Home CinemaΚΡΙΤΙΚΕΣ

Όταν ζωντάνεψαν οι ζωγραφιές

 

8 A MONSTER CALLS

Το μοτίβο του ανήλικου με τα μύρια προβλήματα και την ξαφνική, θαυμαστή βοήθεια που έρχεται με τη, μάλλον φοβιστική, μορφή ενός γιγαντιαίου όντος την έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, κι αναφέρω ενδεικτικά τα εξαιρετικά Pans Labyrinth (2006) και The BFG (2016).

Η ταινία του J.A.Bayona (σκηνοθέτη  των συγκλονιστικών The Orphanage και The Impossible,  θυμίζω) με τίτλο A  MONSTER  CALLS είναι μία άκρως πρωτότυπη, τρυφερή κι ευφάνταστη δημιουργία, πάνω στην απώλεια, τον κίνδυνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων και το ακατανόητο και τόσο δύσκολα διαχειρίσιμο του θανάτου. Είναι μια ταινία για το πώς ένα παιδί 12 ετών, αναγκάζεται, αν όχι να ενηλικιωθεί πρόωρα, σίγουρα ν’ αντιμετωπίσει θέματα άκρως επώδυνα και αγχωτικά για την ηλικία του (αν και για να είμαι ειλικρινής, για οποιαδήποτε ηλικία είναι επώδυνα). Πάνω απ΄ όλα όμως, θεωρώ την ταινία έναν οπτικό ύμνο , τόσο όμορφα φτιαγμένο, στην λυτρωτική, υποβοηθητική παρουσία της αχαλίνωτης φαντασίας στη ζωή μας. Διότι δε νομίζω πως γίνεται εντελώς σαφές, και καλώς δε γίνεται, αν το φοβερό Δέντρο-Τέρας (με τη φωνή του Liam Neeson) που επισκέπτεται ανελλιπώς τον μικρό Κόνορ Ο’ Μάλλεϊ είναι πλάσμα της φαντασίας του, ή πραγματικότητα.

Ο μικρούλης Κόνορ (εξαίρετος και φάτσα ο Lewis MacDougall) που ταλαιπωρείται εσωτερικά απ’ την μυστηριώδη και δύσκολα ιάσιμη, βαριά ασθένεια της αγαπημένης του μαμάς (η γλυκύτατη Felicity Jones, έχει δέσει ωραιότατα, και φυσιογνωμικώς, με τον μικρό) και εξωτερικά απ΄τον κομπλεξάρα, προβληματικό συμμαθητή του στο σχολείο, ο οποίος δεν παραλείπει να τον τρομοκρατήσει και να του χαρίσει και μερικές σφαλιάρες. Η ερώτηση-απορία του φοβερού τέρατος προς τον Κόνορ είναι εύλογη θα έλεγα : «Μα γιατί  δε φοβάσαι Κόνορ Ο’ Μάλλεϊ; Γιατί δε τρέχεις να σωθείς;» Όταν βιώνεις άσχημα πράγματα στην καθημερινότητά σου, όταν έχεις ήδη φρικάρει, τι τρόμο μπορεί άραγε να σου προκαλέσει ένα τέρας; και ο ταλαίπωρος Κόνορ, καλεί απελπισμένος αυτό το σοφό γιγάντιο πλάσμα, γιατί πιστεύει πως θα τον βοηθήσει να κατατροπώσει όλους όσοι του κάνουν τη ζωή κόλαση.    αλλά πάνω απ΄όλα θα τον βοηθήσει να θεραπεύσει τη μαμά του.

