.com/2012/12/30-years-e-t.html
Τάιλερ Ντέρντεν:
American Beauty (1999)
Μπορεί το Fight Club να ήταν κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ταινία εκείνης της χρονιάς, ήθελε όμως πολύ τσαγανό από την Ακαδημία για να βραβεύσει το American Beauty του Σαμ Μέντες. Κατ’ αρχάς γιατί ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός δημιουργού που ερχόταν για να μείνει, δεύτερον επειδή μια ταινία που περιέχει αναφορές σε αυνανισμό, ναρκωτικά, σεξ, πόθο για την έφηβη φίλη της κόρης, φαντασιώσεις, stalkers και το τέλος του αμερικανικού ονείρου, ε δεν είναι και ακριβώς Academy friendly. Πώς, όμως, να ξεπεράσει κανείς το εξαιρετικό σενάριο και την αξεπέραστη ερμηνεία του Κέβιν Σπέισι; Και τη φράση «Είναι δύσκολο να παραμείνω θυμωμένος, όταν υπάρχει τόσο πολύ ομορφιά στη ζωή…» που ακούγεται στο voice over του τέλους; Εγώ πάντως όχι. Έχουν περάσει από τότε 14 χρόνια, αλλά το American Beauty εξακολουθεί να με μαγεύει κάθε φορά… Και κάθε φορά που θυμώνω θυμάμαι μια σακούλα που χορεύει και ότι σε αυτή η γαμημένη η ζωή είναι τόσο, μα τόσο όμορφη.
2001: η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)
Το έτος είναι το 1969. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είναι υποψήφιος για Ψηφιακά Εφέ (το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του, το οποίο δεν πήγε μάλιστα να παραλάβει), καθώς και για βραβείο Σκηνοθεσίας και Σεναρίου (το δεύτερο μαζί με τον Άρθουρ Κλαρκ). Σωστά μαντέψατε. Μία από τις εμβληματικότερες και πιο πρωτοποριακές ταινίες στην ιστορία του σινεμά, το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος δεν ήταν καν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Όπως και καμία άλλη από τις ταινίες του Κιούμπρικ που ήταν υποψήφιες (όπως το Barry Lyndon, το Κουρδιστό Πορτοκάλι και το εξίσου εξαιρετικό κατ’ εμέ Dr Strangelove) δεν κατάφερε να φύγει από τελετή απονομής με το χρυσό αγαλματίδιο. Αδικία; Ας μιλήσουμε καλύτερα για σκάνδαλο.
Oldboy:
Slumdog Millionaire (2008)
Βλέποντας το Slumdog Millionaire νομίζεις ότι παρακολουθήσεις ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ για τις φτωχογειτονιές της Ινδίας. Εξαιρετική η ιδέα της ταινίας που παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο τη ζωή των πιτσιρικάδων στη Βομβάη. Ο Τζαμάλ Μαλίκ παίζει στο «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» και κερδίζει 20 εκατομμύρια ρουπίες. Όταν η αστυνομία τον συλλαμβάνει καλείται να αποδείξει πώς μπόρεσε να απαντήσει σε τόσο δύσκολες ερωτήσεις. Με συνεχή φλας μπακ, η ιστορία του Τζαμάλ καθηλώνει. Φτώχεια, κακουχίες, βία, μίσος, έρωτας, αγάπη, φιλία. Η ταινία κατάφερε να κερδίσει όχι μόνο τους θεατές αλλά και την ακαδημία των Όσκαρ, αποκτώντας δικαίως το πολυπόθητο αγαλματάκι.
Incedies (2010)
Έχασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2011 από το «Ισως Άυριο», μία δανέζικη ταινία αρκετά καλή, αλλά όχι στα επίπεδα του Incedies. Δύο δίδυμα βρίσκονται στο γραφείο του συμβολαιογράφου για τη διαθήκη της μητέρας τους, που παραμένει αινιγματική ακόμη και μετά το θάνατό της. Δύο μεγάλες εκπλήξεις μέσα σε δύο φακέλους περιμένουν τον Simon και την Jean. Ο πρώτος έχει παραλήπτη τον πατέρα τους που θεωρούσαν νεκρό και ο δεύτερος τον αδελφό τους, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν. Η ταινία ξεφεύγει από το συνηθισμένο στόρι περί κρυμμένων οικογενειακών μυστικών, πάει πολύ παρακάτω. Δυνατή, καθηλωτική, απίστευτη, σοκαριστική, ανατρεπτική. Και θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα επίθετα. Με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει. Έχουμε καιρό να δούμε τέτοια ταινία. Απλά την λατρεύω!!!
Holly Golightly:
The Artist (2011)
Φόρο τιμής αποτελεί η ταινία “The Artist” , η οποία κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο σε 5 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων είναι αυτά της «Καλύτερης Ταινίας» και «Καλύτερης Σκηνοθεσίας». Η ιστορία που πραγματεύεται είναι σχετικά απλή : διάσημος ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου που βλέπει την καριέρα του να καταρρέει εξαιτίας της έλευσης του ήχου. Νεαρή που ξεκινάει την καριέρα της σαν κομπάρσος , εξελλίσεται σε μεγάλη σταρ. Γνωρίζονται και οι σχέσεις τους δεν είναι από την αρχή οι καλύτερες.
Αγάπησα αυτή την ταινία, κυρίως επειδή ήταν κάτι διαφορετικό, κατί «εκτός εποχής» που πλέον δεν βλέπουμε σήμερα. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, βέβαια, δύσκολα θα βρούμε τέτοιες ταινίες στον σύγχρονο κινηματογράφο, από όποια χώρα και αν προέρχεται η ταινία. Επίσης, το φιλμ αποπνέει έναν αέρα vintage- που μου αρέσει πολύ- με όλα εκείνα τα κοστούμια και τα αντικείμενα που με ταξιδεύουν πίσω στη δεκαετία του ’20. Αγαπημένη σκήνη της ταινίας , κατά τη γνώμη μου, είναι εκείνη που η πρωταγωνίστρια φαντάζεται ότι ο καλόγερος με το σακάκι είναι ο πρωταγωνιστής και τον αγκαλιάζει με αγάπη.
Τα Πουλιά (1963)
Γυρισμένο το 1963, «Τα Πουλιά» του Χίτσκοκ, προκαλούν τρόμο στον θεατή με τις επιθέσεις τους στην παραθαλάσσια πόλη. Στους πρωταγωνιστές ανήκει ο Rob Taylor και η Tippi Hedren, η μητέρα της Melanie Griffith.
Η ταινία μπορεί να μη θεωρείται η καλύτερη του σκηνοθέτη, όμως και πάλι αναδεικνύεται ο τρόμος, συναίσθημα το οποίο ξέρει κάλα να το προκαλεί ο Χίτσκοκ. Ο θύτης δεν είναι ο άνθρωπος ∙ αυτός καταλήγει να είναι το θύμα. Πιστεύω πως ήθελε να δείξει την επικείμενη τιμωρία του ανθρώπου που με την αστική του κουλτούρα έχει καταστρέψει τη φύση.
Η σκηνοθεσία του Χιτσκοκ μου άρεσε πάντα –σε σημείο να πω πως είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης- για το λόγο αυτό θεωρώ πως η ταινία αυτή άξιζε έστω ένα Όσκαρ.