Το πολύ ενδιαφέρον σ’ αυτή την ταινία (με τους πολύ όμορφους τίτλους έναρξης) είναι ότι φλερτάρει συχνά με τα κλισέ των ταινιών του είδους (προβληματική οικογενειακή ζωή, συχνά βάναυσοι συγγενείς, εσωστρεφές παιδί-πρωταγωνιστής, λαχτάρα φυγής κλπ.), αλλά τελευταία στιγμή, όπως όταν ο Κόνορ στον απαίσιο εφιάλτη του ξυπνάει ακριβώς τη στιγμή της οριστικής απώλειας, κάνει στροφή και υπογραμμίζει για άλλη μια φορά τον ψυχοσωτήριο ρόλο που έχει η φαντασία στη ζωή μας. Και το λέω αυτό γιατί μόνο μετά το συγκινητικό φινάλε και το πλάνο του θαυμάσιου λευκώματος με τις ζωγραφιές που βλέπει ο Κόνορ πάνω στο γραφείο του, καταλαβαίνουμε, μαζί με τον Κόνορ, ότι αφενός οι άνθρωποι που λατρεύουμε, έχουν μύριους τρόπους να είναι δίπλα μας ακόμα και όταν είναι σωματικά απόντες, αφετέρου πως η επιθυμία μας-λαχτάρα-προαιώνιος πόθος να ήταν τα πράγματα αλλιώς, να εμφανιζόταν κάτι ή κάποιος και να μας έσωζε είναι τόσο μεγάλη, τόσο ασίγαστη που όταν είναι πρόσφορες οι συνθήκες, ζωντανεύει, αποκτά υπόσταση και πραγματικά μας υποστηρίζει, όπως κάνει το γιγάντιο Δέντρο-τέρας που ζωντανεύει κάθε 12.07 ανελλιπώς, νύχτα ή μεσημέρι.

6 A-Monster-Calls

7 A MONSTER CALLS

Αξίζει να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική σεκάνς όπου ζωντανεύουν οι ζωγραφιές και οι 3 ιστορίες που αφηγείται το Δέντρο στον Κόνορ, είναι τόσο κλονιστικό βίωμα η μετάβαση απ΄το εδώ της πνιγηρής, μίζερης, δύσκολης πραγματικότητας στο αλλού των διδακτικών ιστοριών του Δέντρου, και για τον μικρό, πενθούντα Κόνορ αλλά και για μας τους θεατές.

‘Όπως προείπα, η ταινία περνάει ξυστά  απ΄τα κλισέ− ο πατέρας του Κόνορ είναι απών ως επί το πλείστον αλλά όχι βάναυσος και μισητός, η τρομερή γιαγιά του Κόνορ (επιβλητική όπως πάντα η Sigourney Weaver), είναι αυστηρή μαζί του, αλλά απέχει  πολύ νομίζω απ΄το να θεωρηθεί «κακιά μάγισσα»− και μας χαρίζει ένα αναζωογονητικό φυλαχτό για να ξεπερνάμε τις φουρτούνες μας.   μπορεί να μην είμαστε τόσο τυχεροί σαν τον Κόνορ και να έχουμε έναν  τρομερό γίγαντα στην  υπηρεσία μας που θα εξολοθρεύσει όσους μας ταλαιπωρούν, έχουμε όμως την Τέχνη και τα θαυμαστά γεννήματά της που μας υψώνουν λίγα εκατοστά απ’ το έδαφος− είναι αρκετά για να βουτήξουμε στην ανταριασμένη θάλασσα των προβλημάτων μας με νέα ορμή.

‘Ισως τελικά, το μείζον δεν είναι ο θάνατος όσων αγαπάμε (όπως η μαμά του Κονορ) αλλά με τι πανοπλία πορευόμαστε οι επιζώντες.

5 A MONSTER CALLS

9 A MONSTER CALLS

3 a-monster-calls

Κατερίνα Καρά

Την πρώτη ταινία την είδε πριν πολλά χρόνια σε συνοικιακό σινεμά. Τραυματική εμπειρία... Επική η ταινία. Από τότε δηλώνει ανερυθριάστως ότι οι ταινίες (όπως και τα βιβλία) την έχουν πάρει κανονικά στο λαιμό τους. Πιστεύει ότι το σινεμά, όπως και η Τέχνη γενικώς, ΔΕΝ θα πεθάνει ποτέ, επειδή η τρισάθλια πραγματικότητα ειρωνεύεται χοντρά τις προθέσεις και τα όνειρά μας... Άρα κάπως πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *